Lekker een avond geluidsgeweld ondergaan in Dynamo, yes please! Niemand minder dan het grote Sepultura komt namelijk spelen, tussen de grote festivalshows door en dat is feest. Weliswaar op zondagavond, maar wie maakt zich daar verder druk om. We zijn er dus bij om dit vast te leggen.

Foto’s: Paul Verhagen | Tekst: Guido Segers

Opwarmen doet het Enschedeese Cryptosis, de doorstart van het gerenommeerde Distillator, met een progressief thrash smaakje. De heren hebben een beetje beperkte bewegingsruimte. Ze hebben twee grote videoschermen, maar staan aan de rand van het podium vanwege de drumkit van Sepultura. Het zorgt voor een stukje extra spanning in de al redelijk opgefokte en gedreven muziek van het drietal. Heel strak ook, zeker met de manier waarop de band met video gelijk blijft lopen. Dat heeft toch wel wat repetities gekost.

Ook in de zaal gaat het nog even los op de futuristische thrash metal. Tegen het einde van de set wordt er nog flink met lichamen gegooid in de pit. Ergens heeft Cryptosis ook wel iets nerdigs, maar de uitwerking is goed en dan komt het ook binnen. Vooral dat nerveuze in de performance en zang van Laurens Houvast doet het hem. Al met al een lekkere opwarmer en fijn om de teksten op een scherm te hebben zodat je mee kan schreeuwen.

Sepultura is vandaag zonder Andreas Kisser. Die moest naar huis voor een familienoodgeval. Gelukkig wist de band op de valreep Jean Patton te rekruteren voor deze tour, want doorgaan, dat moest ‘ie. We gaan er dan ook lekker tegenaan met werk uit een catalogus die ver in de tijd teruggaat. Zo ver zelfs, dat je je af mag vragen hoe Sepultura überhaupt nog bestaat. De gloriedagen liggen ver in het verleden met de Cavalera broertjes, maar met Derrick Green op vocalen kreeg de band een tweede leven en ‘Quadra’ was een ‘return to form’. Ondanks de tegenslagen, waar in het geval van Sepultura ook de pandemie net na die release er één van was, staat hier een band die er zin in heeft. ‘Policia’ schalt al door de speakers als intro, de band krijgt het warme bad als ontvangst en we kunnen los met het ouderwetse beukwerk.

Green is toch een van de meest imposante frontmannen die de metal rijk is naar mijn bescheiden mening. Hij weet het publiek dan ook op te zwepen, zelfs tijdens de wat minder energieke nummers. Want er zitten een paar songs in de set die wat minder vallen dan de fan favorites van weleer. Dat energieke, groovende geluid is om van te smullen en de band komt er goed in deze avond. Nu zit er natuurlijk wel een soort gat tussen een track als ‘Means to an End’ en songs van Chaos A.D. of Arise. Een track als ‘Agony of Defeat’, wat bijna een ballad is voor Sepultura-doens, slaat ook niet bij elke bezoeker aan. Het is soms moeilijk, maar dat hoeft het duidelijk niet te zijn als we dan afsluiten met ‘Ratamahatta’ en natuurlijk ‘Roots Bloody Roots’. Even gaat alles nog een keer alles los. Green spreekt de Braziliaanse bezoekers nog even toe en die laten zich ook even volop gaan, maar toch voelt het allemaal net wat kort en minder venijnig vanavond. Misschien is het juist wel dat je precies weet wat je gaat krijgen. Dat kan ook goed voelen natuurlijk.

Na een uur muziek sta je dan vroeg weer buiten. En dat is eigenlijk niet zo erg, want morgen is het maandag.