Live review

Paaspop legt de festivallat ongenadig hoog

Reno van der Looij
On 28 maart 2016

Het festivalseizoen is geopend. En die opening gebeurt traditioneel jaarlijks groots in Schijndel. Met een uitmuntende programmering, een waanzinnig mooi festivalterrein en een organisatie waar nagenoeg niets op aan is te merken legt Paaspop de festivallat weer ongenadig hoog.

Ga er maar aan staan: in totaal bijna 65.000 bezoekers en 14.000 kampeerders huisvesten. Een avontuurlijk programma van 170 acts neerzetten van waanzinnige shows in de gigantische Apollo tent tot intieme optredens in de vinyl platenzaak. Vooraf geen idee hebben wat voor weer het gaat worden. En dat zonder ook maar een wanklank. Of wellicht even de korte stroomstoring bij headliner The Prodigy. Maar dan zijn we echt spijkers op laag water aan het zoeken.

Over water gesproken; de regen die de vrijdag leek te gaan verpesten, droogde tegen de tijd dat de poorten van Paaspop opende gelukkig op. Zaterdag bleek een stralende zonnige lentedag en de regen op zondagmorgen was ook weer tijdig verdwenen. Wat resteerde waren hooguit wat modderige parkeerplekken. Naast de sfeervolle aankleding, wat een prachtige ‘skyline’ oplevert, en muzikale programmering is de variatie en keuze voor de hongerigen onder ons ook weer enorm; van geurige empanada’s, klassieke poffertjes en vrolijke tortilla’s uit kleurijke foodtrucks, tot een ouderwetse vette hap met een kledder mayonaise in de enorme snackbar die Resto Lounge heet.

Dan hebben we ook nog een menselijke flipperkast; een pastoor die de biecht afnam of een hoogtepunt in de Love Cabin. En daarnaast is er dus ook heel wat muziek te zien. Eindhoven Rockcity zou Eindhoven Rockcity niet zijn als we vooral de gitaar georiënteerde acts eruit pikken. En daarvoor moest je vooral in de Thunderbolt, Phoenix en Jack Daniels tent zijn.

In die Jack Daniels kunnen we op vrijdag één van de beste shows van het weekend noteren. Het Amerikaanse Baroness heeft even nodig om geluidstechnisch de zaken op orde te krijgen, maar daarna vult de machtige sludge/stoner de Jack Daniels en tegen middernacht zinderen de geluidsgolven en fraaie melodielijnen door de tent. Dat had DeWolff enkele uren eerder ook al geflikt in de Phoenix. Dit drietal van eigen bodem staat al jaren garant voor sterke liveshows. De rauwe retro rock & roll leent zich dan ook prima om live vertolkt te worden.

Een stuk moeilijker te verteren in de symfonische powermetal van Powerwolf. Hoeveel overbodige kitsch kun je overigens op een podium kwijt; en dan hebben we het niet eens over de potsierlijke smink. Dat soort opsmuk gebruikt John Coffey even later totaal niet en dat hebben ze ook niet nodig. Vanaf opener ‘Broke Neck’ gaat geheel volgens verwachting het dak eraf. Wellicht is de verrassing er wel wat af, maar het sorteert wel het juiste effect. Zolang John Coffey met deze tomeloze energie de hele boel blijft platspelen gaat het nooit vervelen.

De Kraaien moeten we noodgedwongen overslaan, want er kan werkelijk geen kip meer bij in een overvolle Roxy. Tussendoor toch ook even die gigantische Apollo Arena in. Daar staat namelijk een Eindhovenaar op het podium die luistert naar de naam Fresku. De vlotte raps in combinatie met een flinke liveband en toffe tracks zijn dan ook prima te versmaden.

Zaterdag is het extra fijn toeven in Schijndel. Het zonnetje laat zich zien en buiten worden de nodige biertjes gedronken. Het terras van de Thunderbolt zit helemaal vol en bij de speciaalbierbar is het zelf in de rij aanschuiven voor een IPA of Saison uit een mooi glas. Neemt niet weg dat toch veel mensen de Pearl Jam tribute band Once willen zien. De Thunderbolt zit werkelijk tot de nok toe vol voor fraai uitgevoerde klassiekers zoals ‘Alive’ en ‘Rearview mirror’.

In dezelfde Thunderbolt mocht iets vroeger op de dag Death Alley de boel wakker schudden. En dat is aan deze Amsterdammers wel toevertrouwd met een onvervalste pot traditionele hardrock. Tijd voor iets heel anders (en daardoor missen we The Brahms) bij My Baby; de schoonheid van deze funky popact zit niet enkel in het uiterlijk van zangeres Cato van Dijck. Erg fijn bandje met fraaie liedjes. Terecht dat het gedurende het optreden steeds voller loopt en alles tot het einde blijft staan.

Bij Dazzled Sticks heeft de Roxy weer hetzelfde probleem als bij De Kraaien een dag eerder. volle bak. Dus dan maar door naar De Staat. Terwijl de eerste tonen van ‘Peptalk’ buiten de Phoenix te horen zijn, gaat ook hier het slot op de deur. Ook vol. Het is druk deze zaterdag (uitverkocht huis), maar tegelijk onbegrijpelijk dat het populaire De Staat niet in de grote Apollo geprogrammeerd staat. Daar staat Saybia even later voor een half lege tent te spelen. Wat weer net zo onbegrijpelijk is, aangezien de poprock nummers van deze Scandinaviërs prachtig worden uitgevoerd. Zie bij het fraaie ‘I Surrender’ maar eens geen kippenvel te krijgen.

De grootste hoofdbreker in de programmering zit ‘m tegen het einde van de dag. De stonerrock van Spiritual Beggars, de moderne metal van Enter Shikari en de rockers van Drive Like Maria staan tegenover elkaar geprogrammeerd. Het wordt een flard van een (ongeïnspireerd?) Enter Shikari, waarna we snel bij het ervaren Spitirual Beggars terechtkomen. Prima degelijke set waar niks op aan te merken is. En daar zit ook een beetje het probleem. Het is ook te eenvoudig om echt er bovenuit te steken. Even later doet The Prodigy letterlijk het licht uit van deze zeer geslaagde tweede festivaldag.

Op zondagmorgen is het afzien op het campingterrein. Het komt werkelijk met bakken uit de lucht. Waar de paden nog bewandelbaar waren op zaterdag, is inmiddels alles een mooie modderpoel geworden. Tegen de tijd dat het festival weer de poorten opent is het overigens alweer droog. Wat een timing. Het festivalterrein ligt er bovendien nog prima bij, met dank aan de vele planken en houtsnippers.

Wakker worden lukte zaterdag al prima in de Thunderbolt. Ook op zondag blijkt dit het ideale startschot van de derde festivaldag. Scorpion Child is meteen het beste wat we deze dag te zien krijgen. Wat een heerlijke bluesy retrorock show zetten deze zuid-amerikanen neer. De enigen die bij dit niveau op zondag nog in de buurt komen zijn de heren van Monster Magnet die met een set vol klassiekers op de proppen komen.

Voor hiphop moet je tegenwoordig in Nederland en in de Apollo Arena zijn. Fresku deed dat op vrijdag, Rico & Sticks (wat blijft ‘Voer voor je Hoedenplank’ toch een vette kraker) op zaterdag en op zondag is het achtereenvolgens de beurt aan Typhoon en Chef’ Special. Eerstgenoemde doet dat met afstand het meest overtuigend. Met het uiterlijk van een jochie, maar met een volwassen show wint Glenn de Randamie en co. de hele tent voor zich. Buiten staat een koud windje, maar binnen schijnt de zon. Fijne set. toffe show.

Chef’ Special is ook een bekende van de festivals, maar lijkt vandaag een beetje belegen. Misschien wat verzadigd door het succes. Zo sprankelend als Typhoon, zo plichtmatig is Chef Special vandaag. We laten de nachtelijke show van Underworld vandaag voor wat het is en dat hadden we beter ook met Hollywood Undead kunnen doen. Een hoog blabla gehalte en niets meer dan een veredelde poging om Limp Bizkit te imiteren. Niet te doen.

De lat is hoog gelegd voor de concurrentie in festivalland en overall kan Paaspop 2016 wederom de boeken in als het tofste festival feestje vroeg in het jaar. Volgend jaar overigens een paar weekjes later: van vrijdag 14 april 2017 t/m zondag 16 april 2017. Tot dan! Tot Paaspop….