Sommige dingen kloppen gewoon in de wereld. De line-up die onder de banier van de Campaign For Musical Destruction in Dynamo neerdaald op een frisse donderdagavond doet dat ook. Een lang uitgestelde show, maar inmiddels heeft Napalm Death een aantal topacts op sleeptouw genomen. Hardcore legendes Dropdead uit Providence, het Russische thrashoffensief Siberian Meat Grinder en grindcore new kids Escuela Grind. Het behoeft geen verdere toelichting dat wij daar ook bij zijn.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

In 2017 stonden de Britten, die toch inmiddels de 40 gepasseerd zijn als band, voor het laatst in Eindhoven. Fijn dat ze terug zijn en al vroeg op de avond is het gezellig druk in en om de grote zaal van Dynamo. Je moet ook wel een beetje op tijd zijn met vier bands die allemaal genoge te melden hebben. Allez, de aftrap.

Escuela Grind is een beetje een mix van diverse. Er zit nadrukkelijk een punk mentaliteit in, met veel grindcore, maar ook wat death metal zompigheid. De band gaat er sowieso vol voor, je voelt de dynamiek van de instrumenten, maar het enthousiasme van Katerina Economou is zeker aanstekelijk. Escuela Grind klinkt net wat anders dan je gewend bent. Net wat langere nummers, net wat meer groove, maar altijd vet. Uiteraard met woorden over een inclusivere scene, wat zoals altijd gemorrel uit de regio van de bar veroorzaakt. Het zal niet de laatste keer zijn dat politiek het podium betreed deze avond. Escuela Grind staat voor wie ze zijn en wat ze zijn, een band met een diepe connectie met de lhbtiq+ community. Metal en punk is nog altijd best homogeen, ook in de zalen (een doos BIC pennen schreef ik vorige week nog). Awesome bands als deze geven kleur aan de scene. Doe maar meer, want nieuwe impulsen zijn welkom!

Dat is echter niet bij Siberian Meat Grinder, de band met berenmaskerdragende frontman zal natuurlijk geen woord vuil maken aan de oorlog in Oekraïne. Toch zijn de oproepen tot vrede, ‘unity world wide’, en uitspraken over de verklootte wereld suggestief. De band komt op met de klappende beats van House of Pain, en zo zit er wel meer hiphop door de crossover/thrash/punk van de Russen heen. Lekker aggressief, hoewel de vocalen echt niet voor iedereen zijn. Ergens tussen schreeuwerig en nasaal in. En veel over de Bear Cult, wat als gimmick misschien niet het eeuwig leven heeft. 

Dropdead maakt meteen duidelijk waar het op staat. De nummers worden afgevuurd als kogels; snel, hard en pijnlijk. Bob Otis gooit tussentijds statements de zaal in, en spoort het publiek aan zelf actie te nemen in het dagelijkse leven. Hij schroomt hierin geen straffe taal. Het voelt als een geoliede machine, van een band die al 30 jaar bestaat en in die tijd even spaarzaam en doelgericht met hun releases omging als met de woorden op deze avond. Gitarist Ben Barnett en bassist George Radford kijken stoicijns op hun instrument, af en toe naar elkaar. Er is geen interactie tussen bandleden of tussen bandleden en publiek, alleen Otis is woordvoerder in een optreden wat voelt als een professionele operatie. En toch weet Dropdead je te raken met hun boodschap, zonder slingers en toeters, gewoon recht voor z’n raap. 

Napalm Death heeft de enorme luxe om na zoveel jaren nog altijd een zanger te hebben die in een prachtig staaltje beleefd-doch-schoppen-tegen-alle-heilige-huisjes taal het publiek meeneemt. Bovendien is Barney Greenway nog altijd de grootste fan in de zaal, elke keer weer, met zijn wilde dans op het podium die je de eerste keer doet vermoeden dat er iets mis is. Napalm Death raakt op plaat al een tijdje de stoom kwijt, zeker restjesplaat ‘Resentment Is Always Seismic – A Final Throw of Throes’ viel tegen (maar dat was ook wel een beetje te verwachten). Live stelt de band echter nooit teleur en ook hier zijn de woorden niet mis: “Whatever a woman does with her own body is no one else ’s business and if you disagree, you can, quite frankly, go fuck yourself,” deelt Greenway mee en dat vind ik eigenlijk wel mooi gezegd.

Het is soms jammer dat je nummers gewoon kan missen in een vlag van minattentie. Denk ‘Suffer’ en ‘Nazi Punks Fuck Off’ (nog altijd, en ja, fuck off) zijn van die hele korte songs, waar Napalm Death een soort dubieuze faam heeft verworven. Dat stompende, om-zich-heen-slaande geluid van songs als ‘Suffer the Children’ het dreunt door de hele Dynamo en je moet er natuurlijk van houden. Dit is geen muziek voor iedereen, maar het is wel muziek vol lading, vol relevantie, vol boosheid die we toch collectief alweer een tijd voelen. Napalm Death blijft een band om mee te maken.