Vroeg op de zondag is het lekker stampen in de grote zaal van Dynamo. Het podium is verlaagd om de opkomst toch een intense beleving te geven. Dat is fijn, want vandaag staan New York hardcore giganten Sheer Terror op ’t podium.

Tekst: Guido Segers

Sheer Terror bestaat al sinds 1984, ging uit elkaar in 1998 en deed twee shows in 2014. Sinds 2010 is het echter een vaste waarde in de internationale hardcore scene met hun botte geluid en stevige shows. De bezetting heeft redelijk wat wisselingen gezien, maar brulboei Paul Bearer is een vaste waarde in al die jaren gebleven. De band is hier voor een korte tour met de belofte dat er in het najaar ook nieuw werk uitkomt.

Opwarmer is Running Out, een band uit de regio die toch al een aantal jaartjes mee draait. Ze mogen dan jong ogen, in 2013 kwam hun debuut uit. Sindsdien is het wat stiller geworden rondom de band en zanger Dylan excuseert zich voor zijn conditie. De heren spelen een potje hardcore punk dat lekker wild en rauw is met een solide ritmesectie om het geheel bij elkaar te houden. Het is karig gesteld met de opkomst gedurende de set van Running Out, maar dat weerhoud de band er niet van om lekker erop los te spelen. Inderdaad, helemaal strak was het niet, maar wie klaagt daar over.

Het drietal The Patrons draait sinds 2008 mee en heeft er verdomd veel zin in vanavond. De boys uit Gouda spelen een Oi!/hardcore mix met de typische, opruiende ritmes en vinnige teksten. Snel, aggressief, maar ook lekker catchy is dit een passende support band die zich als missie heeft gestelt om het publiek eens even wakker te schudden. Vooral de bassist kent absoluut geen rust op het podium. Als hij niet druk aan het zingen is, is de beste man wel met het publiek bezig. Het geluid van de band is lekker mid-tempo aggressief, maar kent niet zo heel veel variatie, dus die extra entertainment waarde is zeker op zijn plek. Na de aangekondigde laatste drie nummers weet de band dan ook niet van ophouden en nog twee songs volgen. Volhouders, deze heren.

Sheer Terror heeft er dus al wat jaartjes opzitten. Daar is vooral frontman Paul Bearer in ieder geval niet ongeschonden doorheen gekomen. De band trapt rap af met hun vuige hardcore sound, maar al snel belanden we in een set met lange adempauzes voor de zanger om even op adem te komen. Daarbij staat de gedrongen New Yorker met zijn gezicht naar het plafond lucht te happen. Het haalt de vaart aardig uit de show en dat is jammer. Sheer Terror heeft een gevarieerd geluid, met soms een croonende Bearer over groovende klanken en dan weer rauwe brulharcore met wat streetpunk invloeden. Muzikaal is Sheer Terror geen saaie band en de muzikanten om Bearer heen leveren een prima prestatie met klassiekers als ‘Three Year Bitch’ en ‘Broken’.

Zo nu en dan weet de beste man tussendoor wel wat verhaaltjes te vertellen. Over hoe kut hardcore tegenwoordig is met alle meezingrefreintjes, over bands die bij elkaar komen en kut zijn en andere dingen waar hij boos om is.Tekenend voor de persoon Bearer is een ongenuanceerd relaas over zelfmoord: “If you wan’t to check out, you can do it, but do it in your own home. Don’t bother others with it!”. Hij draagt het nummer ‘Close My Eyes’ op aan een vrouw die in Blackpool zelfmoord wilde plegen (de vorige tourstop van Sheer Terror). Hoe verder we in de set zijn, hoe slechter het gaat met het luchthappen van Bearer. Met die geliefde cover van ‘Boys Don’t Cry’ ronden we dan ook de avond af.

Het is niet alles meer, die oude gasten die hardcore blijven maken. Als de machine draait bij Sheer Terror is het een hele vette live band. Bearer zo te zien worstelen, maakt geen deel uit van het mooie aan die live-ervaring.