Eerder dit jaar, een slordige twaalf jaar na de release van Paradisiac, kwam Millionaire plotseling met een nieuw album om de hoek. Evenals toen bleef hun werk veelal uit de schijnwerpers. Niet geheel onbegrijpelijk – neem het neurotische element uit het werk van dEUS, laat dit paren met het neurotische van de oudere Queens of the Stone Age platen, en het nageslacht komt dicht in de buurt bij wat meneer Vanhamel en de zijnen doen – maar wel heel jammer. Want dit Belgische gezelschap maakt stiekem zeer imposante muziek, een heerlijke mix van gitaren en electronica. En neurose dus. En live blijkt dat uitstekend uit de verf te komen.

Tekst: Des | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Vanavond is de eer aan Canshaker Pi om het publiek voor te verwarmen. De uitverkochte zaal staat op dat moment nog alles behalve vol, en dat mag een gemiste kans genoemd worden. Met een debuutalbum geproduceerd door Stephen Malkmus en het Spiral Stairs shirt waarin de drummer rond loopt, is de link met Pavement al gelegd voordat er nog maar één noot gespeeld is. En inderdaad, die is in de muziek overduidelijk terug te horen. Met hetzelfde gevoel voor bevreemdende melodieën en akkoordenschema’s en vergelijkbare, de grens van melodieus overschrijdende vocalen gaan deze vier nog zeer jonge heren in grote stappen terug naar de shoegaze van zo’n twintig jaar geleden. Maar door alleen de link met Pavement te leggen, doe je de band tekort; niet in de laatste plaats omdat Canshaker Pi zich bedient van een drummer die niet constant de indruk wekt dat ie heel diep na moet denken over waar hij hierna ook alweer op moest slaan.

Maar los daarvan omarmt de band ook veel sterker de noise factor dan eerder genoemd voorbeeld over het algemeen deed. Het heeft wat van Pixies, maar bijvoorbeeld ook van Eindhovens eigen Tsar Bompa. Extreme delays op dissonante, zelfs willekeurig aangeslagen noten voegen een extra dimensie toe aan de over het algemeen goed te volgen baslijnen en warme gitaarakkoorden. En met drumpartijen eronder die duidelijk meer zijn dan alleen een halfslachtige poging tot het vasthouden van een ritme is deze band een zeer aangename verrassing en terecht gekozen opener voor dat wat komen gaat.

Daarna is het aan Millionaire om het vuur verder op te stoken. Dit moet de band niet hebben van hun mooie woorden richting het publiek, want die zijn ver te zoeken: de paar keer dat het publiek wordt toegsproken, klinkt het geforceerd en weinig oprecht. Ook het toegift is niet waar de show het van moet hebben, want dit komt niet. Helaas niet. Want met deze twee punten van kritiek is in dat opzicht vervolgens ook alles gezegd. Na de instrumentale opener Visa Running, afsluiter van het dit jaar verschenen album Sciencing, ontplooit de set zich als een keurige mix van alle drie de albums die hun repertoire rijk is. De nummers, over het algemeen al niet aan de korte kant, worden live hier en daar verder opgerekt om de betovering langer te laten duren. Er wordt naar een soort van trance toegewerkt, naar het vasthouden van die vreemde maar wel zeer genietbare vibe.

En dat is waar de show om draait. De live uitvoeringen zijn precies genoeg anders om een totaal andere feel aangemeten te krijgen, zonder op hun structuur of karakter in te leveren. Belangrijke factor hierin is de de zang, die op plaat ’typisch Belgisch’ klinkt – de sound die ook Tom Barman en Stephen Dewaele delen – maar die live een veel minder aaibaar en meer dwingend karakter krijgt.

Het werkt. Het resultaat is een dijk van een set die op geen enkel moment aan kracht inlevert en die de diverse generaties die het publiek rijk is stuk voor stuk grijpt en vasthoudt in een lange, wervelende tocht door een bevreemdend en bevrijdend landschap van geluid.