Eindelijk, een concert zoals we ze het liefste zien. Gezellig samenzijn, in een zaal, zonder zitplek, masker of bier uit je jaszak. Ambiance, muziek, sfeer… En Marduk dat alles gewoon verdomme helemaal plat komt spelen met de ‘UNITED TITANS TOUR 2022‘. Dat betekent dat het Poolse Vader ook meekomt. Kortom, wat gebeurde er de avond voor de rokende puinhopen van de Cacaofabriek het enige resterende waren in Helmond na de komst van de Zweden?

Tekst Guido Segers | Foto’s Justina Lukosiute

Leuk was het contrast tussen de culti-ouderen met hun grote wijnkelken en de black metal fans in de lobby erg vermakelijk om te zien. Ook de rij brave mensen bij de garderobe die onbemand was, mogelijk herken je hier jezelf in. Het overkwam ons ook. Het was allemaal een beetje zoeken.

De eerste support act deze avond is het Ierse The Risen Dread. Het bandje uit Dublin doet wat het moet doen. Veel spierballen, veel stoemp, weinig verheffends en dat is prima zo vroeg op de avond. We starten verdomme om 18.30 al, dus laten we niet te hard van stapel lopen. Het Zwitserse Impalement volgt met wederom een flinke pot beukende black/death die zeker goed binnenkomt. Ook de interactie met het publiek is goed, de boys in ontbloot bovenlijf heffen de vuisten en roepen op tot actie. We zijn er klaar voor, de zaal vult zich ook goed nu en een specifieke vibe is merkbaar voor het podium…

De volgende band is namelijk het Poolse Vader, legendarisch in eigen land en daar komt een hele schare fans op af die luid de naam scanderen. Dat wordt ook door anderen opgepikt, maar wie nu Vader en Spelen roept is lastig. Het duurt dan even, maar als Vader begint is het een feestje. De band bestaat bijna 40 jaar, en het geluid mengt die vroege death en black elementen met wat heavy en speed, wat zorgt voor een eclectisch geluid, vol dynamiek. Vooral gitarist Marek ‘Spider’ Pająk is een plezier om aan het werk te zien met zijn driftige moves en wild spel. Je zou bijna verwachten dat een Poolse band ook over de huidige situatie gaat praten, maar frontman Piotr Wiwczarek houdt het bij de standaardpraatjes. De set bevat klassiekers als ‘Blood of Kingu’ uit 1995 (maak je Oekraïnelinkje zelf maar), en natuurlijk nieuw materiaal van van ‘Solitude in Madness’ uit 2020, zoals ‘Shock and Awe’. Een flinke set met bloemlezing uit de back catalogue, maar ook een encore met een KAT coverde krijgen we en dan mag het Poolse contingent uit het publiek tevreden terugzakken.

Allesverzengend is een term die het beste een live show van Marduk omschrijft. Vandaag gaat het er wat minder intens aan toe lijkt wel, want ondanks het continue toeren heeft niemand elke dag een topdag. Veel lange stops tussen de nummers, een beetje geouwehoer met de stage technicus (die met bassist Joel Lindholm een aardig stukje Jack Daniels wegtikt tussen de nummers door)… Al 4 jaar doen we het met ‘Viktoria’, maar vandaag gaan we door de hele geschiedenis heen met songs als ‘Those of the Unlight’ en ‘World Funeral’ op een razend tempo. Moordlustig, agressief en een kracht van de natuur, dat omschrijft Marduk als de gaspedaal ingedrukt is. Maar de band rondom Morgan Håkansson komt vandaag nooit echt op snelheid. Desondanks is Hortus een van de meest imposante vocalisten in het genre en wordt elk nummer met volle bezieling de zaal ingestompt. Afsluiten doen we met ‘Slay The Nazarene’ en ‘Panzer Division Marduk’, what else. En zo start het ‘feest’ dat 30-jaar Marduk heet.