We moesten Eindhoven Psych Lab helaas missen na de laatste editie in 2016, maar met Fuzz Club heeft de Effenaar een waardige opvolger in huis gehaald. Het Britse label heeft een stal vol topbands en die nemen ze mee naar Eindhoven voor een weekend onderdompelen in het fuzzy geluid van psych, shoegaze en alles wat onder die paraplu te plakken valt.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Uitverkocht is het evenement niet, maar er hangt een bijzonder sfeertje in en om de Effenaar. Vooral bij de merchandise is het ellebogenwerk, want Fuzz Club heeft bakken vol aantrekkelijk geprijst vinyl meegenomen en in essentie is de tent gevuld met hardcore fans, geen casual festivalbezoekers. Daarom is het ook bij elke band druk in de zaal en moet je wringen en dringen om de kleine zaal van de Effenaar binnen te komen.

We springen in de sonische flow met de trippy Spirit Valley. Het duo uit Australië stond een klein jaartje terug nog in het Stroomhuis met hun psychedelische post-punk en hamert er nu wederom lekkere, strakke ritmes uit die de zaal in bezwering brengen. Je kunt eigenlijk niet naar die straffe beat luisteren zonder te knikken of mee te tappen. Of het nu met je kin is of met je grote teen. Leg daar die ijzige zang en effecten overheen en je zit er meteen helemaal in. Snel de zaal uit en de trap op voor de groep Josefin Öhrn, die een lekker dansbaar klinkend geluid produceren rondom de zwoele vocalen van de gelijknamige frontdame. De muzikale omlijsting is een bijzonder fijn en ontspannen geluid, maar bij vlagen blijft het wat teveel in hetzelfde hangen. Lekker lome basloopjes, met een rake hook hier en daar houdt de interesse toch vast.

Voor Ulrika Spacek is het rammen en drammen om de zaal in te komen. Die slaan we dus even over, gezien we deze band ook eerder in Eindoven zagen en we maken ons op voor Holy Wave. Terwijl ik de laatste treden van de trap oploop, wordt ik geconfronteerd me een jongeman met een matje, jaren 80 bril op zijn neus in het het met rook vervaagde roze licht met de opkomende, lome klanken van de band. Het voelt even alsof we Stranger Things inlopen. De toetsenist mijmert vanaf zijn krukje de teksten terwijl je zicht vervaagt naar die karige kwaliteit van een oude tv. De lichtshow, die zoals altijd prijzenswaardig is, doet de rest rondom de psych pop die een beetje tegen het synth wave gevoel aanschuurt in het begin van de set. Na een dik half uur spelen, vertrekt de band, ogenschijnlijk zich er niet van bewust dat er nog een kwartier over is. Bij terugkeer wordt er toch een stevigere pot rammelende psych rock uitgeramt wordt. Fijn, dat maakt de overgang naar Ron Gallo wat soepeler. De Primus van psych, met hun warse en hoekige klanken, vernoemd naar hun frontman overigens. Lekker rammelende garage rock, maar met een reeks onverwachte wendingen. Als bijvoorbeeld drummer Dyaln Sevey zijn drumstokje niet vangt, maakt de band daar een rare dead stop van. Het past prima binnen het losse geluid van de band, waarbij het fijn ontspannen is.

Misschien is het tussen de energie van Ron Gallo en de explosie die daarop volgt dan niet de ideale plek voor Spectrum. De band is een project van voormalig-Spacemen 3 lid Peter Kember. Vandaag is dat in de vorm van een duo met moeizame, trage gitaarpartijen die nooit echt opzwellen of uitbarsten, maar langzaam voort kabbelen. Langzaam druppelt de zaal dan ook leeg en zoeken mensen heil in de Effenaar tuin voor een hapje of iets anders aangenaams in de frisse buitenlucht. We keren natuurlijk tijdig terug voor, misschien wel, de naam van da dag. A Place To Bury Stranges is een explosie van rongesmeten gitaren, spastische drumpartijen en brullend baslijnen. De band ramt in een sneltreinvaart door hun set heen in een bijna donkere zaal. De blend tussen noise rock en shoegaze vormt een muur van geluid die door de zaal dendert. Iedereen mag even naaar adem happen als drumster Lia Simone Braswell de autoharp ter hande neemt voor een vreemd, folky intermezzo, ‘Harp Song’. Het stelt gitarist en bassist Oliver Ackermann en Dion Lunadon in staat het podium af te glippen om een moment later tussen het publiek op te duiken voor een slotexplosie. Het zorgt voor een machtige climax van het hoogtepunt deze avond.

The Cosmic Dead & Friends heeft verrreweg de vreemdste setlist van de dag. Het is eigenlijk een uitgetekende geluidsgolf, die ongeveer het traject van de set moet bepalen. Dit deed het gezelschap eerder op Eindhoven Psych Lab voor hun co-op show met Radar Men From The Moon. Dit keer neemt Tony Lathouwers van de Eindhovense band dan ook plaats achter de drums en we starten een opbouw van hammerende synths, nerveuse gitaarklanken en uiteindelijk noeste screams in een klim van dik 40 minuten. Helaas is deze set wat later op de avond en het begint wat zwaarder te worden om de aandacht erbij te houden. Het aanzwellende geluid en strakke ritme trekt toch de zaal langzaam voller voor deze sessie. Een fijne opwarmer voor The Cult of Dom Keller, wat in de grote zaal nog wat moois gaat neerzetten. De band uit Nottingham zet nog een fijne shoegazy set met een duister randje neer. Doomy en gloomy, maar vooral ontzettend fijn om je door mee te laten zuigen, slingert de band songs de zaal in. Het arsenaal gitaren zorgt voor een stevige bak geluid in een gloed van paarse lichten en rook.

We pakken nog wat klanken mee van het hypnotische NONN en met het geluid van Desert Mountain Tribe dat de grote zaal begint te vullen sluiten we de dag af. Op naar nog een dag fuzz en fun in de Effenaar.