“De klassieke gitaarband (in ooit onmisbare festivalgenres als rock en indie) speelt een bijrol in de Hollandse polder. Een grote rockheadliner als Arctic Monkeys (2022) ontbreekt en veel van de gitaarbands die er wél zijn, trekken weinig, soms pijnlijk weinig publiek”, schreef de Volkskrant in haar festival-review naar aanleiding van de meest recente editie van Lowlands.

Wat voor Hollandse polders geldt, geldt duidelijk niet voor de Brabantste Peel. Want net als bij voorgaande edities eist de gitaar ook op deze editie van Misty Fields weer een hoofdrol op. Voor liefhebbers van indierock, postpunk, shoegaze en Americana heeft het festival inmiddels een onmisbare plek op de festival-agenda veroverd. Deze zestiende editie is, dankzij het mooie weer bovendien nog nét een tandje méér uitverkocht dan de voorgaande vijftiende editie die al een flinke scale-up had gekregen in vergelijking met de veertien edities daarvoor.

Het festival is knus, fraai gelegen en wellicht veel liefdevoller gemaakt dan een mainstream-festival zoals Lowlands. En het is er vooral héél gemoedelijk. En ondanks de kleinschaligheid, is het verrassend compleet. Met drie podia (Het Veld, Het Bos en De Mist), een minitheater en een uitgebreide food court (beter dan vorig jaar). Daarnaast is er nog een speciaalbierbar én een wijnbar (bovendien is er voor de Bourgondische drinkers een uitgebreid assortiment aan borrelplanken te krijgen). U begrijpt het al: zelfs zonder het food court of het terras bij de speciaalbierbar te verlaten, is dit al een heerlijke editie. Maar wij komen natuurlijk voor de muziek.

Tekst: Theo Miggelbrink & Gerrit Smalbrugge | Foto’s: Gerrit Smalbrugge & Josanne van der Heijden

Wanneer je alles wilt zien, blijft het puzzelen. De optredens op Het Veld sluiten mooi aan op de optredens in Het Bos en de optredens in De Mist sluiten mooi aan op de optredens op Het Veld. Maar tussen de optredens in Het Bos en De Mist zit bijna altijd een kwartier overlap. Alles helemaal zien is dus ook voor uw Rockcity-schrijver en -fotograaf onbegonnen werk. Maar we deden ons best.

En van die “blokkenschema-stress” hebben we bij de start van het festival met Cloud Café nog geen last. Cloud Café zorgt voor een lekker dromerige start in Het Bos. Song ‘Honey’ doet zelfs een beetje aan Big Thief denken. Zangeres Tara Wilts heeft een nasaal stemgeluid, maar dan aangenaam nasaal.

The Muckers, aansluitend op Het Veld, schakelt gelijk een versnellinkje hoger. Dit is een fijn gruizig gezelschap uit Brooklyn, New York. Het tempo wordt regelmatig opgevoerd en de fuzzy gitaarpartijen en stuiterende baslijntjes doen de rest.

Hierna geeft het Eindhovense SØWT acte de présence in De Mist, waar ze als vervangers optreden van A Giant Dog. Dit optreden missen we helaas (maar mocht u willen weten wat wij bij Eindhoven Rockcity van SØWT vinden, check dan deze review).

Wij haken weer aan bij JW Francis. Een goedgeluimde slackerrocker met heel veel haar en een veel te klein petje. Die de aanstekelijkheid van een band als MICH combineert met een aangename laidback-sound. Al deinst hij er ook niet voor terug om zijn riffs te jatten van Mark Knopfler. Het zij hem vergeven, want JW Francis houdt van ons. Hij leert zelfs hoe hij dat in het Nederlands moet zeggen.

New Candys spelen psychedelische rock met een shoegaze-randje en zijn letterlijk “Venetian snares”. Vocalen zijn met veel galm gedrenkt in een aangename laidback gitaarmuur. Na een bescheiden “gracie” tegen het einde van de set volgen ‘Begin Again’, Zyko’ en Vyvyan Rising’; prijsnummers van laatste album Vyvyd.

Als je de cowboyhoeden bij Gitkin ziet, verwacht je moddervette Texas-blues. Maar je krijgt cumbia. Oké, toegegeven, de cumbia is wel van het laidback soort dat desert blues-artiesten als Bombino en Tamikrest in herinnering roept. Maar dan met amechtig hijgend orgeltje. Altijd fijn. “Kruanbinistisch” schrijft de Misty Fields-website erover. Maar deze set voelt niet als een botergeile tropische regenbui maar als zinderende woestijnhitte. Niet verkeerd en zeer toepasselijk vandaag, gezien het weer.

Soms maakt een festivalorganisator het je gemakkelijk; “Ierse postpunk, we kunnen er geen genoeg van krijgen! Ontmoet The Clockworks, die na Fontaines DC en The Murder Capital als volgende op de lijst staan om de wereld te gaan veroveren”, schrijft Misty Fields en ze hebben gelijk. Urgenter klonk een band vandaag nog niet. En het is vandaag ook de eerste band waarbij je het idee hebt dat het bordje uitverkocht terecht op de deur hangt. “We’ll be back”, zegt zanger James McGregor na afloop. En hoewel hij zeker geen Schwarzenegger is, beangstigt zo’n uitspraak ons toch een beetje. Maar bij postpunk hoort zélfs zo’n onschuldige mededeling een beetje gevaarlijk te klinken natuurlijk.

The Bug Club stript haar indierock tot z’n naakte essentie maar combineert dat met fijne jongen-meisje samenzang. Eigenlijk maken ze indierock zoals indierock bedoeld is, voordat hippe types uit Seattle de boel overnamen in de jaren negentig. Het doet aan The Vaselines denken. Al dreigt het soms een beetje te lieflijk te worden, blijft The Blug Club nét aan de goede kant van de streep.

The Murlocs, aansluitend in Het Bos, komt uit Australië. Zanger Ambrose speelt mondharp. Bij de zompige bluesrock van de heren is het enige wat nog ontbreekt het kippengaas voor het podium, om de set van de juiste “roadhouse-feel” te voorzien. Soms is het best jammer dat wij Brabanders zijn, want als wij een bierflesje naar het podium zouden gooien, gebeurt zelfs dat gemoedelijk. De enthousiaste pit doet echter vermoeden dat gaas niet nodig is.

Cal Francis, de in vrouwenkleren gestoken non-binaire zanger van Ditz slecht al tijdens het eerste nummer de vierde wand met het publiek. En de bassen klonken niet meer zo rudimentair sinds PJ Harvey’s debuut. Moet ik nog meer zeggen? Já! Iggy Pop is niet dood. Iggy Pop leeft… Alleen heet Iggy geen Iggy meer, maar Cal. Fijn dit!

Na die overtuigende set moet Shame nog de concurrentie aan in The Mist. Dat doen ze met vrij gedragen songs en afsluiter ‘One Rizla’, volgens critici hun enige fatsoenlijke song. Ik behoor niet tot die critici. Maar qua energie-level “wint” Ditz het vandaag op punten. (TM)

Op Het Veld mag Borokov Borokov (de vervanger van Scalping die vaststaat voor een gesloten kanaaltunnel) de dag afsluiten met hun bizare maar ook goede mix van lounge funk. Het publiek gaat los en beland dankzij de trance van de Vlamingen “into another dimension” tot om 01:00 uur het feestje zich verplaatst naar de entree tent voor popclassics en het veld wordt leeggeruimd. (GS) Het was een fijne eerste dag van Misty Field. Op naar meer.

Op zaterdag komen wij het Bos inwandelen bij Whitney K, de tweede act van die dag. Whitney K maakt nasale rammelrock met lekker hoekige ritmes en Mark Knopfler-achtige gitaarloopjes. Dit is aangenaam wakker worden.

Beige Banquet op Het Veld is al een stuk energieker en heeft zelfs een extra percussionist. “More cowbell” lijkt het devies. Misschien is de band wel te energiek voor de vroege middag, zeker vanwege de hitte. Het zonnetje tikt even na tweeën de dertig graden al aan. Beige Banquet lijkt echter immuun voor de hitte. Vooral de bassist oogt alsof hij na het concert nog even een paar mensen in elkaar moet rossen voordat hij zijn energie kwijt is. De zanger spuwt zijn teksten staccato uit en het adrenaline-level ligt hoog. Halverwege de set lijkt het optreden een momentje wat gas terug te nemen om niet veel later gelijk weer door te schakelen.

Lov3less, de band rond Simone van Vugt, speelt pure popmuziek. Weliswaar popmuziek met fuzz-gitaren, maar toch popmuziek! En op de driestemmige damesvocalen, Simone wordt geflankeerd door voormalig-Indian Askin’s Jasja Offermans op bas en 45 Acid Baby’s Sophia de Geus op gitaar, valt muzikaal weinig af te dingen. Maar het is beslist de meest gelikte band die we dit weekeinde kunnen bewonderen. Lov3less is ongetwijfeld het resultaat van de heimelijke liefde van stoere rockchicks voor perfecte popmuziek.

Caitlin Rose, aansluitend in Het Bos, is niet van de pure pop, maar meer van de countrypop en -rock, melige anekdotes en badpakken. Er is echter weinig mis met de heerlijk galmende country-gitaren van haarzelf en haar band. En dat badpak? Dat had ze ongetwijfeld aangetrokken om na afloop een duik in de vijver aan de rand van het festivalterrein te kunnen nemen.

Marathon speelt dit jaar op ieder festival. Maar overal waar ze komen laten ze verschroeide podia achter. Vanmiddag in De Mist is dat niet anders. Wanneer de laatste tonen van slotsong ‘Age’ weggestorven zijn, is het verbazingwekkend dat hun optreden geen Peelbrand veroorzaakt heeft. Gelukkig maar! Maar het blijft uitkijken, zo’n vurig optreden met deze temperaturen midden in de Peel. Da’s vragen om moeilijkheden…

Hallan, aansluitend in De Mist,speelt met al net zo’n intensiteit als Marathon. Maar politiek geëngageerde song als ‘Money Talks’ en (slotsong) ‘Orwell’s Idyllic Future’ geven de songs haast nog meer zeggingskracht.

Op de zaterdag ligt de nadruk sowieso op alternatieve gitaarbands. En dan is het verrassend dat uitgerekend Flyying Colours, een band die als shoegaze geafficheerd wordt, zo lekker mellow blijkt te klinken. Al worden bij ‘Wavy Gravy’ de contouren van een gitaarmuur zichtbaar. Maar nergens wordt die muur zo massief als bij My Bloody Valentine, de grootmeesters van het genre.

Leal Neale is héél ingetogen. Met elektronische ritmes, gitarist/toetsenist en dromerige stem, deelt ze haar intieme liedjes. Misschien tè intiem voor Misty Fields, want Het Veld is minder goed gevuld dan eerder op de dag bij Marathon. Maar dat kan ook aan het tijdstip liggen. Veel mensen zullen nu aan een pizza of tikki tikki bowl zitten.

Black Sea Dahu is dromerige indiefolk in slowmotion én driekwartsmaat, waarvan het net zo makkelijk genieten is in het gras voor de tent als in de tent. Black Sea Dahu wordt naarmate de set vordert, wel uitbundiger.

De reputatie van Lambrini Girls is ze vooruit gesneld. Het “F-woord” is nooit zo veelvuldig en efficiënt ingezet als bij The Lambrini Girls. Het woord “la” ook niet overigens. Maar zangeres Phoebe’s vraag “Do you have a good time”, spreekt boekdelen. Ondanks de activistische praatjes en teksten, blijft een optreden eerst en vooral een feestje. Een feestje waarbij de fans op de eerste rijen dronken gevoerd worden met tequila. En waarbij zangeres en gitariste Phoebe enthousiast deelneemt aan de door haarzelf veroorzaakte circle pits, als ze al niet op de schouders en hoofden van haar publiek klimt.

Slift luister je niet. De drone-achtige bassen, de massieve gitaarmuur en de maximale galm op de vocalen onderga je. Zéker wanneer die aangevuld worden door hypnotiserende visuals. De eindeloze fade out aan het einde van ‘Lions’ is slechts bedoeld om ons langzaam te laten ontwaken uit onze hypnose.

De “Agrocultural punktronica” van Snapped Ankles staat vanzelfsprekend in Het Bos. Want wie weet welke mythische wezens er achter de maskers schuilgaan. Het zouden gewone stervelingen kunnen zijn, zoals jij en ik, maar ook faunen of elven. Muzikaal dalen ze echter af naar het ondermaanse en doen ze nog het meest denken aan Stereolab. Maar dan een Stereolab in slowmotion.

De hypnotische vibe, die bij zowel Slift en Snapped Ankles zo kenmerkend was, blijft behouden bij Preoccupations. Qua zangstem roept Matt Flegel juist herinneringen op aan een illuster darkfolk-icoon als David Tibet. En qua looks doet hij zelfs een beetje denken aan een jeugdige Brian Molko (al tooit die laatste zicht tegenwoordig met een ferme handlebar-snor).

Als voorlaatste act speelt vanavond Bodega in De Mist, En zij tekenen vandaag voor de show met de meest vrolijke art- en punkrock-feel en lekkere edgy gitaarpartijen. Al is de band vastpinnen op die twee genres, ongetwijfeld te kort door de bocht. Single ‘Statuette On The Console’ bracht de band in maar liefst negen verschillende talen uit (waaronder het Nederlands, die versie ligt bij uw recensent nog op de stapel te luisteren singletjes).

Tramhaus is net als Marathon, dit jaar een vaste waarde op de festivals en zij maken hun status als slotact vandaag ook meer dan waar. Zo licht ontvlambaar als  Marathon is het wellicht allemaal niet, maar lekker klinkt het wel. En als de laatste noot van ‘Karen Is A Punk’ geklonken heeft, zweven we met een gelukzalige glimlacht richting uitgang. Enigszins “overdosed” door alle gitaren én het speciaalbier.

Vandaag trappen we af met Misprint. Een conceptuele “witte tuinstoelen-band”, de Monoblock genaamd. Ze zingen liedjes met een Spinvis- en Thijs Boontjes-achtige feel. Liedjes over koelkasten, metalheads, hopjesvla en over Anja Verhoeven. Dit is literaire rock.

Ada Oda op Het Veld is een Italiaanse band uit Brussel, en na de misplaatste rockstar attitude van Damiano David, de zanger van songfestival winnaar Måneskin (“moederlijke types” als Coks Donders omschreven hem ooit als “seks op beentjes”), kan alles wat Italiaans klinkt alleen maar meevallen én Ada Oda is écht die breath of fresh air waar je zo naar verlangde op deze snikhete editie. Ada Oda’s Victoria Barracato is het Italiaanse antwoord op. Franse Yé Yé zangeressen als Mareva Galanter inclusief fris-tropische uitstraling. Dit is vrolijke postpunk met funky gitaarlijntjes.

De Australiërs van Sunfruits maken een soort psychedelische glamrock. En geven al een voorzetje dat dit wel eens de meest psychedelische dag van Misty Fields zou kunnen zijn (later vandaag staat immers het Canadese Elephant Stone nog op het programma). Mocht de psychedelische sound van de Aussies al niet voor hippie-vibes zorgen dan doen de statements van de band dat wel. Voorafgaand aan de song ‘Change’ geven ze aan dat ze de “community spirit” willen “healen”. Hippieachter kan het bijna niet, toch? En op de toetsenist is na is de band qua looks ook zeer hippie-esque. Absoture blikvanger is gitariste Evie Vlah die niet alleen opvalt door haar quirky moves maar ook door haar spontaan wapperende Farah Fawcett-Duo Pinotti-haar en een nauwsluitende hagelwitte jumpsuit. (The King zou er jaloers op worden). Wij bekijken “the summer of love” voortaan het liefst door de jaren zeventig glamrockbril van The Sunfruits.

Over Lookalikes gesproken… Mocht je alleskunner Daniel Romano nog niet eerder aan het werk gezien hebben, dan denk je Peter Buck is niet dood. Peter Buck leeft, al leeft de échte Peter Buck natuurlijk ook nog. Romano wordt geflankeerd door maar liefst twee achtergrondzangeressen die qua attitude de Lambrini Girls in herinnering roepen. Maar waar de Lambrini show regelmatig stil gelegd werd voor een politiek statement dendert de heerlijk nasaaal gezongen en grofkorrelig gespeelde show van de Amerikaan een uur lang over ons heen zonder een enkele keer gas terug te nemen. De tamboerijn zal bovendien nooit meer hetzelfde klinken. Al kan de frontman niet laten om zijn drumskills te showen in de laatste song en dan nemen de “Romanettes” de leadvocals voor hun rekening. Iemand moet die titel Hardest working man in showbizz ooit toch een keer opeisen. Vandaag is dat duidelijk Daniel Romano.

Na de lekker voortjakkerende set van Daniel Romano mogen we even pas op de plaatst maken in Het Bos bij de show van Marlon Pichel een breed grijnzende zingende souldrummer. Hoewel? Pas op de plaats maken? Met zijn zevenkoppige band inclusief driekoppige blazerssectie. Wordt er duidelijk niet beknibbeld op een bandlid meer of minder. En dat betaalt zich uit. Dit is heerlijke vintage soul. Voorlaatste nummer ‘Mess Around’ blijkt ondanks de sound de enige cover. Des te meer reden dat je het bij slotsong ‘I Wanna Know’ zéker weet; Wilson Picket en Otis Redding kijken vanaf hun wolk in de eeuwige soulhemel goedkeurend toe.

Wie denkt dat we met de soul van Marlon Pichel het verst teruggereisd zijn in de tijd vergist zich. Vintage heeft altijd een overtreffende trap. Vandaag heet die overtreffende trap Theo Lawrence. Een Frans-Canadese country-crooner. Iemand die Soft Cell’s Marc Almond naar de kroon zou kunnen steken als hij zich toch jaren tachtig-synths zou bekeren. Nu lijkt hij het meest op Pokey Lafarge’s hopeloos romantische broertje. Maar óók Pokey Lafarge verdient zo’n broertje.

Uw recensent verdenkt oude (of vroeg overleden) mannen als Brian Jones of George Harrison er van dat ze Elephant Stone’s Rishi Dhir hadden willen zijn. Zoals hij daar zit met zijn sitar op zijn nognet niet zwevende tapijt op het podium van Het Veld. Deze man ís de verpersoonlijking van hún sixties. En daarnaast is hij nog een zanger met heerlijke galmvocalen en groovy bassist én om het geheel te complementeren wordt hun fraaie in sixties psychedelica gedrenkte sound ook nog voorzien van fraaie Mellotron klanken. Als kers op de taart zeg maar (Al mist uw recensent het van Philips bekende Philicorda orgeltje waar de heren vroeger mee op pad gingen toch een beetje. Maar een kniesoor die daar op let). Voor even is “the summer of love” terug van weggeweest. Maar ditmaal is de grote Peel plaats van handeling.

Van termen als “lo-fi slacker indie”, zoals Personal Trainer door Misty Fields omschreven wordt wordt uw recensent altijd blij. En lo-fi dekt de lading niet eens helemaal goed, want daarvoor heeft de band een te uitgebreide bezetting (geen drumcomputer ipv drummer of een bassist op tape). Maar lekker klinken doen hun dissonante nummers wél. Zo vurig als de set van bijvoorbeeld een Marathon, is het optreden in Het Bos wellicht niet en ook de moshpits blijven uit. Maar de tevreden knikkende hoofdjes voor het podium spreken boekdelen. Fijne afsluiter op dit podium.

Beweerde ik eerder dat Misty Fields een gitaarfestival is? Ik vergiste me. Want de “Berghain-rock met technopunk” van het Noord-Ierse Chalk zit een hoop elektronica. Zoveel dat die gitaar maar sporadisch omgegespt wordt. Dat geeft niks. Misty Fields mag ook even knipogen naar “grote broers” als Lowlands. zeker als de afsluiter van de zondag zo heerlijk energiek is.

Misty Fields was fijn zonovergoten, met wederom een ijzersterke line up. Al is het de vraag of de organisatoren voor een volgende editie niet naar een groter terrein en op zoek moeten als ze zulke avontuurlijke bands blijven  boeken. En dan te bedenken dat we veel hebben gemist. Niet alleen bandoptredens. maar ook (ongeveer) alle DJ’s in het Entree Café, het theater, de filosofie én de over het festivalterrein rondtrekkende troubadour Duffhues. Ach een recensent is ook maar een mens. En zelfs op een klein festival blijkt alles zien onmogelijk. Tot volgend jaar Misty Fields! De datum staat al roodomcirkeld in de agenda. (TM)