Op 7 februari jongstleden bracht het Duitse Obscura het album A Sonication uit. Om dat album te promoten, toert de band in februari, april en mei door Europa en Amerika. Afgelopen vrijdag was de eer aan de Effenaar om de tech-death grootheden te ontvangen. Omdat dit genre echt het prototype is van een nicheproduct, werd de grote zaal in tweeën gedeeld met gordijnen, waardoor de intieme sfeer van een jongerencentrum werd nagebootst. Dit bleek een slimme keuze: het zorgde niet alleen voor een knusse setting, maar ook voor een betere akoestiek die de bands ten goede kwam.

Tekst: Robbie de Klerk | Foto’s: Paul Verhagen

Obscura laat zich tijdens deze Silver Linings tour (verwijzend naar het eerste nummer op de nieuwe plaat) vergezellen door Gorod. Dat is een Franse band waar ik sinds A Perfect Absolution helemaal wild van ben. Het Amerikaanse Skeletal Remains neemt de plek in van Rings of Saturn, die vanwege nieuwe migratiewetgeving de visa helaas niet rond konden krijgen. De verwachtingen voor vanavond zijn hoog: we krijgen drie acts die elk hun eigen draai geven aan technische death metal.

Bij binnenkomst valt op dat de sfeer gemoedelijk is. Er is één bar geopend en de zaal is alleszins redelijk gevuld met publiek van alle leeftijden. Er hangt een gezellige underground-vibe, mede doordat de zanger van Gorod gewoon zelf merchandise staat te verkopen. Alles straalt jaren negentig jongerencentrum uit. Ik ben nu al enthousiast.

Gorod: Intiem en virtuoos

Aan Gorod de taak om de avond te openen, en dat doen ze met verve. De band houdt het persoonlijk en direct, zonder poespas. De energie komt met name van zanger Julien Deyres, terwijl gitarist Mathieu Pascal op zijn eigen planeet riffjes bij elkaar staat te tappen. Gorod maakt liedjes met een kop en een staart, maar daartussen strooien ze allerhande moeilijke maatsoorten en technische instrumentale partijen over de zaal uit. Mijn hoogtepunten in de set zijn The Axe of God en Disavow Your God, omdat die nummers net wat meer uitdrukken dan de andere liedjes.

Het publiek begeeft zich ondertussen in een soort lichaamslimbo, omdat niemand echt goed weet hoe hierop te bewegen. Het gaat allemaal te snel om echt te headbangen en is te onberekenbaar voor een flinke pit. Zodoende zie je vooral snel zwaaiende handjes in hoorntjesvorm. Halverwege schat de band de energie in de zaal op “oké”. Het geluid is kraakhelder en alle instrumenten hebben enorme definitie in de mix. Chapeau, Effenaar!

Skeletal Remains: Brute energie met minder finesse

Na een korte pauze is het de beurt aan Skeletal Remains. Dit is de vreemde eend in de bijt, omdat de band het een stuk minder technisch en een stuk meer death aanpakt. Ik vraag me af of ze hun hele set per machinegeweer afwerken, want de drummer wisselt superstrakke dubbele baspatronen af met evenzo strakke blastbeats. Zanger/gitarist Chris Monroy brult vanachter een set intense zwarte krullen met een vette diepe grunt onheilspellende teksten richting het publiek.

Hoewel de muziek minder gelaagd en technisch is dan bij Gorod, weet Skeletal Remains toch indruk te maken. Af en toe nemen ze iets gas terug om Bolt Thrower-achtige riffs te spelen, waarbij de melodieën ineens verrassend ruimtelijk klinken. Er zijn meerdere fans op de band afgekomen, getuige de vele shirtjes met de bandnaam erop. Het geluid is minder gedefinieerd dan bij Gorod, wat soms ten koste gaat van de nuances in de muziek. De band pompt het hele podium vol met rook en aangezien de stroboscoop het drumpatroon volgt, is het verbazingwekkend dat er niemand neervalt met acute epilepsie. Skeletal Remains is goed, vermakelijk en strak, maar het mist net de finesse en dynamiek om écht indruk te maken.

Obscura: technisch perfect, maar soms wat klinisch

Tenslotte betreedt Obscura het podium. De set begint met een sfeervolle synthesizer-intro die langzaam wordt overgenomen door een live baspatroon. Ik meen dat deze gespeeld wordt door Robin Zielhorst, maar het blijkt een vervanger te zijn. Deze speelt op een zessnarige bas zonder kop. De pretentie straalt er vanaf, maar hij maakt het steeds waar. In iedere riff die Obscura speelt, wordt ergens de aandacht getrokken door een mooie, verrassende baslijn.

Vanaf de eerste tonen verandert de sfeer in de zaal: de band lijkt er zin in te hebben en staat ontspannen op het podium. In eerste instantie jaagt Obscura er drie nummers doorheen zonder iets te zeggen. Wat meteen opvalt, is hoe goed ze erin slagen om hun muziek ruimtelijk neer te zetten. Ze trekken de composities open en laten melodieën schitteren in de mix. Wat echter ook opvalt, is dat veel snelle riffs wat generiek aanvoelen. Op plaat klinkt dit al eens wat klinisch en live is dat niet anders; het technische geweld is imponerend, maar niet altijd even onderscheidend.

Mijn gevoel hierover wordt overigens totaal niet gedeeld door de rest van de zaal. Vanaf Emergent Evolution ontstaat een constante circlepit die hooguit tussen de nummers door stopt. Opvallend is dat de band tijdens Devoured Usurper ineens een diepe grunt inzet in plaats van de gebruikelijke screams. Dit geeft een heerlijke extra laag aan de muziek en wat mij betreft kunnen ze dat niet vaak genoeg doen.

Conclusie

Al met al hebben de bezoekers een prima avond gehad. De line-up bood voor ieder wat wils: Gorod bracht complexe, wiskundige tech-death met een menselijke touch, Skeletal Remains zorgde voor brute, rechttoe-rechtaan death metal en Obscura leverde een strak geregisseerde, technisch feilloze show. De intieme setting van de Effenaar pakte goed uit en hielp om de sfeer van de avond te versterken. Mijn persoonlijke favoriet blijft Gorod, maar als ik Obscura ergens op een festival tegenkom, ga ik zeker weer kijken.