De man achter de geluidstafel zal het allemaal worst wezen. Op zijn laptop speurt hij autosites af en checkt z’n Facebook pagina. Het zal tot halverwege de set van headliner Twilight Force duren voor hij z’n laptop dichtklapt en verder gaat op z’n telefoon. Jammer, want het geluid is juist waar alledrie de bands vandaag meer op verdienden in de kleine zaal van de Effenaar. Driemaal power metal namelijk, wat het toch van een goed geluid moet hebben.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

De Duitsers zijn er gek op, dit genre wat een beetje Iron Maiden in de zesde versnelling is met draken, zwaarden, epische veldslagen en elvenoren. Die zijn er trouwens genoeg te zien in de niet heel volle kleine zaal. Drie keer werd de show verzet, maar in Nederland kan Twilight Force geen zaal vullen dus. Zijn wij dan net wat te nuchter om de toewijding van fans te snappen? Geen idee, het is natuurlijk een soort Comic Con vibe (zonder de animefans) en ik denk dat de kans dat je een correct antwoord op de vraag “Wat is de difficulty check voor jouw halfling ranger om de orc in het halfduister achter een biervat te raken?” krijgt hier hoger is dan bij menig ander metal concert (het antwoord is +2 modifier op de AC en disadvantage op je check roll, trouwens).

Allez, we zijn al meteen los met Silver Bullet uit Finland. De bandleden hebben allemaal strakke uniformjasjes aan en spelen met gepaste energie. Ze hebben een half uur en dat is wel genoeg, want een beetje eentonig is het wel. De drummer lijkt gewoon hetzelfde galopperende ritme op te starten in elk nummer. Interessant feitje is dat zanger Bruno Proveschi uit het onwaarschijnlijke Uruguay komt, en zo moeiteloos zingt dat je op een gegeven punt begint te twijfelen of hij uberhaupt zelf zingt. Wel doet de band hun best om het publiek warm te krijgen met meezingers als ‘The Witches Hammer’. De nieuwe plaat is een paar dagen uit en de band zit vol energie, dat maakt veel goed.

Seven Spires heeft een prestigieuze bio. Zangeres Adrienne Cowan studeerde compositie en gitarist Jack Kosto performance aan Berklee College of Music. De een is vocal coach, de ander gitaardocent. Dat aangevuld met ontzettend ervaren muzikanten Paul de Reyna en Chris Dovas (zat ook wel eens achter de vellen bij Testament en Vital Remains). En toch is het echt even lastig in het begin. Cowan klinkt op haar best als ze venijnig grunt, maar even later lijken de vocalen en gitaren elkaar nauwelijks te vinden. De zangeres loopt ook vaak naar het geluidsteam op het podium tussen en tijdens de nummers door. Gelukkig gaan we naarmat de set vordert vooruit. Seven Spires klinkt af en toe wel heel erg as een Disney metal band, met zoetsappige liedjes die net wat Amerikaanser aandoen dan je ze bij Europese bands in dit genre zal horen. Kristen Starkey komt ook even meezingen. Ze zal later vocale ondersteuning bieden bij Twilight Force, maar hier blaast ze even de eigen zangeres het podium af met die krachtige contralto en operatische blaasbalg. Is dat niet een ding, dat je geen gastzangeres neemt die beter klinkt? Het belicht precies het probleem: Cowan snijdt met haar stem niet door de gitaren heen, springt er niet uit, waar Starkey dat moeiteloos doet. Een uitdagend debuut, maar een band die zeker een eigen schare fans zal veroveren met een uniek geluid.

En dan is het zover. Met tovenaarsstaffen, lantaarns, elvenoren en cosplay-ige outfits (en in het geval van Starkey een set hoorns) komt Twilight Force op. De Zweden weten de zaal meteen in vuur en vlam te zetten. Dit is het enthousiasme van een publiek dat écht komt voor een band; iedereen zo dicht mogelijk bij het podium, en een opblaaszwaard steekt al in de lucht. We trappen af met ‘Dawn of the Dragonstar’ en we horen meteen wat de truuk gaat zijn voor de epische zanglijnen van Allyon (Allessandro Conti, ook ooit zanger van een Rhapsody incarnatie en nu ook in een project met Fabio Lione, de originele Rhapsody frontman). Zijn wat geknepen stemgeluid mist namelijk ook power op bepaalde punten en daar komt Starkey als soort vocale body dan bij en dat hoor je vooral in die opener goed. De band staat echt als een huis, maar weet ook continue het showelement hoog te houden. Soms is dat ook een beetje komisch of cheesy, zoals de opblaasdraak die het publiek hoog moet houden tijdens ‘Flight of the Sapphire Dragon’ (de enige band die meer feestvreugde heeft met opblaasbeesten is Rompeprop) of de continue speeches van toetsenist Blackwald (dat is niet z’n echte naam, maar het klinkt wel cool) in archaische fantasyboekstijl doen het goed. Hij weet zelfs het hele publiek een soort ‘evil buiklach’ te laten maken.

Maar vergis je niet, achter die gimmick zit een muzikaal powerhouse wat het publiek 1,5 uur in vervoering heeft. Natuurlijk met zwaardgezwaai op ‘Thundersword’, een kiesmomentje voor een meisje uit het publiek, een zanger die toverdrank nodig heeft. De band klinkt als een absolute eenheid en weet waardig af te sluiten met het bombastische ‘Power of the Ancient Force’. Even later staat er weer een rij voor de merchandise en clusteren fans rondom bandleden van de openingsacts. Was elke show maar zo’n cocktail van ferventie.

En ik hoop dat de geluidsman z’n droomauto gevonden heeft, zodat bij de volgende shows het geluid ook 100% is.