Er was eens een tijd waarin nu-metal daadwerkelijk zijn einde vond. In die tijd vond een transitie naar metalcore plaats, waarin bands als Atreyu en Killswitch Engage floreerden. 36Crazyfists vond zijn oorsprong in deze transitieperiode, en wist die overgang te doorstaan onder de vlag van Roadrunner Records. Ruim 16 jaar later, bestaan ze nog altijd, en met nieuw album ‘Lanterns’ op zak, strijken ze vanavond neer in Dynamo.

Tekst: Roy Verhaegh

Opener is het opmerkelijke rockduo dat onder de eveneens bijzondere naam ’68 gaat. Een band met een nummer, het lijkt wel de gimmick voor vanavond. Het duo bestaat uit de oud-frontman van The Chariot Josh Scogin en drummer Nikko Yamada. De mannen komen gekleed in een nette blouse, net jasje en stropdas het podium op, waarbij de positionering van de instrumenten voornamelijk opvalt. Ze spelen naar elkaar toe, in plaats van naar het publiek. Wat voor het ongetrainde oor klinkt als één grote introverte jamsessie, is echter een les in experiment en intensiteit  te noemen. Denk aan The White Stripes meets The Dillinger Escape Plan.

Met een flink effecten-pedaalpaneel onder zijn voeten laat Scogin zijn stem en gitaar haperen, doorspelen, met effecten vervormen of zet hij samples in, terwijl Yamada zich uitleeft op het drumstel. Het duo is goed op elkaar ingespeeld, wat zorgt voor een dynamiek waarin ruimte is voor grapjes en spontaniteit. Zo legt Scogin zijn gitaar te gillen op één van de speakers, terwijl hij zich ontdoet van jasje en stropdas, en zijn er vluchtige ‘bandmeetingen’, waarin hij de drummer ternauwernood er van weerhoudt op te stappen. Allemaal met een luchtige knipoog natuurlijk. ’68 is niet anders te benoemen dan intens, en zelfs als je de nummers kent, weten ze te verrassen met kleine spastische improvisaties.

Van een iets ander kaliber is All Hail The Yeti, dat op de proppen komt met nogal behoorlijke ‘middle-of-the-road’-soort metalcore. Het niet aandurven volledig bruut te zijn, maar toch ook niet helemaal soft bevonden willen worden. In zekere zin doet het denken aan de laatste uitingen van All That Remains, met een dosis Five Finger Death Punch, waarbij screams van de frontman worden afgewisseld door clean vocals van de gitaristen. Een formule waar niks mis mee is, maar All The Hail Yeti moet erg veel moeite doen om het over te brengen. Daardoor blijft de show van deze dit viertal zweven tussen het wel muzikaal alles op orde hebben, maar het plezier en enthousiasme niet over weten te brengen. Ook al koppelen ze nummers aan elkaar aan de hand van samples en draagt de drummer (twee!) gevlochten paardenstaartjes, het is het allemaal net niet.

Gelukkig heeft de mainact vanavond daar geen moeite mee. Er zijn twee elementen in de sound van 36 Crazyfists die de band definiëren: ten eerste het gitaarspel, dat zo nu en dan kan schakelen naar een waterig geluid. Een typisch, terugkerend element, dat de fans aan zullen kunnen wijzen vanavond op een nieuw nummer als ‘Old Gold’, maar ook klassieker ‘Bloodwork’. Ten tweede, wat eigenlijk de sound in zijn geheel bepaald, is het stemgeluid van frontman Brock Lindow. Je houdt van of haat de band om de melodrama die hij in de vocalen kan leggen, zij het in clean vocals of anders wel de brute screams. Hij is vanavond ontzettend goed bij stem, en doet absoluut niet onder voor de studiokwaliteit van de albums. Dit geldt voor zowel de oude als nieuwe nummers, die op deze manier enkel zijn te onderscheiden door het enthousiasme waarmee ze ontvangen worden door het publiek.

Een reactie die overduidelijk heftiger is op oude tracks als ‘At The End Of August’ en ‘I’ll Go Until My Heart Stops’, maar gerust net zo zeer op zijn plaats is bij bijvoorbeeld ‘Wars To Walk Away From’ of ‘Also Am I’. Muzikaal had het gitaarspel wat beter uitgemixt mogen worden, maar frontman Lindow weet de handtekening voor de band duidelijk te zetten. De focus ligt op het nieuwere materiaal van recente albums als ‘Lanterns’ en ‘Time And Trauma’, maar de old school fans worden ook niet vergeten. Deze worden in de toegift getrakteerd op ‘Slit Wrist Theory’, waarbij ruimte wordt gemaakt voor het publiek om volop het refrein mee te zingen. Opmerkelijk is overigens wel het uitblijven van überhaupt iets van ‘Collisions And Castaways’.

Tegen het einde van de set verkondigt frontman Brock Lindow dat de band afgelopen december al 23 jaar bestaat. Hij is het publiek dan ook zeer dankbaar dat hij en zijn band onderdeel uit mogen maken van het leven van de bezoekers. Een bijzondere keuze is dan wel weer om hier vervolg aan te geven met een cover van ‘We Die Young’ van Alice In Chains. Een voorbode kan het niet zijn, want het enthousiasme en de energie waarmee de formatie speelt is simpelweg ijzersterk te noemen. 36 Crazyfists is voorlopig nog lang niet uitgespeeld, terwijl ze het nog altijd aandurven trouw te blijven aan een sound die al ruim 20 jaar mee gaat.