The Sound Of Revolution wist vorig jaar met een geslaagde editie het gat van Speedfest op te vullen. In de loop van de dag raakte het uitverkocht en nog voor de dag was afgelopen, was de volgende editie al aangekondigd door Martijn van de Heuvel (van No Turning Back) en het team van Loud Noise. En zoals het nu eenmaal gaat met evenementen die goed aan slaan, zijn het uiteindelijk de bezoekers die daar van mogen profiteren. Zo telt het indoorfestival in het Klokgebouw dit jaar maar liefst 21 acts op de bill (in tegenstelling tot de 16 van vorig jaar), waarbij er sprake is van grote headliners in de vorm van Sick Of It All en Cro-Mags. Deze groei van vijf bands heeft er voor gezorgd dat ze er een podium bij moesten zetten met de naam ‘Warzone Stage’. Dit sprak de massa wel aan, want het festival raakte in de voorverkoop al uitverkocht, met bezoekers van ver over onze eigen landsgrenzen.

Tekst: Roy Verhaegh, Guido Segers | Foto’s: Elke Teurlinckx

Daar waar Speedfest vooral bewoog in het brede spectrum van snelle gitaarmuziek, blijkt The Sound Of Revolution zich toch meer in een niche in de hardcore-punk te begeven. Natuurlijk, het merendeel van de bezoekers en bands zullen op beide festivals te vinden zijn geweest of daar anders niet misstaan, maar voor dit festival weet Martijn (of zoals veel bands hem noemen: ‘Martien’) toch bijzondere acts uit de zeer hoge hoed te toveren. Alle contacten die hij door de jaren heen heeft opgebouwd met uitgebreid wereldwijd touren, worden aangesproken. Sommige acts als Backtrack en Cold World komen zelfs puur en alleen naar Europa overvliegen om op dit festival te mogen spelen. Vergeten pareltjes, oude rotten, nieuw talent, Brabantse beukers tot internationale wereldsterren: het staat er allemaal en dat voor een zeer aantrekkelijke prijs van een kaartje. Voor veel bezoekers is het dan ook een ‘trip down memorylane’, waarbij de leeftijd van het publiek schommelt tussen de 30 en de 50, met her en der natuurlijk een uitzondering.

Aan de Belgische formatie This Means War! de eer om het festijn te openen vanaf de Revolution Stage, oftewel de mainstage. Met een ludieke intro van eigen bewerkte versie van ‘Truly Madly Deeply’ van Savage Garden zetten ze de binnendruppelende eerste bezoekers meteen op het verkeerde been. Wat ze doen is namelijk daadwerkelijk doen is regelrechte punkrock leveren in de stijl van Cock Sparrer en Street Dogs, die ook met verve gebracht wordt.

Over verf gesproken: het Italiaanse Slander daarentegen komt hier niet helemaal goed in uit, terwijl ze de ‘True Spirir Stage’ mogen openen. Het geluid is één grote brei en onnavolgbaar, hoewel de Italianen zelf overduidelijk een steekje los hebben, waarbij het voornamelijk de bassist is die de meest bizarre bewegingen en gezichten maakt. Een hoop show voor een beetje onnavolgbaar geweld.

Knuckledust levert op zijn beurt een prettige en solide set London-based hardcorepunk, terwijl Strength For A Reason vervolgens met hetzelfde probleem kampt als Slander. De band speelt dan weliswaar beter als één geheel en komt niet over als een stel losgeslagen idioten, toch komt het geluid wederom als één brei over. Hierdoor wordt het zodoende wat eentonig.

Met Wisdom In Chains staat de eerste grotere naam op het program, en knallen ze er meteen volle poelen in met ‘When We Were Young’. Het had zo maar de theme-song voor vandaag kunnen zijn. De vibe van deze show doet heel erg denken aan Sick Of It All, waarbij er overduidelijk met passie en plezier gespeeld wordt en de meezingrefreinen volmondig door het publiek beantwoordt worden. Rest alleen de vraag waarom die stroboscoop verlichting op de mainstage zo’n prominente plaats inneemt en vaak te onpas wordt ingezet wordt bij de shows die hier plaatsvinden, en het veelal onprettig maakt om naar shows te kijken op dit podium.

Punk-hardcore is een community, een gemeenschap, een eenheid. Het verbroedert omdat het problemen en issues aankaart, die iedereen erkent en herkent. Een probleem met deze editie blijkt de doorloop bij de ingang te zijn, waardoor een massale ophoping van mensen ontstaat als vanaf 14:00 het merendeel besluit te arriveren. Doordat de foodcourt, de ingang en de bonnenkassa’s zich in dezelfde ruimte bevinden en het op de één of andere manier niet lekker doorloopt, ontstaan er lange rijen voor de ingang en deze bonnenkassa’s. Het is net alsof het festival niet berekent is op deze plotselinge drukte. Hier wordt massaal (online) over geklaagd, maar TSOR haakt hier snel genoeg op professionele wijze op in en maakt hier werk van. Het duurt even voordat deze piek verwerkt is, maar zodra deze voorbij is, stroomt het gemoedelijk door de gehele dag.

De bezoekers die dit hebben moeten doorstaan, kunnen zich van de “stress” ontdoen met Bishops Green. Een formatie die de draad op pakt waar This Means War! gebleven is, en heft dit naar een hoger en positiever niveau. Een trucje dat later door Lion’s Law op de Warzone Stage nog even wordt nagedaan. Slapshot levert vervolgens een solide hardcore-set neerzet, echter niet meer, maar ook niet minder. Hoewel er wel vraagtekens gezet mogen worden bij het intermezzo waarbij bekende riffs als ‘Seek & Destroy’, ‘Run To The Hills’ en ‘Back In Black’ voorbij komen. Dat heeft zo’n band toch helemaal niet nodig.

Backtrack weet vandaag als eerste de True Spirit Stage maximaal te benutten waarvoor deze bedoeld is. Het podium is beduidend kleiner en lager, waardoor deze zeer toegankelijk is voor bezoekers. Deze vliegen dan ook in mum van tijd in de meest frivole bewegingen over de stage, zodra er ook maar één noot gespeeld is van deze ruwere vorm van hardcore.

Net zoals Peter Pan Speedrock standaard een set op Speedfest had, zo heeft No Turning Back dat ook op hun festival. Deze keer met een speciale aanleiding, namelijk dat ze 20 kaarsjes mogen uitblazen op hun verjaardagstaart. Een set waarbij uiteraard bekende classics voorbij komen als ‘Never Give Up’ en ‘Destination Unknown’, en men eigenlijk krijgt wat men kan verwachten van een show van deze beukende Brabanders.

Dog Eat Dog geeft het zelf al aan: “We might not be the heaviest band on the bill, we might not be the hardest band on the bill, but we damn sure know how to bring the party!” Het album “All Boro Kings” wordt integraal gespeeld, maar laat ook ruimte voor tracks als ‘Rocky’, ‘Step Right In’ en, hoe kan het ook anders, ‘Dog Eat Dog’. Met een saxofonist in de gelederen en een frontman die er niet vies van is om over het publiek te surfen, maken ze de eerder gedane belofte meer dan waar.

Kenmerkend voor deze editie is het bekersysteem. Het eerste drankje kost twee munten, waarna je “nog maar” één muntje hoeft te betalen voor een drankje bij het inleveren van die plastic beker. Het zorgt ervoor dat het festival netjes en opgeruimd blijft, maar waardoor je de hele dag een beker mee moet dragen. Een beker die je overigens aan het einde van de dag kunt inleveren bij de Hardcore Help Foundation, waaraan TSOR €2,75 doneert bij iedere ingeleverde beker. Zijn helpen hiermee een Clean Water Project in Kenya. Een nobel doel waarmee ze het festival tevens opgeruimd en netjes houden, chapeau.

Stars and Stripes is een bandje van Jack ‘Choke’ Kelly van Slapshot. Minder hardcore en meer jaren tachtig Britse Oi! Het tempo zakt dus even lekker terug met de toegankelijke stadion anthems van de band uit Boston. Dat ‘Shaved For Battle’ knalt er ook wel heel lekker in meteen. Een lekker geluid en een gemoedelijke sfeer. Even wordt ook met een knipoog Slapshot aangeprezen: “Theyre a cool band. They’re singer is a real cool guy!”, grapt Choke. Stars and Stripes bracht in bijna 30 jaar tijd zo’n 3 platen uit en is vooral een product voor de lol. Dat is ook wat dit optreden uitstraalt, veel plezier en liefde voor de muziek.

Ondertussen mag op de Warzone Stage de genadeloos harde 100 Demons de boel afsluiten met een exclusieve Europese show. Ontiegelijk brute hardcore met een flinke snuf metal, zonder dat het echt meteen metalcore te noemen is. In your face, recht voor zijn raap, bam!

Met headliner Sick Of It All weten de hardcore-veteranen onder ons natuurlijk eigenlijk wel wat ze kunnen verwachten. Desalniettemin weet frontman Lou Koller te stellen dat we alle verwachtingen van tafel mogen vegen omtrent vanavond: “We don’t have a new album out, we don’t have anything to celebrate, we’re just here to have fun time with you, guys!” Dit resulteert in een setlist die niet alleen klassiekers kent als ‘Good Lookin’ Out’, ‘Take The Night Off’, ‘Us vs Them’ of ‘Scratch The Surface’ (dat ingeleid wordt met een Wall Of Death), maar ook ‘Get Bronx’, ‘No Cure’, ‘Black Venom’ en ‘Braveheart’. Het is een gevarieerde mix waaruit blijkt dat ze na ruim 30 jaar nog altijd over dezelfde passie, energie en oprechtheid beschikken. Al is het alleen al gitarist Pete Koller die als een bezetene over het podium heen stuitert. Slijtage is nergens bespeuren en menig hedendaagse hardcoreband kan een hoop leren van een show van deze hardcore grootmeesters.

Afsluiten doet vandaag de hardcore legende Cro-Mags. Of althans, deze versie van een band die ooit implodeerde en onder allerlei namen in diverse opstellingen opdook. Dit is de versie met John Joseph, over het algemeen nu geaccepteerd als dé Cro-Mags. Joseph is op zijn 55ste nog altijd een bonk energie. Het deelnemen aan diverse triathlons zal daar ook wel wat mee te maken hebben. De live-act van de band is vuurwerk op het einde van de avond. Met klassiekers als ‘Malfunction’, ‘Hard Times’ en ‘We Gotta Know’ brult de zaal mee en krijgt de avond nog een laatste piek.

Deze versie van de Cro-Mags is misschien exemplarisch voor het gevoel dat veel bands hier achterlaten. Hardcore is misschien door de jaren heen wel iets van zijn puurheid en glans verloren, toch is die rauwe essentie en passie nog steeds aanwezig. Het vuur waarmee ooit die liefde voor luide gitaarmuziek werd aangewakkerd bij velen is iets dat diep van binnen zit. Weliswaar een nostalgisch vuurtje, iets wat dus blijkt uit de gemiddelde leeftijd op het festival. Er loopt weinig jong publiek rond op The Sound Of Revolution, maar dat betekent niet dat dit vuurtje langzaam dooft. Hardcore is meer dan muziek, het is een gevoel en ideaal. Dat maakt dit feest zo mooi, ook is het voor de eerste keer dat er her en der wat aandachtspuntjes te benoemen zijn.(GS)

Neemt niet weg dat we er het volste vertrouwen in hebben dat Martijn en zijn team volgend jaar weer een top editie zullen neer zetten. Een editie die reeds aangekondigd is voor zaterdag 3 november 2018, met onder andere Mushmouth, Perkele en GBH. Voor de mensen die er vandaag geen genoeg van hebben kunnen krijgen, zijn de tickets hier al verkrijgbaar. Hardcore still lives. Oi!