Inmiddels touren al jaren verschillende combinaties van metalcore bands door Europa onder de vlag van Impericon’s Never Say Die Tour. Met namen als Unearth, Whitechapel en Parkway Drive op het affiche van de eerste versie heeft de tour nogal een naam op weten te bouwen. Dit jaar zijn de namen die aanhaken wat minder bekend. Het gevolg is dan ook dat de kaartverkoop rond de 350 hangt en de grote zaal van De Effenaar bij lange na niet vol is. Op zich geen ramp, het houdt de sfeer gezellig en maakt het minder lastig om spinkicks van de karatecavia’s in de zaal te ontwijken.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Charlotte Grips

Over trappen gesproken… Reduction trapt de avond af met vrij ongeïnspireerde metalcore. De zware klanken van deze mannen weten de zaal niet echt te overtuigen. Daarvoor mist het simpelweg variatie. Wat niet afdoet aan het feit dat de eerste karate- en two step moves in de pit worden gemaakt. Blijkbaar heeft de band ook wel in de gaten dat het geen onverdeeld succes lijkt want enige irritatie lijkt zichtbaar bij de frontman als hij het podium verlaat.

Dat doet Fox Lake dan net wat beter. Met bijzonder grote hip hop invloeden heeft deze band wat meer te bieden dan alleen Neanderthaler riffs. De combinatie van groovy baslijntjes met raps tussen een opeenstapeling van breakdowns werkt lekker.

Left To Suffer uit Atlanta Georgia heeft in de rijzige gestalte van Taylor Barber een indrukwekkende frontman. Ze hebben hun Amerikaanse tour met onze Nederlandse deathcore helden Distant heel snel opgevolgd met deze tour, maar van vermoeidheid is niets te merken.  De combinatie van deathcore en nu metal zorgt voor een boeiend geheel. En hoewel de zware riffs en breakdowns van puike kwaliteit zijn, zit de kracht van de band toch echt in Taylor. Hij heeft een diepe putgrunt in zich die menig bezoeker de mond open doet vallen van verbazing.

TEN56’s frontman Aaron Matts verdiende zijn sporen bij Betraying The Martyrs. Die ervaring is wel duidelijk terug te zien in zijn podiumpresentatie. Hun nu-deathcore zit een beetje in het straatje van Left To Suffer maar dan met nog meer nadruk op de nu metal invloeden. De drums klinken zo zwaar dat ze schokgolven door de zaal sturen. Een auditieve en fysieke aanslag op ons! Dat ze de dames in de scene een warm hart toedragen laten ze horen door de oproep een all-female moshpit te starten. De set zit lekker in elkaar met voldoende variatie. Zo is er een intermezzo waar Aaron solo zijn beste raps laat horen voor het deathcore geweld weer losbarst. Het kunstje om het publiek te laten zitten en opspringen, groot gemaakt door Slipknot is wel een beetje belegen maar werkt eerlijk gezegd nog altijd prima.

King 810 is een geruchtmakende nu metal band uit Flint, Michigan. In het verleden deden ze stof opwaaien vanwege hun wapengebruik. Frontman David Gunn overleefde een aanslag op zijn leven met een mes en pistool in 2012. De woede die daaruit voorkomt én de kracht lijkt hij nog steeds te kanaliseren op het podium. Ze brengen hun podiumpresentatie vanavond echt wel naar het volgende niveau met een heel Vaudeville theater inclusief piano. Die heeft duidelijk meer de functie van rekwisiet dan echt piano want er wordt maar kort op gespeeld, wel beklommen en voorzien van vuurwerk. David imponeert door naast zijn optreden als razende woesteling ook ingetogen de toetsen te bespelen als begeleiding van zijn zang. Interessante nieuwe richting van deze band.

 

 

Afsluiter Nasty is er weer eentje voor de karate cavia’s in de zaal. Waarschijnlijk is dat de reden dat ze boven King-810 staan, want het risico bestaat dat de helft van de fans hierna afgevoerd moet worden met een gebroken neus. In ware beatdown stijl vliegen de armen en benen in het rond inclusief nog wat acrobatiek. In ware hardcore stijl gaat zanger Matthi tegen de barrier staan zodat fans met heem mee kunnen zingen en hem letterlijk kunnen omarmen. Op zich een prima hardcore show. Het is alleen jammer dat het wat gelaagdere karakter toch een beetje wordt ondergesneeuwd live, deels vanwege de setlist keuze, deels door het wel heel beukende geluid.

Geen slechte editie van Never Say Die, maar ik vrees een beetje voor de tour als de opkomst in de rest van Europa niet dit niveau kan halen.