De ultieme festivalbeleving. Dat is wat Paaspop haar bezoekers ieder jaar weer biedt. En ieder jaar als je denk dat het niet gekker of vreemder kan, dan doet Paaspop er een schepje bovenop. Subtropisch zwembad op de camping? Doen ze gewoon. Na het zwemmen even de baard bijtrimmen? Geen probleem! Zin een een golden shower? Kan geregeld worden. Craft beer, wine en cider bar? yes, vink maar af. Bezoekersaantal record? Pakt Paaspop gewoon mee. Met ruim 90.000 bezoekers over drie dagen, waarvan de zaterdag en zondag uitverkocht. Als beloning voor al dit moois, kregen de bezoekers en het festival ook nog eens een zonovergoten weekend waar menig zomerfestival stikjaloers van zou worden. Met 236 acts over 17 podia is het natuurlijk compleet onmogelijk om van alles iets mee te krijgen. Onze focus lag dan ook logischerwijs op het meer gitaar georiënteerde gedeelte uit de programmering.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Paapop

We maakten ons vooraf wel een beetje zorgen over de rock- en metal programmering. Ook door de aangekondigde wijzigingen van onze geliefde Tunderbolt en Jack Daniels stage. In de praktijk doorstaan beide stages onze goedkeuring echter met gemak. De opzet is zelfs beter dan voorheen in de hoek waar ook de Thunderalley zich bevindt. Al is het soms wel wat zoeken naar de krenten uit de pap als het gaat om harde gitaren. Op vrijdag weet Navarone in ieder geval ruimschoots te overtuigen. De Nederlanders kwamen wel met een aangepaste set voor de dag om met een aantal covers ook het ‘The Voice’ publiek te bekoren. Volgende keer gewoon lekker de eigen nummers blijven spelen. Die staan namelijk als een huis. Over covers gesproken; Stahlzeit doet niet anders met sterke uitvoeringen van Rammstein materiaal in het Theater. Er is wel eens kritiek op de overdaad aan tribute bands, maar als het allemaal het niveau van Stahlzeit zou halen, dan is daar weinig mis mee.

De enorme Apollo tent vult zich deze vrijdag voor het eerst maximaal als een brok nostalgie op het punt van beginnen staat. Scooter weet jong en vooral oud te verleiden om nog een keer naar de techno hits van weleer zoals ‘hyper hyper’ en ‘Move your ass’. Het heeft allemaal maar bar weinig om het lijf, maar het gaat erin als zoete broodjes bij een uitzinnige menigte. Missie geslaagd dus. Within Temptation heeft het vervolgens toch een stuk lastiger rond middernacht. De tent staat niet half zo vol en buiten de eerste rijen is het publiek vooral afwachtend. Neemt niet weg dat de symfonische metalband een uitstekende show levert en met Sharon den Adel nog altijd over 1 van de beste zangeressen in het genre beschikt.

Tussendoor blaast For I Am King de Thunderalley, het kleinste en sympathiekste rockpodium, nog even goed door. De moderne metalband met de kleine dame Alma Alizadeh als brullende stuiterbal vegen eventjes de vloer aan met alles en iedereen. Dat doen ook de Canadese hardcore punk mannen van Comeback Kid die een behoorlijke pit veroorzaken in de Jack Daniels. Er lijkt geen sleet op te zitten bij deze kerels die toch alweer sinds 2003 in de scene meedraaien. Met de drum & bass set van Camo & Crooked is het uiteindelijk lekker afsluiten op deze eerste heerlijke paaspop dag.

The Vintage Caravan schudt op zaterdagmiddag de Thunderbolt eventjes lekker wakker. De IJslanders zijn een graag geziene gast in onze contreien en net als de show tijdens de meest recente Helldorado editie rocken de retro tunes heerlijk door de tent. Zonder noemenswaardige uitschieters, maar prettig met de eerste biertjes van de dag in de hand. Door naar Indian Asking, maar dat is na de distortions en over het podium rondrennende rockers een beetje gevalletje  ‘verkeerde volgorde’. De timide houding en ingetogen indie liedjes willen dan ook niet beklijven vandaag.

De verrassing van deze dag, misschien wel van het hele weekend, dient zich al vroeg aan: Ten Times a Million (voorheen bekend als Mandrake’s Monster) staat op het kleine Thunderalley podium geprogrammeerd, maar dit zou zomaar eens 1 van de laatste keren op zo’n kleine stage kunnen zijn. Wat een enorme potentie heeft deze band. Het klopt van voor tot achter. Fantastische rock in het straatje Queens of the Stone Age meets Arctic Monkeys, een getalenteerde muzikale band en een zanger met uitstraling en een geweldige strot. Potverdikke gaaf.

Uiteraard staat De Staat op het grootste podium deze Paaspop. Waar de band bij een eerder bezoekje de Phoenix nog deed uitpuillen, weten de Nederlanders nu ook de Apollo compleet te vullen. Deze band is inmiddels van internationale proporties en heeft geen kind aan de Apollo. Vakkundig wordt het publiek om de vinger gewonden, met als hoogtepunt toch wel weer Witchdoctor, waarbij de menigte in een kolkende dansende massa veranderd.. Ellen ten Damme heeft het in het Theater flink moeilijker. En dat ligt zeker niet aan haar capaciteiten of talent. Het is namelijk niet te doen om met een ingetogen mooie show over de pompende bassen van naastgelegen podia heen te komen. Enkel de voorste rijen weten zo helemaal op te gaan in de show. Erg jammer.

All them Witches heeft helemaal geen last van omgevingsgeluid. Daarvoor draaien ze de volumeknop zelf meer dan voldoende open. Heerlijk fuzzy logge stoner met psychedelische inslag. DeWolff geeft dit aansluitend een prima vervolg en rockt zowaar nog harder. Het drietal levert eigelijk altijd zonder uitzondering. Stiekem nog altijd piepjong, maar door de vele liveshows in binnen- en buitenland zo geroutineerd als menig ervaren band in een midlifecrisis.

De Apollo kan blijkbaar nog voller dan bij de Staat, aangezien er bij Dropkick Muprhy’s letterlijk geen binnenkomen meer aan is. De bordjes voor de tent schreeuwen VOL, wat voor een flinke teleurstelling zorgt bij de laatkomers. Van een hele andere orde is laat op de avond Oscar & the Wolf met een show die zich maar moeilijk laat definiëren. Hier kom je prima vooraan richting het podium en het publiek wat er staat pikt een paar nummers mee. Wellicht is het de vermoeidheid in combinatie met het nachtelijke tijdstip, waardoor het wat zwaar om de maag ligt.

De zon blijft maar schijnen, heel het weekend lang en de korte broek overheerst deze zondag. Gevolg is dat veel mensen wel wat langer buiten in het zonnetje blijven vertoeven en het bijvoorbeeld bij Kovacs in de Phoenix opvallend rustig is. De show begint ook wat rommelig, maar zodra Sharon haar zender perikelen heeft opgelost is het verder vooral van Kovacs. De songs met een hoog James Bond Soundtrack gehalte laten de Phoenix heerlijk meedeinen. Tusky dan. Uit de as van John Coffey herrezen en met eenzelfde vibe en energie wordt de boel hier plat gespeeld. Springen, crowdsurfend, moshend worden de nodige circle pits in gang gezet. De energie is ongekend hoog en verbloemd dat er toch ook wat slordig wordt gemusiceerd. Heel even leeft onder de bezoekers de hoop op een kleine John Coffey reünie aangezien David van Molen zich aan de zijkant van het podium begeeft. Maar zijn bijdrage blijft bij het maken van een aantal filmpjes van een band die het prima zonder hem af kan.

We nemen even kort een kijkje in de Rollerskate Snolly, waar De Manager zijn jaren ’80 disco plaatjes vakbekwaam uitstort over het rolschaatsende publiek. Lekker fout. Ook fout is Steel Panther. Alles aan deze band is over the top, maar zolang je het niet al te serieus neemt is het nu eenmaal erg vermakelijk. Natuurlijk komt er traditioneel een hele groep vrouwen op het podium en is het grappen en grollen. Dat de Ozzy Osbourne cover inclusief een heuse Ozzy imitatie het hoogtepunt van de show is, zegt dan ook genoeg. Een prachtige editie van Paaspop is werkelijk voorbij gevlogen zodra Blood Red Shoes en Ronnie Flex zondagnacht spreekwoordelijk als laatste acts het licht uitdoen. Het “Brabantse Las Vegas” kan met trots terugkijken op deze vlekkeloze editie.