De dreiging hangt in de lucht vandaag, en dat is niet alleen de donderwolk die traditioneel boven John Brannon’s hoofd hangt. Het gaat regenen en de druppels vallen als we het festivalterrein op Strijp-S betreden. Om praktische overwegingen niet aan het begin van de dag, maar ready for the big guns en natuurlijk die laatste ever show van NOFX in Nederland. We mogen Jera on Air toch maar mooi dankbaar zijn dat ze die naar Eindhoven gehaald hebben, hoewel de notoire klagers op Strijp-S daar vast anders over denken (RIP Area51 concerten en meer).

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Bram van Dal & Charlotte Grips (header en als aangegeven)

Antillectual (met een zeer snel geleverde set Wilders stickers), Itchy en The Last Gang hebben dus al gespeeld, als wij ons opmaken voor de eerste act die we meepikken. Dat is het legendarische Negative Approach, wat aftrapt met: “How are you doing? Because it’s about to get a lot worse…” John Brannon blaft vervolgens zichzelf door een heel arsenaal nummers heen. Als iemand een iconische kop heeft in de hardcore punk wereld, dan is het deze gifspuwende woeste man wel. Het is alsof zijn ogen gaten in je branden, terwijl hij ons trakteert op favorieten als ‘Tied Down’ en het enigmatische ‘Nothing’. ‘De hit’, zoals hij het mooi aankondigt. Het is duidelijk dat deze band niet de vrolijke skatepunkvibes pakt die bezoekers wellicht verwachten, maar het is een mooi iets om deze iconen er vandaag bij te hebben.

De Heideroosjes volgen en Marco Roelofs maakt een paar mooie observaties tijdens de set van het olijke viertal. Onder andere over het feit dat het nu echt regent en dat oude mensen niet van in de regen staan houden, maar ze staan er wel. En laten we wel wezen, waar NOFX en andere skatepunk bands vaak toch USA-georienteerde boodschappen had, waren de Heideroosjes een ingang in de punk voor een hele generatie en dus horen we ‘Break the Public Peace’, ‘Time is Ticking Away’ en een heerlijke medley van ‘Sjonnie & Anita / Klapvee! / Tering tyfus takketrut’ uit volle borst meegezongen worden. Niet dat deze hyperenergieke band ondersteuning nodig heeft, maar het maakt dit een zoveel mooier optreden.

De tweede observatie is dat er een punkfestivalletje midden in de stad staat, in een land waar een extreemrechtse regering aan de macht is gekomen die weinig goeds voorheeft met cultuur. Ook nog iets over de oorlog, terwijl aan het gebouw Gerard de Palestijnse vlag wappert en aan de toren tegenover het podium de regenboogvlag. Ondanks de regen is er hoop. En toch staat dit er, en mogen we met z’n allen meebrullen op ‘Damclub Hooligan’ en ‘Lekker Belangrijk’. Tot slot kondigt de band ook aan gevraagd te zijn om mee te doen op de reunie tour van NOFX, want ook deze mannen weten hoe het is om te stoppen en dan toch niet. En zo sta je als frontman, dertig jaar later, ‘United Scum’ te schreeuwen in de stad waar je woont en boodschappen doet (shout-out naar Lot Grips). Maar dan toch om dit segment even af te sluiten; deze dag was minder mooi geweest zonder de Heideroosjes, voor mij en vele anderen de ingang naar NOFX en nog altijd een explosie van energie en positiviteit.

Keith Morris is een levende legende. En daar stond hij al twee sets lang mee te knikken, links op het podium. Nu is het zijn beurt om het publiek op gang te krijgen, net na de heftigste pleurisbui van de dag. Kleine stroompjes ontstaan op de betonnen tegels, van water dat z’n weg probeert te vinden. Enkele punks dansen in de grote plassen, maar een deel lijkt ook af te druipen en ook wij hebben getracht ons in de beperkte beschutting te plaatsen. Maar genoeg over de regen, want de Circle Jerks gaan spelen en de (ex-)frontman van Black Flag en Off! laat horen nog altijd met dezelfde boosheid op het podium te staan. Sure, af en toe is hij wat lastig te volgen als hij referenties naar de obscure proto-punk scene in Los Angeles geeft, maar zo weten we dat het noestige ‘I, I & I’ geen eigen compositie is, maar een song van Chris Desjardins en Tito Larriva, misschien wel van The Flesh Eaters, maar het kan ook The Gun Club zijn. Iemand moet een boek schrijven met deze punkwiki.

The Circle Jerks live aan het werk zien, is alleen al de moeite waard als je Joey Castillo in de gaten houdt. De drummer zwaait in de beperkte ruimte zo onmogelijk met z’n armen dat zweet en regendruppels alle kanten opvliegen en de energie hoog blijft. Greg Hetson (ook befaamd van jaren Bad Religion) staat dan weer vrij solide voor op het podium z’n gitaarwerk te verrichten met Zander Schloss op rechts voor die solide baspomp. De bijtende humor van Morris blijft net als het water in de lucht hangen, maar toch weet de band er een 20+ songs uit te persen, waaronder ook de ‘hit’ ‘Wild in the Streets’. Alles is goed.

Waar de pit voor het podium tot dusver bevolkt werd door een kleine groep (al dan niet shirtloze) bezoekers, is er nu een toestroom want het gaat gebeuren. Boven het podium hangt een minimaal bannertje met daarop de bandnaam. Links is een regenboogvlag over een speakerkabinet en er is een hekwerk achter op het podium geplaatst voor de lieden die flinke prijzen betaald hebben voor een ‘Bros’ ticket (of op de een of andere manier door security zijn geglipt, je sluit het niet uit). NOFX voor de allerlaatste keer gaat beginnen en dat is natuurlijk in stijl met een soort gymnastiekdansje van Fat Mike en El Hefe. Ongein tot het laatst, maar dan wel gewoon strak je nummers het publiek in slingeren en alles barst los.

Het idee is dat we vandaag werk krijgen van de albums ‘So long and thanks for all the shoes’, ‘Pump up the Valuum’ en het singuliere ‘The Decline’. Met een heel klein geschreven ‘and more’ geeft de band zichzelf wat vrijheid om wat meer uit het rijke werk erin te gooien, dus geen wonder dat alles ontploft op ‘Bob’ en ‘Sticking in my Eye’. Het eerstegenoemde album komt wel zo goed als helemaal langs, inclusief het mellow ‘Eat The Meek’ en de onnavolgbare songs ‘Kids of the K-hole’ en anthem ‘It’s my Job to Keep Punkrock Elite’. En hoe vaak de band ook beweert crap te zijn live, de vertolkingen zijn on point en de energie is hoog. Althans het eerste deel van de set. En laten we wel wezen, er is iets genoegzaams in als je de eerste regel van ‘Louise’ over het Ketelhuisplein hoort schallen.

Op dat punt begint Fat Mike eigenlijk net iets teveel te lullen. De rust tussen de nummers door wordt langer en langer en de energie zakt enigszins weg op de laatste nummers van de set (die ook van nieuwer werk afkomstig zijn), de post-Rock Against Bush-fase, zullen we maar zeggen. Toch mag ‘The Separation of Church and Skate’ ook op de lijst klassiekers, maar dan is er plaspauze en wetende dat dit publiek ook niet piepjong is stuift plots iedereen naar bar en toilet. Maar wat misschien ook belangrijk is om te vermelden, is dat tussen al die flauwekul door er ook dankbaarheid en liefde is vanaf het podium en in het publiek. Het is een pit als van ouds, met koppen die vroeger alle zaaltjes afgingen voor elk skatepunk bandje. Het is nostalgie, met realisme. Iedereen heeft morgen rugpijn.

Ok, encore en dan no ‘Bottles to the Ground’, die fraaie afsluiter van Shoes ‘Falling in Love’ en het jolige ‘Les Champs-Élysées’. Dan is het tijd om even te stemmen ‘…because the next one is kinda long’. Dan weet iedereen wat er gaat komen. ‘The Decline’, waar ik al een stukje over schreef voor Never Mind The Hype. Het meesterwerk van de band, een vlijmscherpe kritiek op de moderne wereld van twintig minuten die iedereen hier kent, waar elke fan van de band kippenvel van krijgt en een traantje bij weg kan pinken. En dat is ook wat het nummer doet, het is de meest imposante afsluiter van vandaag, een boodschap van hoop en overtuiging. NOFX houdt misschien op, maar hier staan een paar duizend mensen die dankzij deze band de wereld anders zijn gaan zien en dat is awesome.

Dus NOFX, so long and thanks for all the songs.

Het lijkt ook echt de laatste te zijn, maar het Belgische NØFX is dus nog wel op podia te zien deze zomer.

The Last Gang (Bram van Dal)

Itchy (Bram van Dal)

Antillectual (Bram van Dal)