Een prachtig weekend en een hele fijne editie van Misty Fields. Het ontdekkingsfestival vierde reeds haar dertiende editie, maar in de bosrijke omgeving van Asten/Heusden lijkt Misty Fields nog altijd een fraai bewaard geheim voor vooral de muzikale fijnproevers.

Hoewel de zondag was uitverkocht betekent Misty Fields nog steeds 3 dagen lang intiem. De sfeer en omgeving zijn werkelijk prachtig. Dus terwijl je hieronder kunt nagenieten van ons verslag kun je voor de volgende editie van Misty Fields alvast op 6, 7, 8 september 2019 in je agenda aanstrepen.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Josanne van der Heijden

Misty Fields is de naam van het kleine festival dat georganiseerd wordt in Heusden in een de bosrijke strook (of bomengroep zo u wilt) midden tussen de korenvelden en weilanden in Heusden. Op eens steenworp afstand van De Grote Peel. Dit weekeinde vindt het festival plaats van 31 augustus t/m 2 september. Het festival is kleinschalig maar piekfijn verzorgd met een (Docfeed) filmtheater in een Cadillac Fleetwood uit ’68 een klein theatertje voor kids voldoende speelgelegenheid een relax-veld een speciaalbierbar en een tweetal tenten, Café Entree en The Mist en een buitenpodium genaamd Het Bos.

Misty Fields Vrijdag

Aangezien wij vooral voor de (live)muziek komen zullen wij vanzelfsprekend het meest te vinden zijn in tent The Mist en bij buitenpodium Het Bos. Wij vallen vrijdag in bij het optreden van Kitchenette die deze editie op het bospodium Het Bos mag openen. De band rondom frontman Chris O. Kikić wordt veelvuldig vergeleken met The War On Drugs iets wat vooral goed te horen is in bij de heerlijke single ‘Upon The Schouders’ waarmee de heren hun fraaie set vandaag afsluit. Wij zijn alvast een Popronde tip-rijker dit jaar.

Na Kitchenette is het in tent The Mist de beurt aan de besnorde heren van Tony Clifton – vernoemd naar een personage van komiek Andy Kaufman. Net als John Coffey. heeft de band zich niet alleen vernoemd naar een fictief personage, maar qua sound doen ze ook sterk denken aan de band van Utrechts bekendste bierbekertjesvanger. Dat mag de pret echter niet drukken. Want Tony Clifton maakt pretentieloze rock die geregeld héérlijk uit de bocht vliegt.

Het kan dus aan ons schrikbarend hoge adrenaline pijl liggen. Maar het optreden van Cut Worms op het Bospodium lijkt vervolgens maar niet op gang te komen. Alles voelt plichtmatig. En dat is jammer van de ontegenzeggelijk fraaie Americana die de band ons voorschotelt. Cut Worms verdient wellicht een herkansing wanneer de heren hun jetlag uitgeslapen hebben.

Snail Mail is de band rondom de de inmiddels 19 jarige Lindsey Jordan. De nieuwste indiepopsensatie. uit Baltimore. Begrijpelijkerwijs staat Lindsey dit weekeinde daarom niet alleen op Misty Fields. Maar ook op eilandfestival Into The Great Wide Open. Zij is overigens sléchts een van de artiesten. die zowel op het affiche van Misty Fields staat als op het affiche van Into The Great Wide Open. Hetzelfde geldt voor o.a. Dylan LeBlanc. Het verraadt de fijne neus voor muzikaal talent van de Misty Fields-programmeurs.

Maar genoeg over gedeelde affiches nu. Het gaat tenslotte om de muziek. En Snail Mail maakt ontegenzeggelijk intrigerende indiepop in de lijn van Liz Phair en Courney Barnett, waarbij haar vocalen (wijlen) Dolores O’Riordan in herinnering roepen. Voorwaarde om de Snail Mail’s muziek te waarderen is wel dat je Jordan’s stem moet kunnen waarderen. Maar heerlijk eigenzinnig is allemaal wél. En dat indiepopmeisje Jordan niet vies is van een mainsteam popsong op z’n tijd blijkt uit de Goo Goo Dolls-cover ‘Iris’. Een song die een jaar ouder is dan zijzelf zo weet Google ons te vertellen.

Over Adrenaline gesproken… Equal Idiots is zo’n band die ook voor een adrenaline rush zorgt. De Belgen zetten en heerlijke energieke show neer met enkel drums gitaar en vocalen én een handvol weirde geluidseffecten die je ’s zomers ook op de kermis in Heusden zou kunnen horen. Vooral Plastic Bertrand-song ‘Ça Plane Pour Moi’ (toch vooral bekend van golden oldies radio) blijkt live een onverwoestbare song.

Na, de vrolijkheid van Equal Idiots is het tijd voor METZ. De Canadezen sluiten de vrijdag af met hun het hermetisch klinkende loeistrake postpunk. De perfecte “soundtrack” om de nacht in te luiden. Nu maar hopen dat je niet eng van gaat dromen van zoveel muzikaal geweld. Wie daar bang voor is kan echter nog doordansen tot diep in de achtend op de de set van DJ Team De Hut in de Café Entree. Voor uw ERC-recensent is het echter bedtijd. Want die wil de volgende ochtend fris en fruitig deelnemen aan de wandeltocht-met-gids door de Grote Peel (één van de extra activiteiten die Misty Fields naast het muziekprogrogramma organiseert).

Misty Fields Zaterdag

Helaas missen wij op de zaterdag het optreden van Psycho. De Limburgse vlaai waarmee de fraai gerestaureerde Peelboerderij op de route van onze Groote Peel-wandeltocht blijkt namelijk te verleidelijk om af te slaan en zorgt daardoor voor enig oponthoud.

Maar bij het Eindhovense viertal Ballet Bombs dat vandaag opent in The Mist zijn we van de partij. De in Fuzz-gedrenkte garage is een heerlijke opwarmer voor het bomvolle programma van vandaag. En de sound is verrassende stevig in vergelijking met de meer sixties-georienteerde bands waar bassist en zanger Frankie “Fuzz” Lamberts anders in opduikt.

Voor mensen uit de omgeving Eindhoven dient benadrukt te worden dat Niko (met één ‘o’) niet dezelfde band is als Nikoo, het Eindhovense lo-fi noisecollectief rondom Joep van Son , Mariska Louman en Mike Dobber dat een aantal jaren geleden op zo’n heerlijk overtuigende manier liet horen dat aanstekelijk popmelodieën ook lekker klinken als je ze onderdompelt in een enorme bak noise. De Niko die vandaag acte présence geeft op Misty Fields bestaat uit een viertal Hagenezen (met o.a. leden van Taymir) die met hun Eindhovense bijna naamgenoten gemeen hebben dat ze lekker aanstekelijk spelen. Maar van “in noise gedrenkt” is bij het optreden van de Hagenezen beslist geen sprake. Soms klinken ze zelfs zo smooth als, de koningen van de softrock, Steely Dan. Gelukkig maar. Een set vol noisey gitaren zou misschien tè heftig uitpakken op de vroege middag.

Van Lewsberg kan niet gezegd worden dat ze een aanstekelijke sound ambiëren. De praatzingende frontman Arie van Vliet en roept vocaal nog het meeste associaties met Lou Reed op. De verhalende lo-fi song van de Rotterdammers sorteren echter wel degelijk effect en zijn op geheel eigen wijze tóch reuze catchy.

Waar de bands in The Mist dit weekeinde variëren van lo-fi idie tot heavy postpunk zijn de bands in Het Bos-vaak een stuk traditioneler. Dat geldt zeker voor Nick Dittmeier & The Sawdusters. Dat kan natuurlijk ook bijna niet anders als je uit Kentucky komt. Maar op de southern rock en americana van Nick & Co. valt weinig aan te merken. Die klinkt lekker. Buitengewoon lekker! Is “finger lickin’ good” niet de beroemde slogan van een welbekend kiprestaurant uit Kentucky? Dat dus!

Helaas zien we maar een heel klein stukje van Bloody Knees. want de inwendige mens moet af en toe ook versterkt worden. Bovendien is tegelijkertijd de DJ set van de Laarbeekse indietrots Nouveau Vélo en daar willen we toch ook een klein stukje van meepikken. Dientengevolge haken we weer aan bij Bloody Knees, maar eerlijk gezegd kan de stofzuiger sound van de Britten ons vandaag ook niet zo bekoren. Ongetwijfeld een momentje van muzikale overdosis. Want normaal zou dit er bij ons ingaan als koek. Maar nu houden het ook bij deze band naar een paar nummers voor gezien.

De heerlijk aanstekelijke mix van stijlen van Komodo kan ons dan echter wel weer bekoren. Al zal het enthousiasme van de (van Skip & Die bekende) heren Tommy Ebben en Gino Bombrini ook een rol spelen. De band oogt als een stel van een folkfestival weggelopen folk-hippies, maar rockt desondanks verrassend aangenaam. Waarbij er echter niet geschuwd wordt om ongebruikelijke instrumenten als de Griekse bouzouki in te zetten. Het geeft een verrassende sound. Maar wellicht zijn de liedjes van de heren en dame misschien nog wel de sterkste troef. Zoals de vroeg in de set gespeelde single Bengali Crown.

Lysistrata serveert hun mathrock met mathematische precisie. Dat begint al met de podiumopstelling waarbij drummer, gitarist en bassist en opgesteld staan in de vorm van een gelijkzijdige driehoek de instrumenten meer naar elkaar dan naar het publiek gericht. Maar het werkt. Wat de Franse pubers de komende drie kwartier op ons afvuren is een allesverzengende set met als hoogtepunt het in feedback gedrenkte slot met de songs ‘Sugar & Anxiety’ en‘The Boy Who Stood Above The Earth’.

“Te bedacht rammelig” zo omschreef een recensent van muziekblog File Under Pip Blom onlangs nog. Een recensent die overigens een groot fan is van het Australische “rammelrockmeisje” Courtney Barnett (logica gaat niet altijd op als het om muzieksmaak gaat). Wat ons betreft kan muziek niet rammelig genoeg zijn. En Pip Blom serveert haar aanstekelijke gitaarliedjes met precies de juiste dosis enthousiasme (waarbij vooral drumster Gini Cameron opvalt) en rammeligheid. Het “wij zijn Pip Blom”, waarmee de zangeres zichzelf en haar band voorafgaand aan slotsong ‘Pussycat’ voorstelt, is wat ons betreft dan ook volledig terecht in koninklijk meervoud. Ook bij Moaning laten we grotendeels verstek gaan. vanwege inwendige mensen.

Maar bij Tijuana Panthers zijn we weer van de partij. Als surfrock,zo omschrijft .Misty Fields de muziek van de band uit Long Beach Californië. En dat klopt in zoverre dat de muziek een zomerse vibe heeft. Maar er wordt ook gretig leentje buur gespeeld bij klassieke Engelse punkhelden getuige Buzzcocks-cover ‘Everybody’s Happy Nowadays’ of het intro van ‘Red Headed Girl’ dat verdacht veel lijkt op de intro van de Undertones-hit ‘Teenage Kicks’. Maar een kniesoor die daarover valt. Want aanstekelijk is het zéker.

“Het verwaarloosde liefdeskindje van Nick Cave, Mick Jagger en Iggy Pop” is een omschrijving die ook rechtstreeks van de Misty Fields website geplukt is. Die omschrijving is vast deels geïnspireerd op het uiterlijk van Oliver Burslem. Want qua uiterlijk doet YAK’s frontman wel erg veel denken aan een jonge Mick Jagger. Qua sound heeft het Britse drietal echter weinig gemeen met “the greatest rock & roll band on Earth”, maar roepen ze eerder associaties op met Fat White Family. Het anarchistische collectief dat een aantal jaar geleden het clubcircuit onveilig maakte. De songs van YAK zijn echter vele malen psychedelischer dan de songs van hun anarchistische wapenbroeders.

Om in Psychedelisch sferen te blijven is een korte oversteek naar naar Het Bos voldoende.Daar maakt Birth Of Joy haar opwachting. Het kwartje wil bij ons vandaag echter maar niet vallen? Maar dat ons recensenten-snobisme volledig onterecht is bij zoveel gierende orgels en jankende gitaren blijkt wel uit de enthousiaste moshpit voor de bühne. Birth Of Joy ís een ware live sensatie.

Moshpits zijn ook een terugkerend fenomeen bij Korfbal al onstaan ze bij de heren van de naar een gemengde sport vernoemde band pas laat in de set. Het bewijs dat de grofkorrelige nerdrock van der heren tijd nodig heeft om aan te komen. Waarschijnlijk is er sprake van een fraaie effectbal die laat in de wedstrijd de winnende treffer veroorzaakt. Het is gelijk de treffer die deze bomvolle zaterdag fraai afsluit.

Misty Fields Zondag

In vergelijking met de bomvolle zaterdag is de zondag een relatief rustige dag met een zevental bands op het en podia Het Bos en De Mist en speciaal voor vandaag bluegrass band The Feliciano’s, die tussen de optredens door op zal treden op uiteenlopende plekken op het festivalterrein. Het is echter ook de dag dat het kleine festival in Heusden het bordje uitverkocht op de deur kan hangen. Deze zondag trapt het vrolijke Bossche reggae-gezelschap Papajahkur af in Het Bos. De ideale opwarmer voor deze zomerse zondag. Het is zomers en bruist van de positieve vibes die zo aanstekelijk werken dat het publiek zelfs aan het begin van de dag al lekker staat te swingen.

The Hip Trib is een gelegenheidsband die vandaag een tribune brengt Aan The Canadese Band The Tragically Hip. De band die haar charismatische frontman Gordon Downie in 2017 verloor als gevolg van een hersentumor. Wat vooral indruk maakt is dat zanger Joost Swinkels niet alleen qua stem verrassend veel gelijkenissen vertoont met de te vroeg overleden Downie, maar ook zijn geheel eigen motoriek lijkt te delen met de frontman van de Canadese stadion-rockers. Het maakt dat The Hip Trip het niveau van de gemiddelde coverband ruimschoots overstijgt. En eerlijk gezegd smaakt dit optreden naar méér.

Na The Hip Trip is het in Het Bos de beurt aan Nicole Atkins. Deze nachtegaal uit Neptune City is, gestoken in broekpak met panterprint, zonnebril en opgestoken haar, niet alleen qua looks de vreemde eend in de bijt in een programma vol gruizige gitaarbands — waar de van Dylan LeBlanc “geleende” The Pollies er een van zijn — en dwarse americana. Want haar sound neigt nog het meest naar soulvolle sixtiespop. Maar met een stem als Nicole Atkins mág je overal de vreemde een in de bijt zijn. Want wanneer je de vocale power van Janis Joplin met zulk achteloos gemak koppelt aan de melodieuze melancholie die de liedjes van Roy Orbinson zo kenmerkt dan doe je iets heel erg goed. Het zorgt bij prijsnummer ‘Darkness Falls So Quiet’ voor pure kippenvel.

Bij Nordmann is het begrijpelijkerwijs weer heel andere koek.Geen gruizige gitaren of dwarse americana bij deze heren. Maar een fraaie set die het midden houdt tussen broeierige darkjazz en intrigerende postrock. Daarna is het de beurt aan Dylan LeBlanc & (wederom) The Pollies. De rasmuzikanten tappen muzikaal gezien uit een heel ander vaatje dan de eerder op de middag bij Nicole Atkins, LeBlanc is dan ook een ander soort artiest met zijn grungy looks, verhalende teksten, dromerige voordracht en songs vol met lekker uitgesponnen gitaarerupties is hij ongetwijfeld de gedroomde artiest van Misty Fields. En hèt hoogtepunt van deze zondag.

Al is er na LeBlanc’s optreden nog genoeg te genieten zoals het optreden van Dirty Deep. Qua looks misschien wel de meest wonderlijke band deze editie. De ritmesectie bestaande uit Adam Lanfrey (bass), Geoffroy Sourp (drums) oogt namelijk als de ritmesectie van een trashband (en klinkt ook als zodanig) en zanger gitarist Victor Sbrovazzo is een authentieke blueshippie, getooid met zware baard en mondharmonica. Het klinkt echter allemaal even strak en heavy als bluesy. Het moge duidelijk zijn. Voor spannende blues moet je vandaag de dag niet in de VS zijn maar in het Franse Strasbourg. De stoere mannen weten het publiek danig omver te blazen. De jongste fan (een jaartje of drie oud) is zelfs zo onder de indruk dat ze na afloop van het optreden achter het drumstel kruipt wat tot geamuseerde reacties leidt bij publiek én band. Drummer Geoffroy blijkt ondanks zijn woeste uiterlijk de kwaadste niet en geeft zijn jongste fan een gratis drumclinic.

Afsluiter van deze editie is Street Beat Empire.onder aanvoering van de extatisch Indische Voodoopriester Alex Seigers raast dit gezelschap muzikaal over de continenten. Zo wordt de Louisiana R&B van Allen Toussaint afgewisseld met Caraïbische reggae en passeert ook de Afrobeat van Fela Kuti de revue.

Maar wanneer de band ‘When the Saints Go Marching’ inzet en de zon langzaam wegzakt in de velden rondom Misty Fields, wordt het tijd om de prachtlokatie van dit fijne kleine festival te verlaten…