Palais Ideal, een naam afgeleid van een vreemd project van een Franse postbode, maar ook een post-punk formatie uit Eindhoven. Richard van Kruysdijk en John Edwards hebben een specifiek geluid wat terug doet denken aan de tijd van Joy Divison en The Cure.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Nando Harmsen

Onlangs werd het debuut gepresenteerd in het TAC. Dat deden de heren niet op de traditionele wijze met enkel bandjes, maar in een setting die de bezoeker compleet onderdompelt in de zeitgeist van de post-punk met een vertoning van een documentaire en lezing van Richard James Foster over de beweging in Eindhoven.

Dit zijn dus heren die wat te vertellen hebben, vandaar dat we ze eens aan de tand hebben gevoeld over hun debuut ‘The Future Has Been Cancelled’, hun geluid en natuurlijk de plannen.

Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen en wat is jullie muzikale achtergrond?

John: Ik heb in allerlei bands gespeeld, op uiteenlopende labels: van symfonische metal tot latin-jazz en electro. Richard en ik kennen elkaar al sinds onze middelbare schooltijd en speelden samen in onze eerste band, die new wave en gothic combineerde met theatrale progressieve rock. Na een aantal jaren stopte die band ermee en gingen we allebei aan andere projecten werken. We hebben altijd contact gehouden en een klein jaar geleden vonden we dat het wel weer eens tijd was om samen iets te doen…

Richard: Te veel om op te noemen. Sonar Lodge, Strange Attractor, Phallus Dei, Daisy Bell. Dat zijn mijn bands waar ik het meeste mee heb gespeeld en uitgebracht. Daarnaast maak ik sinds 2010 veel muziek voor internationale moderne dansproducties. Verder zijn John en ik allebei autodidact en is de d.i.y.-cultuur diep in ons verankerd.

Vanwaar de keuze voor de post-punk sound die jullie nu maken?

J: Omdat we dat gewoon geweldige, authentieke muziek vinden, die nooit gaat vervelen! Er zijn momenteel veel jonge bands en producers die postpunk, new wave en synthwave maken. Dat inspireerde mij in elk geval om weer een iets in die richting te ondernemen. Ik heb hiervoor tien jaar vrij technische metal gespeeld en het leek me wel wat om weer eens hele uitgeklede muziek te maken.

R: In mijn projecten, of het nu muziek voor theater is, of alternatieve pop, zat wel die typische 80’s vibe. Dat zijn toch mijn roots, en die komen toch altijd weer naar de oppervlakte. Toen ik jonge bands als She past Away of Ash Code hoorde, ontstond het idee om ook weer eens écht 100% in die new wave -sound te duiken. Het voelt heel natuurlijk en logisch.

Jullie naam is afgeleid van het bouwwerk dat postbode Ferdinand Cheval maakte in Hauterives, het Palais Ideal was zijn levenswerk. Waarom die keuze?

J: Het surrealistische en romantische hebben ons altijd aangesproken. Het idee dat iemand een kolossaal, ambitieus en redelijk krankzinnig project heeft ondernomen zonder dat iemand daar iets vanaf wist, puur vanuit een creatieve ‘drive’, spreekt ons enorm aan. Zeker in een tijd waarin de buitenkant vaak belangrijker wordt gevonden dan de inhoud en muziek en kunst met name op de markt wordt gezet als een ‘lifestyleproducten’.

R: Precies. Kunst die niet gemaakt is met een half of heel oog op de ‘consument’, maar puur en alleen omdat er een persoonlijke behoeft is om iets te creëren, dat is uiteindelijk de kunst die mensen het hardste raakt denk ik. “Dit is wat het is, zie maar of je er iets mee kunt.”

Jullie hebben net een nieuwe plaat uit. Vertel eens wat over het proces van die plaat maken en schrijven? Hoe is dat verlopen?

J: We dragen allebei ideeën aan en werken die dan samen uit. De ene keer beginnen we met een redelijk uitgewerkt nummer, dat vervolgens wordt verbouwd en aangevuld, soms ingrijpend. Een andere keer  beginnen we met een basisidee zoals een buslijn, akkoordenreeks of een ritme en dan gaan we samen of afzonderlijk elementen toevoegen of juist weghalen. Ik heb zelf de neiging dingen vol te bouwen en eindeloos harmonieën te stapelen, en Richard houdt er juist van om dingen terug te brengen tot de meest essentiële, effectieve elementen. Dat gaat echt heel goed samen.

Hoe hebben jullie de sound gevonden die je voor Palais Ideal voor ogen had. Was dat een visie die je vooraf al had of heeft dat zich ook ontwikkeld tijdens het maken van de plaat?

J: We hadden voordat we begonnen al een heel duidelijk idee van waar we heen wilden: de sound, arrangementen en productie moesten refereren naar de periode rond 1980, maar het eindresultaat moest ook heel actueel klinken. Anders kun je net zo goed gewoon New Order opzetten of zo.

R: We zijn echt begonnen met een heel duidelijk idee over wat Palais ideal moest worden. Niet alleen de muziek, maar ook de vormgeving, podiumpresentatie, videoclip, alles. Het is een behoorlijke uitdaging om zo duidelijk de kaders aan te geven van je band, en je tóch vrij te voelen. Je zou het kunnen zien als beperking, maar het is juist heel tof om binnen de grenzen die we onszelf opleggen, telkens naar een muzikale oplossing te zoeken tijdens het componeren. Je creativiteit wordt op een andere manier extra uitgedaagd.

In een interview heeft Richard gezegd dat muziek niet alleen horen is, maar ook voelen (in zijn visie). Live is dat voelen een stuk makkelijker te creëren met de basklanken. Maar hoe krijg je dat dan ook terug op plaat?

J: Aanvullend: het mag vooral ook niet te gelikt zijn – niet teveel takes opnemen en niet eindeloos straktrekken en auto-tunen. Er moet een zekere menselijke warmte in blijven. Vandaar dat we ook veel ‘vintage’ apparatuur gebruiken. Ook niet alles plat-limiten, maar wat ruimte overlaten om de muziek te laten ademen.  ‘Voelen’ is ook niet alleen een kwestie van volume, hoewel we het natuurlijk leuk vinden om teringhard te spelen.

R: Die quote komt denk ik uit een interview n.a.v. muziek voor een moderne dansproductie die ik gemaakt heb. Die opmerking was meer bedoeld om het toch vaak beetje truttige, brave idee over wat een ‘serieuze theatervoorstelling’ is een beetje op te schudden. Ik wil laten zien dat dat ‘rock-concert-gevoel’ in de theaters met pluche stoeltjes ook lekker is. Sterker nog, vaak is het acoustisch veel beter dan een popzaal, houdt het publiek z’n mond, en staat er ook nog eens een dikke PA. Dus je kunt én heel subtiel zijn, én keihard beuken.

Wat betreft onze plaat: Inderdaad wat John zegt, niet dingen té perfect willen corrigeren. Tegenwoordig kun je alles d.m.v. software perfect maken in de productie, maar wij hebben ervoor gekozen om dat niet te doen. Veel synth-partijen zijn bijv. met de hand gespeeld i.p.v. via een computer, dus soms niet 100% strak.

De plaat klinkt als bands van weleer, kil, minimalistisch en toch voelt het fris aan en klinkt jullie muziek als muziek van nu. Wat is dat toch, dat dit zo tijdloos maakt?

J: Ik luister zelf veel naar klassieke muziek en platen uit de jaren 60 en 70. Alle goeie dingen klinken nu nog fris, ook al hoort bepaalde ‘sound’ duidelijk bij een specifiek tijdperk. Dat zit’ m deels in het schrijven van pakkende nummers en ‘hooks’, maar ook het weglaten van allerlei elementen die te ‘gimmicky’ zijn en snel dateren. Het gaat natuurlijk net alleen om de muzikale verpakking, je moet vooral ook als persoon wat te melden hebben: Elliot Smith of Sufjan Stevens kunnen met alleen een akoestische gitaar en hun stem m’n aandacht vasthouden, terwijl ik de meeste singer-songwriters vooral saai vind.

Wat kunnen mensen verwachten bij een live show van Palais Ideal?

J: Veel energie. We treden nog maar sinds kort op, maar tot nu toe zijn de shows erg goed ontvangen.  Beetje een mix van doem en euforie, net als bij de bands die we zelf gaaf vinden  We gebruiken een bandrecorder voor de drums, helemaal in 80s-stijl…

R: John op gitaar en lead vocals, ik op basgitaar en backing vocals. De TEAC bandrecorder is live ons 3de bandlid. Uiteindelijk is intensiteit altijd het toverwoord. In de opgefokte danstracks, maar ook in langzamere songs.

Jullie albumrelease werd vergezeld van een documentaire en een lezing over postpunk. Hoe was dat idee ontstaan? Wilden jullie graag iets met diverse vormen van communicatie doen of is het ook een stukje ‘framing’ van het geluid van Palais Ideal?

J: De locatie (TAC) bood ons de mogelijkheid om voor curator te spelen en wat verdieping te bieden. De lezing van muziekjournalist Richard James Foster ging over de oorsprong van PostPunk, de rol van Nederland daarin en met name de destijds internationaal bekende maar  in de vergetelheid geraakt Eindhovense scene. De film over Adrian Borland hebben we gekozen omdat zijn enorm ondergewaardeerde band The Sound een belangrijke invloed is op onze muziek.

R: We vonden het interessanter om wat meer informatie te bieden over de achtergrond van de muziekstijl waar we zo duidelijk naar verwijzen, dan ‘alleen’ een concert te geven.

Postpunk wordt door Simon Reynolds omschreven als een term voor het muzikale ontdekken na de punk beweging. Dat kan dus heel breed zijn. Zien jullie die ruimte als band ook of willen jullie wel een bepaalde richting blijven houden?

J: Alles mag, en we mogen uit elke genre zaken lenen. De enige regel is dat we het leuk moeten vinden en dat het aan moet sluiten bij het nummer waar we aan werken. Bovenop de typische postpunk-basis van strakke ritmes, stevige, vaak melodieuze bassen, galmende gitaren en kille synthese gebruiken we nu ook elementen uit hele uiteenlopende genres, van industriële muziek en tot symforock en jazz.

R: We zijn met Palais Ideal niet krampachtig op zoek naar een nieuwe, originele vorm van post-punk. In eerste instantie is het streven gewoon om ouderwets goede popsongs te schrijven. Binnen het idioom van vroege jaren 80 new wave / post-punk. Maar we hebben natuurlijk wel onze eigen bagage van wat we allemaal al gedaan hebben en wat er allemaal gebeurd is in het muzikale landschap de afgelopen decennia.

Wat voor toekomstplannen heeft Palais Ideal?

J: De muziek doorontwikkelen en goeie nummers blijven maken. Zoveel mogelijk spelen en zoveel mogelijk mensen bereiken en dit soort muziek onder de aandacht blijven brengen.  We zijn echt heel aangenaam verrast door alle positieve reacties tot nu toe en het feit dat we al snel veel boekingen kregen, als dat zo blijft ben ik eigenlijk al heel tevreden.

Als je het geluid van Palais Ideal moest vergelijken met een gerecht, wat zou dat dan zijn en waarom?

J: We combineren een traditionele, melodieuze benadering met een retro-futuristische,  post-apocalyptische vibe. Als we dat naar een gerecht vertalen kom ik uit op een uitgebreid Frans viergangenmenu, maar dan geserveerd in het restaurant van een Oost-Europees overheidsgebouw in de eerste helft van de vorige eeuw.

Je ziet Palais Ideal op 22 September in Popei
Of je wacht even tot 17 februari om ze in de Effenaar te zien met Clan of Xymox