Het is moeilijk om een live recensie te schrijven over de Intergalactic Lovers zonder dat het een opzichtige liefdesverklaring wordt aan Lara Chedraoui. Misschien wel de charmantste Vlaamse zangeres van dit moment. Het begint al bij haar dansmoves. Die zijn identiek aan de moves van de meisjes (en jongens) met teveel eyeliner in de donkere jaren tachtigkroegjes in de zijstraten van de Korenmarkt, in de stad waar ik mijn pubertijd doorbracht. Zij dansten in mijn herinnering op een eeuwige soundtrack van New Order’s Blue Monday, Visage’s Fade To Grey, en Iggy Pop’s The Passenger. En alleen met haar moves katapulteert Lara mij al terug naar die tijd. En alsof ik daar nog niet nostalgisch genoeg door wordt, draagt ze om het geheel te complementeren, ook nog zo’n breedgeschouderd colbert waar de zangeressen van Bananarama en The Human League in de jaren tachtig het patent op leken te hebben.

Tekst Theo Miggelbrink | Foto’s: Nadia Hagen

Maar dit gezegd hebbende, Intergalactic Lovers is allesbehalve een nostalgische act. Daarvoor klinken ze te fris. Met als voornaamste troef de ongemeen strakke ritmesectie bestaande uit Raf De Mey en Brendan Corbey, en Lara’s aangenaam hese stemgeluid.

Na de fraaie nieuwe singles Lost en Bobbi, waarmee de band vanavond aftrapt en van het Little Heavy Burdens afkomstige No Regrets is, het als ode aan Elton John opgedragen Island (de oude bard is jarig vandaag), de eerste meezinger. Wanneer Lara ons opdraagt om “we are” mee te zingen. Iets waar enthousiast gehoor aan wordt gegeven. Hieruit blijkt hoezeer de band ons na een paar nummers al ingepakt heeft.

Maar ook bij fraaie ingetogen songs als gebroken harten-liedje Crushing (zonder drums). Waarbij Lara “bless you” zegt tegen die enkeling in het publiek die nog nooit een gebroken hart heeft gehad, blijft het publiek ademloos bij de les. En dat blijft zo bij songs die volgen, waaronder Give It Up, dat volgens Lara het bedrijfsmodel van de band, “het zoveel mogelijk verspreiden van liefde” het best verwoord, het sterk ritmische The Heart Beaten Beats en vagevuurliedje In Limbo.

Een teleurgesteld “oooh” stijgt dan ook op uit de zaal als Lara na een klein uur spelen, voor aanvang  van Waves Of Deperation, aankondigt dat de band nog maar drie liedjes voor ons heeft Gelukkig volgen dan nog klassiekers als Delay en Between The Lines.

Maar met toegiften  Northern Rd en het ingetogen My Low Low is de koek echt op. “My heart black and bruised, scared of love and losing you, holding on to what once was so hard to let go of us…”, zingt Lara in die laatste song van de toegift. Het bedrijfsmodel van Intergalactic Lovers mag dan het verspreiden van liefde zijn. Iets waar de band vanavond met verve slaagt. Maar ook in de liefde loop je soms bulten en schrammen op. En door die kant óók te bezingen wordt het verspreiden van die liefdesboodschap des te sterker.

Foto’s Intergalactic Lovers