De headliner van vanavond gaat al 40 jaar mee. Dat kun je merken aan het publiek. Tussen de dreadlocks en blonde koppies is er ook nogal wat grijs te ontwaren. De aanwezigen zijn niet alleen van diverse leeftijden, maar ook subculturen. De serieuze muziekliefhebber, de echte punkers en de folk liefhebbers weten we te identificeren door middel van kledingstijl en haardracht. Mooie bonte verzameling wel. Opvallend is ook de grote hoeveelheid Duitsers in de zaal. De opkomst is aardig, maar niet groot genoeg om opening van balkon en achterste bar te rechtvaardigen.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Nadia Hagen

Seewolf is van Friesland naar het Brabantse land gereisd om deze avond te openen. Het is niet de eerste keer dat ze een zaal mochten opwarmen voor de headliner van vandaag. Ze hadden die eer al in eerder in de Amsterdamse Melkweg. Toch ligt het geluid van deze band niet direct in hetzelfde straatje. Hun psychedelische indie rock heeft een veel trager, meer uitgesponnen karakter. Het maakt het soms moeilijk de aandacht er bij te houden in een rumoerige zaal. Er worden nogal wat instrumenten gebruikt om het klankentapijt uit te rollen. Naast 3 gitaren, bas, drums en toetsen worden ook nog incidenteel een tamboerijn en sambaballen tevoorschijn gehaald.

Dat levert zeker creatieve composities op. De overdaad gaat naar mijn mening echter ook een beetje ten koste van de urgentie en de interactie met het publiek. Persoonlijk niet mijn keuze als voorprogramma in een dergelijke setting. Maar hey, New Model Army’s frontman Justin Sullivan zelf vindt van wel. Wie ben ik dan daar iets van te zeggen.

Met deze tour promoot New Model Army alweer hun zestiende (!) album, ‘Unbroken’. Het moet toch wel een uitdaging zijn geweest om een keuze te maken uit een dergelijke discografie om een setlist uit samen te stellen. Met een nadruk op natuurlijk het recente album is het ze goed gelukt.

 

Justin heeft een mening. Over politiek, maar ook over mensen die de hele tijd staan te filmen. Hij vraagt zich hardop af waarom mensen dat doen terwijl hun nummers in honderden versies al op Youtube zijn te vinden. Natuurlijk gaan niet alle nummers over politiek. Zo kondigt Justin ‘Do You Really Want To Go There’ aan met ‘hier zijn wat nummers over relaties voor jullie’. Vervolgens worden oude herinneringen opgehaald middels ‘Idumea’.

De ervaring van Justin blijkt wel als wat technische problemen zich voordoen. Moeiteloos start hij een verhaal over hoe je in Nederland nieuwe en oude gebouwen moeilijk van elkaar kunt onderscheiden om de tijd te vullen voor hij Brexit song ‘Reload’ inzet. Toch wel één van de meest vurige nummers van de recente discografie. Mijn eerdere analyse over de diverse leeftijden is Justin ook opgevallen. Hij grapt: ‘Ik zie hier nogal wat verschillende leeftijden in de zaal, en dat is slechts op het podium’.

De band speelt lekker energiek. De akoestische gitaar van Justin wordt mooi aangevuld door de elektrische gitaar en fijne baslijntjes. Die combinatie zorgt voor een interessante mix van luisterliedje en rock. Live heeft het allemaal net wat meer kracht dan op de plaat, wat mij betreft een vereiste in dit genre. Gedurende een groot deel van de show is er dan ook een brave moshpit aan de gang.

Zonder al te veel poespas keert de band na het toepasselijk ‘What A Wonderful Way To Go’ braaf terug voor twee nummers als toegift, ‘Poison Street’ en het ook wel toepasselijk te noemen ‘Get Me Out’.