De kelder zit vol bij Dynamo op deze woensdagavond. Nee, niet met slachtoffers van een foute horrorfilm. Of toch wel? Het is in ieder geval om Michale Graves te doen, voormalig frontman van de legendarische horrorpunkers the Misfits. Die speelt namelijk vandaag 70% of 75% songs van zijn oude band en daar willen veel mensen bij zijn blijkt.

Tekst Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen

En wie laat je nou opwarmen bij zo’n act? Heeft Eindhoven niet zo’n band die klinkt als een kruising tussen Venom en Misfits? Uiteraard en daarom staat vandaag ons eigen Heretic de zaal op te zwepen. De mannen hebben er zin in en elke gelegenheid voor een dolletje wordt benut tijdens een set die natuurlijk bol staat van tracks om op mee te brullen. Bovendien speelt de band een strakke set en songs als ‘Gods over Humans, Slaves under Satan’ en ‘Black Metal Punks’ staan als een huis. Het publiek is er echter niet helemaal klaar voor en komt wat moeilijk op gang. Na een bemoedigende toespraak van zanger Thomas en die felle noten van ‘Berzerker’ zijn we dat aarzelen ook voorbij en sluiten we vol energie af.

Wat dat betreft staat ons een vreemd intermezzo te wachten. Het Italiaanse Witches of Doom speelt namelijk iets wat klinkt als een soort cocktail van Type O Negative en Creed met een vleugje stoner. Met een enkele gitaar en een partij toetsen en de maffe dansjes van frontman Danilo Piludu is het al met al een bijzondere gewaarwording, maar ook een stuk trager en lijziger dan de openingact (en vermoedelijk de hoofdact). Die eerder genoemde cocktail lijkt ook nergens echt te matchen, maar op een vreemde manier pakt het geluid wel. Helemaal bevreemdend is de doomy U2 cover ‘New Year’s Day’, die vervolgens als tribute aan Peter Steel opgedragen wordt. Ehm…? Afijn, de band vindt wat ze doen ontzettend tof en speelt enthousiast en met veel toewijding en dat is ook veel waard. En toch… Witches of Doom heeft een geheel eigen geluid gevonden, waar je even enorm aan moet wennen, maar het staat wel en pakt zeker. Eentje voor de fijnproevers!

Maar dan komen we toch aan bij de act waar het om draait vandaag. Michaele Graves is een stukje kleiner dan je zou denken, maar het podiumrandje maakt veel goed. Even inkomen met wat eigen werk, wat ook zeker krachtig is, maar je merkt ook dat dit even wennen wordt. De zangstijl van Graves is namelijk een beetje vreemd en niet ‘albumgeorienteerd’. Het lijkt bijna alsof hij zich door een eigen soort flow laat leiden in zijn zang, vaak steunend op de backing vocalen. Dat betekent niet dat hij het niet aan kan trouwens, zeer zeker niet. De set is namelijk een energieke explosie en tussen de nummers door staat de zanger hele donderpreken in zuiderlijke stijl te houden. Het is de stem als onderdeel van de instrumentenmix en dat is even anders.

Maar met songs als ‘American Psycho’, ‘Pumpkinhead’ en ‘The Crawling Eye’ komt alles helemaal goed deze avond en gepassioneerd levert de band elk nummer af. Er is bijna geen ruimte voor adempauze voor de 43-jarige frontman, die inmiddels hele andere artistieke richtingen ingeslagen is op zijn recente akoestische platen. Wat ook zeker van meerwaarde is bij deze show is een backing band die eigenlijk ongelooflijk veel plezier hebben in wat ze doen. Eigenlijk is de term ‘backing band’ al een beetje suggestief, want het viertal opereert als een geheel en elk klein technisch probleempje wordt bedekt met de mantel der liefde terwijl we fijn voortrazen.

Geen encore deze avond, dat vindt mijnheer Graves niet gepast. Wel een lange tirade over liefde en de dag plukken, waarna we eindelijk mogen meeschreeuwen op ‘Scream’ en ‘Dig Up Her Bones’. Het is een heerlijke avond vol klassiekers geweest, maar ook vertolkt door een band die nergens pretendeert ’the genuine article’ te zijn, maar gewoon een mooie show wil neerzetten. Top dus!