Natuurgeweld tijdens Stroomhuis Hardcore op vrijdagavond
Vrijdagavond was het tijd om weer eens naar het Stroomhuis te gaan voor een avondje Stroomhuis Hardcore. Belgische legendes Agathocles doen deze avond het kleine zaaltje naast het spoor aan en daarnaast staan er drie andere toffe bands op het programma dus daar zorgen we dat we wij zijn.
Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers
Opener van de avond is Throw Me In The Crater. De vulkaan-doomsters spelen de meest verpletterende stijl doom die ze eigenlijk zelf het meest pakkend omschrijven met hun vulkaan referenties. Elke slag op de drums voelt als een eruptie van een natuurfenomeen dat er eerlijk gezegd geen fuck om geeft wat volgt. De frontman schreeuwt zijn getergde vocalen de zaal in, met niets anders dan een gevoel van eigen intentie erachter. Je voelt je als publiek volledig overbodig bij Throw Me In The Crater, en dat maakt de Eindhovense band keer op keer juist zo fascinerend. Als het publiek afstand houdt, komt de ban dook gewoon naar voren en speelt een set in een cirkel, want waarom niet.
De tijd die de openers nodig hebben voor één song, dat is ongeveer de hele set voor Graf. Graf bestaat uit drummer Rens van Raylin en bassiste Sally van Gewoon Fucking Raggen (die ook de zang op zich neemt). Het geluid laat zich het beste omschrijven als grafherrie en eigenlijk is het daarmee ook een ontzettend toffe band. Met ratelende, kletterende drums en grimmige vocalen klinkt het lekker vuig en agressief, maar ook lekker donker. Het is allemaal snel voorbij en hoewel de band niet geoefend zou hebben mag er wel meer van dit!
De bassiste blijft staan voor een volgende set en we gaan nog een stukje verder met Disuse. Godsamme wat een stem heeft die zanger! Met leden van Last Days of Humanity, Krush en Brodequin in de gelederen staat hier ook wel een band die weet hoe het hoort, maar die vocalen voel je echt in je maag borrelen. Het gaat ook redelijk los voor het podium, met rondvliegende bezoekers die regelmatig tegen het hek aanklappen voor de geluidstafel. Het is sowieso goed druk inmiddels als de band uit Leiden op het podium staat en een dijk van een set neerlegt. Zanger is niet helemaal gelukkig met het geluid, maar dat lijkt geenszins de pret te drukken van de bezoekers tijdens een set vol hak en beukwerk.
Tijd voor Agathocles. de band die op de een of andere manier faam heeft verworven door ontzettend veel platen uit te brengen. Dat zijn veelal splits en 7″ releases, natuurlijk met hun geheel eigen stijl mincecore. Hoewel de band zich vooral lijkt te vermaken met een flesje Westmalle (schijnbaar worden hier de inkomsten van goed besteed door de Trappisten) en veel heavy emtal poses en uitgestoken tongen, zijn de Vlamingen bijzonder politiek. Dat lijkt echter tegen dovemansoren te zijn, want veel aandacht krijgen de preken van Jan Frederickx niet van het stuitergrae publiek. Dat stuiteren wordt ook steeds minder gedurende de avond vordert. Een beetje jammer wel, want Agathocles is een geoliede machine live, waar geen speld tussen te krijgen is.
Afijn, een mooie avond natuurgeweld weer. Laat ze maar komen, die Stroomhuis Hardcore avonden!
Follow Us