Onze fotograaf heeft dit festival al eerder gefotografeerd en vraagt meteen aan de poort waar de container voor de pers is, zodat ze daar wat spullen kan neerleggen. Een zoektocht achter de hekken van het festival langs begint. We komen langs het jeugdhonk Nirwana waaraan het festival zijn naam te danken heeft. Hier kunnen vrijwilligers en artiesten even op adem komen en wat te drinken bestellen. Het is er een gezellige boel. Na nog wat rondvragen worden we eerst naar een afvalcontainer gestuurd, maar als de spraakverwarring duidelijk wordt (‘O, je bedoelt de perscontainer, voor de fotopers, haha!’) vinden we de plek ten slotte.

Het is de tweede dag van de 48^e editie van festival Nirwana Tuinfeest in Lierop. De oorspronkelijke slotact van vanavond Joost Klein heeft afgezegd en wie zijn vervanger is, is nog steeds een verrassing. De eerste bezoekers druppelen langzaam binnen. Het is een zonovergoten dag, dus we zijn erg blij met de bomen op het veld. De naam tuinfeest is toepasselijk: op het overzichtelijke terrein net buiten het dorp staan twee podia tegenover elkaar en een klein stukje verderop is er een borrelhoek, waar je onder andere bier van brouwerij Uiltje kunt drinken. Met zo’n 4500 bezoekers is het druk, maar niet al te massaal.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Nadia Hagen

De Eindhovense rockers van Sons Of Dew mogen de dag openen op het hoofdpodium. Stevige rock dreunt over het veld. De zanger kan flink uithalen. Hij vertelt dat hij als 15-jarige jongen zelf bands stond te kijken op dit festival en het een grote eer vindt hier nu met zijn band te staan. Als een van de gitaristen ook een vocale bijdrage levert, is aan zijn Engels duidelijk te horen dat hij hier uit de buurt komt. Met hun ‘Catch 22’, dat gaat van snoeiend naar melodramatisch naar beukend binnen één nummer, laten ze horen heel wat in huis te hebben.

Aansluitend begint in de tent aan de overkant Burnout Boys. Van verschillende kanten hoor ik ‘Hee, dat is Dennis Weening!’. Ik had nog nooit van de beste man gehoord, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik televisieloos ben. In elk geval is dit een geinig rockbandje dat geen burnoutachtige indruk maakt. Zanger Weening marcheert, terwijl hij zijn microfoonstandaard vasthoudt, spreidt regelmatig zijn armen als de Christus de Verlosser in Rio de Janeiro en waagt zich op het eind zelfs aan een vlinderslag, terwijl hij rondjes over het podium loopt. Het publiek mag ook nog even meedoen: ‘Are you ready?’ ‘Yes, we are!’ Tussen de wat hardere rock klinkt af en toe een frivool nummer.

Aan de overkant staat nu Mell VF met de Volendamse zangeres Melanie Jonk. Geen palingsound hier, maar meer iets richting Adele. De zangeres heeft een fantastische stem en is heel energiek. Tussen de liedjes door vertelt ze het een en ander met een duidelijk Noord-Hollandse tongval: dat Mell VF al 9 jaar bezig is, dat ze nog steeds trots is op het eerste liedje en dat ze samen met Douwe Bob heeft meegedaan aan Beste Zangers (dat is een tv-programma van AvroTros, ter informatie voor degenen die dit net als ik niet kenden). Ook laat ze weten dat er een nieuw album aan komt en we krijgen alvast de nieuwe single te horen. Op enig moment heb ik het echter wel weer gehoord. Voor mijn gevoel gaat het nummer ‘Do The 45’ eindeloos door.

Het fijne aan dit festival is dat je geen programma hoeft samen te stellen en van hot naar her lopen. Zodra de ene act afgelopen is, draai je je gewoon om en loopt een klein stukje naar het podium achter je. Daar begint dan meteen het volgende optreden. Het is al wat drukker, maar we kunnen zonder problemen vooraan bij het podium gaan staan.

In de tent speelt nu Nevenproject, het nevenproject van Rowwen Hèze-zanger Jack Poels. De band bevat een echte en een aangetrouwde neef van de zanger (gitaar en bas) en een niet-verwante drummer die erbij gevraagd is vanwege zijn looks (dit zijn de woorden van Poels). Om in de familiesfeer te blijven spelen ze ‘Mama’ (mijn favoriete Heintje-nummer). Ze staan opgesteld rondom een totempaal in de vorm van een geharnaste ridder met vleugels en een pul bier op zijn hoofd. Hij vormt de mascotte van het nevenproject, waarvan het album ook ‘Totempoal’ heet. ‘Blijven dansen rond de totempaal,’ zingt Poels en de band voegt de daad bij het woord. Het rockt lekker, met hier en daar wat meligheid. Ze sluiten af met een ode aan Lemmy. ‘Motörhead en dan naar bed!’ De bassist geeft een vette solo weg. Mooie afsluiter.

Bij Selah Sue staan we inmiddels in de brandende zon. Toch blijf ik graag voor het podium staan, want haar show is een waar spektakel. De band (allemaal in witte gewaden) staat al opgesteld en we horen eerst een tijdje vervreemdende samples. Dan maakt de zangeres haar entree met een grote zilveren capuchon op het hoofd. ‘Crazy world, crazy world’ zingt ze. Ze wordt ondersteund door drie geweldige achtergrondzangeressen, eveneens in het wit. Ze rapt als een malle, ze zingt met een enorm rollende r. Haar stem klinkt soms ronduit freaky, dan gooit ze er weer een soort kippengekakel doorheen. Met de achtergrondzangeressen voert ze choreagrafieën uit waar ze allemaal zichtbaar schik in hebben. Selah Sue blikt kort terug op haar 15-jarige loopbaan als artiest: ‘Ik ben zeer dankbaar dat jullie nog steeds geprikkeld zijn om naar mij te komen luisteren.’ Elke keer als ik even mijn aandacht dreig te verliezen, wordt die weer teruggehaald door een vuige rap, haar twee kinderen die het podium op komen bij ‘I’m alone without you’, een opkomst in een glitterkostuum of een nieuwe dans.

Personal Trainer zijn een stel jonge honden die een vrolijke show neerzetten. Er is veel te zien en veel te beleven. De bandleden dragen een eclectische mix van kledingstijlen. De toetenist switcht regelmatig met het grootste gemak van toetsen naar trompet en de gitarist van gitaar naar saxofoon. Tussendoor doet de toetsenist/trompettist fitnessoefeningen (ja, je heet Personal Trainer of niet). Van rustige indie gaat het regelmatig naar ruige muziek met overslaand gekrijs. Die stijlwisselingen gebeuren net iets te vaak. Een aantal shirtjes gaan uit, de zanger geeft een frivool dansje ten beste. Het is leuk, het is onderhoudend, het zijn goede muzikanten, maar bij mij wekken ze de indruk iets te graag apart te willen zijn. Die fratsen zijn niet nodig om te laten zien dat ze niet dertien-in-een-dozijn zijn.

Even snel een frietje mayo tussendoor en op naar Kula Shaker. In de jaren 90 en begin 2000 heb ik de psychedelische rockers uit het Verenigd Koninkrijk een aantal keer op festivals gezien, maar daarna niet meer. Ze zien er nog steeds geweldig uit. De toetsenist zit als een Gandalf-achtige ouwe hippie achter zijn met bloemen versierde instrument. De bassist heeft een stijlvol overhemd en een typisch Brits jagershoedje met veer. De zanger draagt een lange tuniek en ze zijn gewoon cool. Ze spelen goed, het is leuk de oude nummers weer te horen (‘Hush’ komt natuurlijk voorbij). Ze praten weinig tussendoor, maar de zanger laat wel weten de song ‘Gaslighting’ op te dragen aan de politici. Op een gegeven moment sta ik echter wel een beetje in te kakken. Het nummer ‘I don’t wanna pay my taxes’ brengt weer een beetje leven in de brouwerij. Als op het einde de tamboerijn erbij gepakt wordt, is de jaren 60-beleving compleet.

Ook de toetsenist van het Belgische Black Box Revelation pakt er een tamboerijn bij om het nummer ‘Gloria’ luister bij te zetten. Even later tovert hij snerpende geluiden uit een orgel en bij ‘Burn Me Down’ neemt hij een basgitaar ter hand. Ze rocken lekker weg, geluid is goed. De drummer pakt zijn momentje bij ‘White Horse’ en bij ‘Never Alone – Always Together’ mag het publiek meezingen. Prima optreden, niks mis mee.

Als The Vaccines opkomen, begint het al te schemeren. Zanger Justin Young is nogal een showmannetje. Hij wijst steeds naar het publiek, zwaait en poseert voor de fotografen. De band maakt een swingende start. Aan alle microfoons zijn bloemetjes bevestigd. Misschien vanwege het thema tuinfeest? Er komen veel bekende nummers voorbij en ze spelen goed, maar na een aantal nummers verslapt mijn aandacht. ‘Jump Off The Top’ schudt me weer even wakker. Ter afsluiting klinkt het aanstekelijke ‘If you wanna come back, it’s allright!’ wat tevens een mooi verzoek aan het publiek vormt.

Mijn persoonlijke favoriet van deze dag is Rudeboy. Met zijn band brengt hij de oude nummers van de Urban Dance Squad voor het voetlicht. En de Urban Dance Squad, dat is gewoon niet anders dan vet. In de hoogtijdagen van UDS werd een goede vriend van mij regelmatig voor Rudeboy aangezien (hij had er ook echt wel wat van weg). Hij was dan niet te beroerd om een handtekening uit te delen. Die vriend is inmiddels niet meer onder ons en weemoed bekruipt me, maar tijdens het optreden overheerst vervoering. Hier kun je echt niet inkakken, je móet gewoon dansen. Je moet springen. Je voelt het in je hele lijf, hoe moe je ook bent na een hele dag op je benen staan in de zon. Ik zie de eerste echte moshpit van naam deze dag. Crowdsurfers komen voorbij. Rudeboy zelf is één bonk energie. Opeens valt tijdens het optreden het geluid aan de linkerkant van het podium uit. Twee nummers lang klinkt het geluid ineens veel doffer en zachter, maar de band gaat onverminderd door. Jammer, maar het mag de pret niet drukken. Het is simpelweg machtig Rudeboy weer eens te zien en de band is ook geweldig.

Er is heel wat gespeculeerd over de surprise act van vanavond, maar het blijken The Opposites te zijn. Ze zeggen blij te zijn dat Joost niet kon komen (‘Hij had pijn aan zijn kleine teen’), zodat zij hier vanavond kunnen staan. Twan, ook wel bekend als Big2, viert vanavond zijn negenendertigste verjaardag. Onder leiding van Willy wordt het publiek aan het zingen van ‘Lang zal hij leven’ gezet. De feeststemming zit er meteen in. Deze mannen kunnen het publiek uitstekend bespelen. Het hele veld zingt mee met ‘Belle Helene’ (de lampen op het podium schijnen toepasselijk roze en groen) en de cameraman die op het dak staat te filmen moet in zijn eentje zingen. Ik ben net gisteren teruggekomen van de camping. Daar was geen animatieteam, maar hier kan ik dat gemis ruimschoots inhalen. We moeten veel meezingen, met onze handen van links naar rechts zwaaien, voor de vierde keer ‘Lang zal hij leven’ zingen. Dan wordt er weer even wat happy hardcore in gegooid. Het is een beetje een allegaartje. Dat merken The Opposites zelf ook op: ‘Het is misschien niet de scherpste show die we ooit gedaan hebben, maar wel de gezelligste!’ Het hele veld eet uit hun hand. ‘Ik heb het gevoel alsof we één familie zijn,’ roept Willy. ‘Laat je horen voor jezelf!’ Ik beschouw het allemaal maar zittend op de trap aan de zijkant, nog nagenietend van Rudeboy en band.

N.B. Ben je tijdens dit festival gefotografeerd door onze fotograaf? Kijk op instagram.com/nadiahagenfotografie

.eindhovenrockcity.nl/wp-content/uploads/2024/08/20240810-Burnout-Boys-@Nirwana-Tuinfeest-6-1024×683.jpg” alt=”” width=”