“Iedere man doet in zijn leven soms dingen; dingen waarvan hij achteraf zegt: dat had ik anders moeten doen“. Wijze woorden die me zo’n 20 jaar geleden via een illegaal gekopieerd cassettebandje ingefluisterd werden, en die me af en toe zomaar ineens weer te binnen schieten.

Zoals deze week bijvoorbeeld. Vorige maand verscheen ‘Great Pile Of Nothing’, het tweede album van het deels uit Eindhoven afkomstige Mozes And The Firstborn. En aangezien ik afgelopen week een uitstekend moment vond om mijn grote waffel open te doen en tegen Eindhoven Rockcity te verkondigen dat ik ook best ergens iets over kon vertellen, stond die zomaar ineens bovenaan in mijn Spotify playlist. En toen moest ik er iets over zeggen. En dat was nog best een lastige opdracht. Niet zozeer het verwoorden van een mening of een kritische noot op papier zetten. Het probleem is dat de plaat me maar niet wilde pakken.

Great Pile Of Nothing luistert lekker weg, vanaf het keurig ingezette intro, naar swingende opener ‘Land Of A 1000 Dreams’, tot aan de licht vertraagde laatste tonen van ‘Cruel Wide World’ dat geheel onthaast door de speakers kabbelt. Qua energie komt het album een beetje vroeg klaar: na de opener en de titeltrack zijn met ‘Crybaby’ de scherpe kantjes er wel vanaf. Maar soit, dit is duidelijk niet waar het deze band om te doen is.

De songs doen wellicht wat denken aan Stereophonics en Johan en verderop, als het album langzaam maar zeker een 80’s vibe begint te ontwikkelen, aan Dandy Warhols – niet 80’s, maar het is de combinatie van de hele vlakke, elektronische sound van de drumkit, de lichte overdrive op de gitaren en het klein beetje zeurderige geluid van de stem van Melle Dielesen. Al met al niet onverdienstelijk. Maar daar blijft het bij, wat mij betreft.

De liedjes liggen lekker in het gehoor, maar zijn over het algemeen weinig spannend: refrein – couplet – refrein, next song. Standaard productie, met weinig toevoegingen van instrumenten of effecten die zaken hier en daar net boven het maaiveld zouden trekken. Dat hoeft op zich geen punt te zijn, als je een begenadigd zanger hebt, of met rake teksten uit de hoek kunt komen. Maar daar is helaas ook niets van te bekennen. ‘Power Ranger’, waarbij een mooie tweede stem wordt ingezet en er een bijna gewaagd delay over de lead gitaar gesaust wordt, kruipt uit zijn schulp met de woorden ‘But I’m no stranger/A Power Ranger/I’ll keep danger/At an arms length’.

Leuk als je Electric Six bent, maar als je jezelf muzikaal gezien wél serieus neemt – en dat is de indruk die Mozes and the Firstborn toch willen achterlaten- is het vooral jammer van een best aardig nummer. Tijdens ‘Crawl’, waar de puzzelstukjes dan eindelijk op zijn plaats vallen, echt een goed nummer, ontkom ik niet aan het idee dat de drums de helft van de tijd klinken alsof ze van een totaal andere opname komen dan de rest van het nummer.

Al met al is Great Pile Of Nothing een zeer passende (en waarschijnlijk onbedoelde) titel van deze plaat: een grote berg met een hele hoop goeie ideeën, waarvan het resultaat uiteindelijk niet echt noemenswaardig is. (21-10 live @ De Effenaar)