Het is een warme maandagavond, maar er zijn meer dan genoeg mensen die liever binnen naar kwaliteitsmuziek kijken dan buiten op het terras te zitten. Goed nieuws voor de Effenaar en de muzikanten vanavond. De zaal is goed gevuld, hoewel niet uitverkocht. Een grote groep mensen is duidelijk enorm fan, want vanaf het eerste moment staan ze tegen het podium aangedrukt. Het is dan ook niet elke dag dat je deze headliner van zo dichtbij kunt bewonderen in een relatief kleine zaal.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Charlotte Grips

Eerst mogen we echter genieten van de Britse rockband Massive Wagons. Ze werden geïnspireerd een band op te richten na het zien van een optreden van Airbourne en dat is wel te horen. Ze spelen vrij straight hardrock in het straatje van de eerdergenoemde Australische band, AC/DC, Status Qua en dergelijken met een vleugje punkrock. De stem van zanger Barry Mills is niet heel uitgesproken, maar zijn energie is geweldig. Hij blijft over het podium rondspringen, ondersteund door heel prima backing vocals van zijn andere bandleden. Het duurt even voor het publiek op stoom komt, deze band is in ons land natuurlijk iets minder bekend, maar door hun tomeloze enthousiasme krijgen ze de zaal mee. Ze hebben dan ook wel een paar lekkere meezingers in huis zoals ‘Fuck The Haters’ en ‘House of Noise’.

Myles Kennedy is natuurlijk de man waar iedereen op stond te wachten. Bekend van zijn samenwerking met legendarische gitaarheld Slash en als frontman van het enorm populaire Alter Bridge heeft de vijftiger uit Boston natuurlijk een geweldig c.v.! Zijn sympathieke uitstraling valt meteen op. Hij is het type frontman zonder kapsones dat makkelijk contact maakt met het publiek. Die manier van doen, en de nummers die net wat ingetogenere zijn dan zijn werk met Alter Bridge, geven het geheel een intiemere sfeer.

Hij verklapt ons zijn geheim dat hij heeft gehoord dat kruidenpastille Ricola wonderen schijnt te doen voor je stem. Dus het grootste deel van het optreden zien we hem daarmee in zijn mond, hoewel hij zegt te begrijpen dat het risico bestaat dat hij er in stikt. Er is aandacht voor een jarige in het publiek, hoewel hij na het horen van de naam van het feestvarken toch maar besluit geen ‘happy birthday’ te gaan zingen. Hij wil de naam niet verkeerd uitspreken en zo de verjaardag  verpesten. Het zijn die kleine interacties die zorgen voor een leuk sfeertje.

Maar goed, het gaat natuurlijk om de muziek. Myles heeft een verdomd goede band bij zich en het geluid vanavond is door een ringetje te halen. De beste man tovert de meest indrukwekkende, vaak bluesy riffs uit zijn gitaar en zijn stem klinkt even goed live als op de plaat. Hij geeft ook aan dat zijn soloprojecten simpelweg een excuus zijn om lange solo’s te spelen. Nu ben ik normaal geen fan van te lang gitaargepriegel maar Myles laat zijn gitaar spreken als een vocalist, een vehikel waarmee je een reis door emoties maakt. Soms melancholisch, soms sexy en soms vrolijk. Het repertoire promoot natuurlijk het nieuwe album, ‘The Art of Letting Go’ door middel van nummers als opener ‘Nothing More To Gain’ en ‘Miss You When You Are Gone’. Er is echter meer dan genoeg ruimte voor de rest van het oeuvre, zoals ‘Year of the Tiger’ van het gelijknamige eerste album en het prachtige, meeslepende ‘Love Can Only Heal’ en country/blues nummer ‘Haunted By Design’. Geestig is zijn geheel eigen Johnny Cash-achtige versie van Iron Maiden’s ‘The Trooper’ die het publiek luid laat klappen en bij iedereen een glimlach op de lippen tovert.

Een fijne avond met een sympathieke, getalenteerde en sympathieke man.