Vanuit The Hub Eindhoven for Expats opereert het intiatief Music with Strangers, waarmee muzikanten uit de aanzienlijke kring aan expats die Eindhoven rijk is de gelegenheid krijgen om samen te jammen en te netwerken binnen de lokale scene. De laatste jaren timmeren ze hard aan de weg en weten inmiddels ook de weg naar de verschillende podia om gelieerde bands de kans te geven hun werk openbaar te maken. Op de avond van 1e Paasdag kregen daarbij maar liefst vijf acts de kans om het podium van de Altstadt te beklimmen en het publiek te imponeren.

Tekst Des | Foto’s Sofiia Nevezhina – Sonadorart

Aan The Cunning Stunts de eer om het spits af te bijten. Begeleid door slechts een akoestische gitaar zetten deze drie dames allerhande covers naar hun eigen hand. Hierbij wordt natuurlijk veelvuldig gebruik gemaakt van harmonieën, ook waar die in de originele nummers niet terug te vinden zijn. De Stunts hebben hier de nodige aandacht aan besteed en weten de vruchten van hun creativiteit subliem te presenteren. Het mag niet de meest energieke act zijn die deze avond van zich laat horen, maar qua beheersing van hun instrument – want laten we zang daar voor het gemak maar gewoon onder scharen – leggen ze de lat voor de bands die hen volgen behoorlijk hoog.

Band nummer twee is qan Project, een act die op het eerste oog klaar lijkt om de planken van het podium te blazen met een bak gitaargeweld. De realiteit bijkt wat minder geweldadig, en al gauw is de kroeg gevuld met indie sounds vanuit een hoop verschillende hoeken lijken te komen. Na een wat meer up-tempo opener wordt de set wat meer mellow – om aan het eind de cirkel rond te maken en met een extra stootje energie te eindigen. Maar daar tussenin komt wat ska voorbij, wat new wave, beetje folk… Vooral de stem van de zanger maakt dat het geluid er uitspringt, doet denken aan Pixies’ Frank Black, maar dan met een mild Duits accent – waarschijnlijk zo eentje die je óf geweldig, óf verschrikkelijk vindt, met nauwelijks een middenweg daartussen. Hoewel het effect niet bij alle nummers even sterk is.
De muziek ligt wat gemakkelijker in het gehoor en wordt goed ontvangen door een behoorlijk volle bak. Het publiek mag sowieso even genoemd worden, want voor een zondagavond vol totaal onbekende bands is de opkomst respectabel en het enthousiasme groot. En dat maakt de show zowel op als voor het podium des te leuker.

Zaagmans dient zich aan in de vorm van The Trip Voyagers, die eeder ook al op Eindhoven Rockcity voorbijkwamen met hun album Mother Funker. Deze band doet niet aan pre-fab materiaal, alle songs worden ter plekke gesmeed en de wijde wereld ingestuurd, en we zien wel waar ze heen gaan. Gelukkig kunnen ze rekenen op een sterke ritmesectie, waarmee de hartslag continu in de gaten gehouden kan worden. Los daarvan zijn de muzikanten sowieso goed op elkaar ingespeeld, wat in deze setting ook geen overbodige luxe is – zeker als een van beide gitaristen grepen begint te doen uit zijn collectie zelf gebouwde instrumenten, die meer geënt zijn op noise dan op melodie. En in tegenstelling tot een heleboel ander jam concepten, tellen de Voyagers ook een zangeres onder hun leden, die zich met hetzelfde gemak laat meeslepen door de muziek en er duidelijk haar eigen stempel op drukt. Het eindresultaat is een meeslepende set die aan beide kanten van de monitoren weet te verrassen. En de volgende keer spelen ze gegarandeerd weer iets compleet anders.

Daarna is het de beurt aan Paardenfokker om aan te treden – een naam die des te grappiger klinkt in het dikke liverpoolse accent van zanger Jamie. En daarmee galopperen we rechtstreeks terug de jaren ’70 in. Van begin tot eind staat hun show stijf van de gitaarlicks en ritmes die in dit decennium groot zijn geworden: niet te smeuïg, niet te smerig, maar het beste van beide werelden. Er zit meer dan voldoende afwisseling in de nummers om het spannend te houden, en hier en daar worden er wat minder gebruikte maatsoorten tussendoor geschoven om het contrast tussen de songs onderling verder op scherp te zetten. Wat een kleine afbreuk doet aan de sound is de drummer, die met enige regelmaat moeite heeft om de snelheid constant te houden – wat bij deze muziek al gauw opvalt. Dat neemt niet weg dat de heren een goeie show neerzetten en de heupen in het publiek losser en losser raken.

Afsluiter van de avond is Jet Lag Johnny, die met een mix van diverse rock, core en metal invloeden het publiek net dat laatste eindje over de streep trekken. Met Antoine van de Trip Voyagers terug achter de drumkit wordt het startsein gegeven voor zes nummers die een katalysator worden voor de opgekropte energie die er dan toch nog uit moet. Van up tempo beats naar trage grooves, melodieus naar lomp en hoekig, van Green Lizard naar Rage Against The Machine – respect voor een band die net drie maanden bij elkaar is. De set bouwt naar een keurige climax toe en het publiek haakt daar gretig op in, en in die laatste minuut vliegen de lichaamsdelen voor het podium alle kanten in.

Al met al hoge kwaliteit muziek voor een groep mensen die elkaar duidelijk gevonden hebben – niet alleen de bandleden onderling, maar ook de bands onder elkaar en ten opzichte van hun fans. Zeker de moeite waard om in de gaten te houden voor een volgende showcase.

Due to the large number of people involved who do not speak Dutch, the English version can  be found here.