In een jaar waar we eigenlijk niks krijgen van waar we op hoopten, maar wel continue verrassingen op ons dak krijgen, is er dan toch gewoon de plaat van Molasses. Vorig jaar op Roadburn met een debuut EP, veel opwinding, weinig vervolg. Die stilte is nu doorbroken en het debuut ligt er, getiteld: ‘Through The Hollow’. Wat vinden we daar nu eigenlijk van?

Het is lastig om geen vergelijkingen te trekken met The Devil’s Blood en Selim Lemouchi & His Enemies. De stem van Farida Lemouchi blijft tenslotte onlosmakelijk daaraan verbonden. Toch hoop je er als bewonderaar van deze twee projecten een beetje op. En die premisse gooit al snel roet in het eten, want Molasses is een heel ander beest geworden. Misschien is ergens wel een continuiteit te vinden, maar daarvoor moet je toch een flinke kloof overbruggen.

Dat hoor je meteen in het hectische geluid van de titel track. Trager en vol met muzikale franjes die nogal proggy aandoen (net als de hoes, je moet er van houden). Dat is eigenlijk meteen tekenend voor de plaat, waarbij het maken alleen al een flinke uitdaging moet zijn geweest. Hoe ga je die reputatie waar maken? Farida Lemouchi lijkt het centrale stuk te zijn van deze muzikale expositie en haar zang spookt tussen de noten door en vormt de pilaar waaromheen de songs gebouwd worden. Soms gaat dat lekker, zoals op ‘Get out from Under’, waar je het theatrale King Diamond achtig gevoel een beetje bij terug krijgt van die grootse zanglijnen op het randje van schel (precies waar het hoort). Andere keren weet je eigenlijk niet zo goed wat er eigenlijk gaande is. Op ‘Formless Hands’ lijkt het meer een strijd te zijn en ontbreekt een beetje de duidelijke structuur. Funky basloopjes, gekke effectjes, gepriegel. Je moet ’t vet vinden.

Dan zit ik je iets beter met ‘Corpse of Mind’, wat dan weer aanvoelt als een hele lange intro of een intermezzo voor een song die nog moet beginnen. Statische zang, dat doet het altijd goed, ook op het daaropvolgende ‘The Maze of Stagnant Time’, waar deze het verhaal vertelt op een dreigend stukje muziek met een psychedelische draai erin. Maar op een ingetogenere track is de match er gewoon niet tussen het instrumentale gedoe en de zang. Farida zingt het beste op een track waar de kracht van haar stem moet wedijveren met de gitaren. Dan voel je ‘m binnenkomen, zoals op de tracks van The Devil’s Blood. De lange open A blijft het ook goed doen met de juiste omlijsting. Maar als de muziek een beetje ingetogen blijft, is er een clash en die komt niet binnen. Pas als het nummer wat meer kracht krijgt ontstaat de harmonie weer.

Eigenlijk wil ik niet al te veel kwijt over ‘Death Is’, want ik vraag me gewoon hard af waarom dat niet gewoon meer rock’n’roll mag zijn en minder proggy-kijk-mij-eens. Ik mis de songs die binnenkomen als een stevige straight-up single malt. Dit is meer de cocktail waar een overijverige dude met knotje en hipsterbaard besloten heeft overbodig veel onnodige shit in te gooien. Goed, op naar de climax dan. We horen ‘Tunnel’, wat weer voelt als een opbouw naar meer. Dat is dan het laatste nummer ,’The Devil Lives’. Leuke theatrale opbouw, veel gesoleer, maar eigenlijk een beetje de opsomming van deze plaat. Teveel gedoe, te weinig gewoon recht door. Maar dat is, zoals het in elke review is, een mening. Wellicht dat de meer progminnende luisteraar hier meer voor zal voelen.