Een avondje met vijf stoner/doombands is wat Dynamo ons vanavond voorschotelt. Hoewel er bij de opener Bark ook een flinke scheut jaren negentig Metal/Hardcore in de sound zit. Voor ongeveer dertig man publiek proberen de Belgen met oa het nummer “Roll the Dice” het publiek op te hitsen. Dat lukt door inzet en een fikse dosis groove.

Qua energie scoort Bark de punten, qua monotone zang en voorspelbaarheid komen ze nog wat tekort. De echte headbanger stukken hoor je mijlenver aankomen. Voor diegene die zijn muziek gemakkelijk wil volgen is dit de band, diegene die voor avontuur gaan zal ze liever overslaan.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Zaum pakt het totaal anders aan. Zij gooien het over een psychedelische boeg. Denk Om maar dan een stuk donkerder en minder subtiel. Het tweetal op drums en bass/zang weet de toon letterlijk te zetten. Toch valt de sound niet helemaal goed vanwege matige drumfills, te simpele gitaarloopjes en de sferische zang die niet helemaal aansluit. Daarnaast blijkt het enige lange nummer (bijna een half uur) als een geest rond zwalken. Nee, langzaam zakt de kwaliteit van het gebodene door het ijs en aan een matige kloon van Om en Sleep heeft niemand wat.

Limb is Brits en staat zelfverzekerd op het podium maar waarom? Het zijn mannetjes die denken dat ze ook een potje Stonerrock kunnen maken maar op niveau kleuterschool zitten. Matige zanglijnen en totaal geen groove omdat de muzikanten langs elkaar heen spelen. Hebben ze wel gerepeteerd vraag je je af? Daarnaast zijn de nummers volgens het recept saai en volgen een platgetreden pad waar al honderden bands overheen zijn gegaan. Kortom een band waar je een half uur van je leven aan hebt verknalt.

Door naar Duitsland. Earthship. Zwaarder op de hand en op sommige momenten smeriger. Maar de drum is te houterig waardoor de groove finaal gemist wordt en dit is nu juist essentieel om op te vallen bij deze muziek. Tel daarbij op de matige cleane zang die de band nimmer boven het maaiveld uitsteekt. Af en toe een aanstekelijke riff zorgt voor een lichtpuntje maar dat is te weinig. Dan is het elf uur en er is nog geen een band geweest die echt heeft kunnen overtuigen. Laatste treinen gaan en de zaal dunt uit.

Gelukkig is er dan het Zweedse Monolord die weliswaar ook een partij simpel Stoner/Doom geweld laat zien maar dat zo effectief doet. De kracht van de band zijn de accenten zoals een lompe drum break of bij een overgang net even wat langer wachten voordat een volgend groovend stuk wordt ingezet. Het loodzware fuzzy geluid brengt de luisteraar in hogere sferen terwijl de mokerslagen van de drummer je bij de les houdt. De op Ozzy Osbourne gebaseerde vocalen gonzen door je kop en al snel schreeuw je de woorden “Empress Rising” mee dat eindeloos wordt herhaald.

Monolord bewijst dat je met een monotoon zwaar geluid en herhaling van een riff eindeloos door kan gaan om een snaar te raken. Als er dan op het juiste moment via een break de overgang wordt ingezet naar een andere riff blijft het spannend. De drie Zweden staan zelfverzekerd op het podium en laten als ware rockhelden wijdbeens de broekspijpen wapperen in de zaal. Na een klein uur is het gedaan terwijl er honger is naar meer. Monolord kwam, zag en overwon! Na twee platen en een EP ben ik benieuwd waar het avontuur van deze monotone koningen zal eindigen.