Het komt nogal eens voor dat concertbezoekers niet zo geïnteresseerd zijn in de openingsact en daarom pas laat een concertzaal binnen lopen. Vanavond is er geen openingsact wat er blijkbaar voor zorgt dat men vroeg binnen wil zijn om een mooi plekje in de uitverkochte zaal te scoren. Met nog een uur te gaan voor showtime is De Effenaar al behoorlijk gevuld. Naast de oudere garde, die de act met een flinke portie nostalgie zullen bekijken is het mooi te zien dat ook jongere fans benieuwd zijn naar wat Blackie Lawless en zijn mannen zullen laten zien en horen.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Lot Grips 

W.A.S.P. bestaat alweer 40 jaar. Nu moet wel gezegd worden, dat zanger/gitarist Blackie als enige van de originele line up is overgebleven. Hij is dan ook, zonder twijfel, het boegbeeld van de band en de man voor wie het publiek is gekomen. Zijn naam wordt dan ook voortdurend gescandeerd.

Fashionably late betreden de bandleden het rijkelijk gedecoreerde podium. Op de achtergrond hangen affiches met freakshow-achtige taferelen zoals ‘’atomic dogs’’ en ‘’amazon women.’’ Dit alles mooi in lijn met het shockrock imago waar de band vroeger zo om bekend stond. Blackie heeft de memo / scene regel niet gehad die voorschrijft dat je een concert niet mag bezoeken in een shirt van de optredende band. Hij draagt namelijk zijn eigen merch. Nou ja, er zijn wel meer W.A.S.P. shirts te vinden in de zaal, dus wie zijn wij om daar iets van te vinden. Nu is de rest van de aankleding van hem en de band prima in orde en helemaal in de glammy heavy metal stijl van de jaren tachtig.

Onder luid applaus bestijgt Blackie de verhoging waar zijn indrukwekkend geboetseerde microfoonstandaard staat, een soort futuristisch ogend skelet. Vol spanning wacht ik af of Blackie’s stem nog goed klinkt na al die jaren. Dat blijkt helaas niet zo te zijn. Het klinkt wat zacht, wat helemaal opvalt omdat de backing vocals van de anderen bandleden veel harder klinken. Opvallend genoeg lijkt dat alleen  bij het eerste nummer een probleem te zijn. Dat doet dan ook vermoeden dat inderdaad, zoals Blackie in het verleden al toegaf, gebruikt wordt gemaakt van backing tracks voor zijn vocalen.

Op zich mag dat de pret niet drukken. Niemand zit te wachten op een slecht optreden, en het publiek komt toch vooral voor de lekkere nummers en de show. De jaren zijn nu eenmaal gaan tellen. Blackie is qua beweeglijkheid op het podium ook niet meer de jonge god die hij was. Dat wordt alleen wel heel pijnlijk duidelijk door de videoclips van de band in hun hoogtijdagen, die achter hen worden geprojecteerd. Zijn bandleden maken dit wel een beetje goed door regelmatig van plek te wisselen op het podium.

Het populaire ‘Wild Child’ zit redelijk vroeg in de set. Lekker, want uiteindelijk komen we toch vooral voor de hits.  Van hun self-titled album ‘W.A.S.P.’ komen dan ook nummers voorbij als ‘L.O.V.E. Machine’ en ‘The Torture Never Stops’. Verder horen we o.a. ‘Inside The Electric Circus’ van het gelijknamige album, en ‘The Idol’ en ‘Chainsaw Charlie’ van ‘Crimson Idol’. Playback of niet, het publiek is enthousiast en eet uit Blackie’s hand.

Na een vrij lange pauze volgt het toegift, voorafgegaan door een videofragment. In dit fragment wordt verteld hoe, midden jarig tachtig, W.A.S.P. slachtoffer dreigde te worden van censuur. In die tijd protesteerden Tipper Gore en de fatsoenrakkers van de Parent Music Resource Center tegen de kwalijke invloed van heavy metal. Dat resulteerde er in dat W.A.S.P. het eerste album uitbracht met een ‘parental advisory’ sticker, ook wel bekend als de Tipper Sticker. Natuurlijk dient dit fragment als intro voor ‘Animal (F**k Like a Beast)’. Geheel voorspelbaar volgt dan de grootste hit, ‘I Wanna Be Somebody’ waarop het publiek nog even helemaal uit de plaat gaat.

Het was misschien niet de strakste show, en het is misschien niet heel tof dat er nogal wat geplaybackt werd. Maar hey, Blackie staat er toch maar mooi na 40 jaar met een mooie setlist, een aardige show en een enthousiast publiek. De nostalgie en aanstekelijke nummers redden de avond.