‘The greatest show on earth’. Paaspop laat er geen gras over groeien en belooft de ruim 100.000 bezoekers (!) al bij de entree in koeienletters een weekend om niet snel te vergeten. En met zomerse temperaturen, entertainment met hoofdletter E en een zo goed als uitverkocht huis werd Paaspop inderdaad de gedroomde terugkeer van het Nederlandse festivalseizoen. Eindelijk, we mogen weer.

De doorgewinterde Paaspop-fan weet het al jaren: dit is allang geen feestje meer voor enkel de mensen onder de rivieren, dit is een volwaardige festivalbeleving van nationale klasse waar liefhebbers vanuit alle windhoeken naartoe komen. Jarenlang mocht het festival nog niet eens in de schaduw van bijvoorbeeld een Lowlands staan, maar langzaam maar zeker is Paaspop een geduchte concurrent voor alle festivals in Nederland geworden.

Het geweldige uitzicht over het fraaie terrein – vanaf de bekende megalomane brug – verveelt nooit en wordt met de jaren grootser en spectaculairder. De majestueuze Las Vegas-casino in het midden dat in alle kleuren lichtgeeft en in de avond knippert en flikkert, de reusachtige tenten en stages die ieder een eigen identiteit uitstralen, al die gekke levensgenieters die over het terrein lopen of in de felrode hangmatten een powernap doen na een nachtje doorhalen op de camping: de sfeer op Paaspop is en blijft ongekend, wat de weersomstandigheden ook zijn.

En die weersomstandigheden kunnen dit jaar eigenlijk niet beter. Drie dagen lang zomerse temperaturen met af en toe een heerlijk briesje, dat is echt wel eens anders geweest (sneeuw anyone?). Het zorgt ervoor dat veel bezoekers volop gebruikmaken van diverse buitenattracties, zoals de Oase, een gloednieuw buitenterras inclusief podium, waar gedurende het hele weekend vele honderden bezoekers een afzakkertje nemen en even bijkomen van de vele indrukken die ze op het volgestampte terrein doen.

Recht tegenover de Oase kan het contrast haast niet groter. Daar staat de Thunderbolt, al jaren de vaste stekkie voor bikers en metalheads. De stage doet door de houten bar en de gitaren aan de muur denken aan een Amerikaanse kroeg en manifesteert zich samen met de naastgelegen Thunder Alley en Jack Daniels Stage als dé plek waar je moet zijn  om scheurende gitaren te horen.

Het aantal toffe optredens dat in deze area wordt gegeven is over het hele weekend niet op twee handen te tellen. Wat te denken van The Dust Coda, een band die klinkt alsof Audioslave en Led Zeppelin samen een kindje op de wereld hebben gezet. Bij vlagen doet zanger John Drake denken aan Chris Cornell in zijn betere jaren en dat moet absoluut als compliment worden gezien. Zo nu en dan is de muziek wel heel erg rechttoe-rechtaan, maar The Dust Coda heeft veel in zijn mars om een grote speler te worden.

Even verderop op het terrein, in het net zo rockende Thunder Alley, beklimmen de mannen en dame van Cloudsurfers het podium. Gewapend met niet één, maar twee drummers die in ontbloot bovenlijf op de drumstellen tekeer gaan alsof het hun laatste avond op aarde is. ,,Zijn jullie een beetje geil vanmiddag?”, klinkt het brutaal uit de mond van de zanger, die zo uit een New Kids-film lijkt weggelopen. Wie verder kijkt dan het absurde plaatje hoort in Cloudsurfers een enthousiaste garageband met veel potentie, waarin de drums en de gitaarriffjes ons in sneltreinvaart om de oren vliegen.

In dezelfde stage staat even later Fire Horse, een gloednieuwe allstar-band met zanger-gitarist Kevin Stunnenberg (Birth Of Joy), bassist Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock) en drummer Guy Pek (Grenadeers). De muziek ligt volgens de band tussen stevige powerrock en post-grunge en doet live op het podium denken aan bands als Queens of the Stone Age en Royal Blood. De laatste single ‘Don’t Care’ is tekstueel weliswaar eenvoudig, maar nodigt dankzij die heerlijke groove en de bijtende vocalen uit om flink te headbangen. Daarmee is Fire Horse eigenlijk gewoon een gedroomde band voor de Thunder Alley.

Fire Horse is eigenlijk gewoon een gedroomde band voor de Thunder Alley.

Pal naast de Thunder Alley en dus op een nieuwe plek staat de Jack Daniels Stage, van oudsher een stage waarop de hardste bands van Paaspop de revue passeren. Door de snelle opmars van de twee andere rockstages staan hier tegenwoordig wat meer poppy rockbandjes. Neem nu The Vices, een ambitieus bandje uit Groningen dat duidelijk een grote voorliefde voor Arctic Monkeys heeft. Ze hebben natuurlijk nog een lange weg te gaan willen ze zover komen. Aan het charisma van frontman Floris Luijtelaar – sexy in pak met alle knopen los – zal het in elk geval niet liggen. De beste jongeman danst, swingt en soleert alsof hij al jaren op het podium staat. Halverwege de set durft hij ook nog risico te nemen. ,,Deze ballad kwam vrijdag uit en is anders dan we gewend zijn. We dachten eerst bij dit nummer: fuck nee, maar we gaan het toch maar doen.” Een keuze die verrassend goed uitpakt en waarmee The Vices onderstreept dat het muzikaal genoeg in zijn mars heeft om nog ver te komen.

Aan de andere kant van de brug staat een van de grootste namen die Paaspop rijk is: de mannen van White Lies. De Britten verbazen vriend en vijand door al meteen met hun grootste hit te beginnen (Fairwell to the Fairground), met een stroboscopische lichtshow die ervoor zorgt dat een kwart van de zaal met een zonnebril naar de set moet staan kijken. En nee, frontman Harry McVeigh is en blijft geen geweldige zanger, maar met zijn grote grijns en zijn aanstekelijk enthousiasme weet hij toch weer de harten van het publiek te veroveren. En vooruit, die fijne door new wave beïnvloede electronica en aanstekelijke refreintjes maken van White Lies toch wel een fijne festivalband om erbij te hebben. Niet meer en niet minder.

Voor wie op tijd wil komen bij Franz Ferdinand is het hollen, want de rockband staat in de Apollo en die staat tegenwoordig helemaal aan de andere kant van de Phoenix. De Schotten maken hun debuut op Paaspop en dat doen ze door in een krap uurtje een greatest hits-show neer te zetten. Franz Ferdinand is en blijft een groep die extreem catchy beats levert met snerpende gitaren, leuke pianodeuntjes en humoristische teksten. De nieuwe, gezellige single ‘Billy Goodbye’ die de Paaspop-meute bijna in één grote polonaise verandert klinkt alsof Franz Ferdinand op het punt staat om er mee te stoppen, dus het zou zomaar kunnen dat het eerste Paaspop-optreden ook meteen het laatste is geweest.

The Chainsmokers is zonder meer dé act op Paaspop met de meeste streams op Spotify en YouTube en met de grootste productie die je dit weekend in Het Las Vegas van het Zuiden kunt vinden. Waar anders vind je een drummer die met brandende drumsticks op zijn toestel loopt te rammen, of waar je de tel kwijtraakt van de vele vuurwerkbommen en de prachtige lasers die op het publiek neerdalen? The Chainsmokers laat zien een headliner in hart en nieren te zijn en stuitert niet alleen qua show maar ook muzikaal enorm op en neer: van aanstekelijke pop, lekkere house tot meedogenloze drum ’n bass en dubstep. We hebben het al eerder gezegd en herhalen het nog maar eens: dit is entertainment met hoofdletter E.

Veel minder heftig, maar minstens zo indrukwekkend is het optreden van Floor Jansen, zangeres van Nightwish en bij het grote Nederlandse publiek bekend om haar deelname aan Beste Zangers. In een jurk met tijgertjesprint en grote zwarte laarzen zingt Floor werkelijk de sterren van de hemel. We durven zelfs te zeggen dat we haar niet beter hebben horen zingen dan hier op Paaspop.

Het beste bewaart Floor Jansen voor het einde, als haar goede vriend Henk Poort het podium opkomt en ze samen hun inmiddels wereldberoemde versie van Phantom of the Opera opvoeren.

De nieuwe single ‘Fire’ gaat met haar schitterende uithalen door merg en been, en zelfs de mierzoete cover van Disney-hit Let It Go gaat er bij het hongere Paaspop-publiek in als zoete koek. Het beste bewaart Floor voor het einde, als haar goede vriend Henk Poort het podium opkomt en ze samen hun inmiddels wereldberoemde versie van Phantom of the Opera opvoeren. Een ronduit fantastisch slot van een van de betere shows die Paaspop de afgelopen jaren heeft gehad.

Als je dacht dat de bezoeker van Paaspop het zwaar had na drie dagen feesten, moet je eens met Peter van Elderen gaan praten. De Eindhovense belichaming van rock ’n roll staat niet één, niet twee maar drie keer (!) op het podium op Paaspop. Na knallende shows met Fire Horse en (of course) Peter Pan Speedrock walst hij zondag met Tankzilla over de honderden bezoekers.

Samen met Wolfskop-drummer Marcin Hurkmans maakt hij zulke zompige, smerige woestijnrock alsof er een kudde losgeslagen stieren door de Thunderbolt banjert. En ja, dat doen ze toch écht met z’n tweetjes. Een diepe buiging voor Tankzilla en in het bijzonder voor Peter van Elderen die in alle drie de shows het beste van zichzelf heeft laten zien.

Paaspop zou Paaspop niet zijn als het geen huis zou bieden aan (Nederlandse) coverbandjes. Imitallica is, zoals de naam al impliceert, een coverband die Metallica tot in het kleinste detail probeert te imiteren. In een stampensvolle Thunderbolt – diverse mensen kwamen er niet meer doorheen – slaagt de band daar amper in. De frontman heeft bij lange na niet het charisma en de werklust van James Hetfield, en knallers als ‘One’, ‘Creeping Death’ en ‘The Memory Remains’ klinken lang niet zo episch en strak als bij Present Danger, een rivaliserende coverband. Desalniettemin krijgt Imitallica de Thunderbolt goed mee en vermaken de metalheads gezien de vele moshpits zich prima.

Terwijl het feest op het centrale plein in alle hevigheid doorgaat, bereiden de mannen van Kensington zich achter de schermen voor op de laatste show op Paaspop in de huidige formatie. Frontman Eloi Youssef gaat na zo’n vijftien jaar weg, precies op het punt dat de Utrechtse band is uitgegroeid tot de populairste rockband van Nederland. Je moet het ze nageven: Kensington weet als geen ander hoe ze muziek in een grote tent moeten laten klinken. Groots, meeslepend, sensationeel, het zijn termen die hun headline-show op Paaspop goed omschrijven. De vlammenwerpers, serpentines en laserstralen zijn legio, net als de bombastische refreinen die als een echo door de Apollo galmen.

Tegelijkertijd moeten we ook eerlijk zijn: we hebben Kensington wel eens beter gezien. Halverwege zakt het concert als een plumpudding in elkaar. De band speelt vijf á zes matige nummers achter elkaar en verliest zelfs op de voorste rijen de aandacht van de luisteraar. Het doet ons besluiten om de Apollo te verlaten en Paaspop af te laten sluiten met een heerlijke vleugje hardrock, gebracht door de mannen van AC In DC, een Nederlandse coverband van de grootste hardrockband aller tijden. Waar Imitallica flinke steken liet vallen is AC In DC de gedroomde afsluiter van Paaspop. Wat een enorm feest is het in de Thunderbolt! Vrouwen klimmen op de houten bar, voor en achterin wordt gesprongen en gemosht en volop meegebrult met alle bekende klassiekers.

Zo werd de eerste editie na de coronacrisis met een recordaantal bezoekers en vrijwel geen incidenten eentje voor in de geschiedenisboeken. Het is intussen wel de vraag of het festival in Schijndel ondertussen haar plafond heeft bereikt. Zo op het eerste gezicht lijkt er geen ruimte meer voor uitbreiding van het terrein, maar met Paaspop weet je het nooit. Zoals ze immers zelf altijd aangeven: ‘Big things are happening’.

Paaspop 2023

Inmiddels is ook de super early bird voor Paaspop 2023 gestart. Ben er snel bij, want ze vliegen de deur uit. Uiteraard is de volgende Paaspop ook weer in het paasweekend, en dat valt in 2023 op vrijdag 7, zaterdag 8 en zondag 9 april. [EDIT: super early birds zijn alweer UITVERKOCHT].