Party hardy in Stroomhuis op Pinksterzondag
Gewoon, voor een paar euro een puike hardcore show bezoeken op de pinksterzondag, dat kan in Eindhoven. In het Stroomhuis staan namelijk regelmatig toffe shows en deze met SFD, Dirty Protest, Maagzuur en System Killer mochten we niet missen.
Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers
Het zonnetje schijnt en we treden binnen in een lege zaal. Enigszins nors merkt de vaste barman op dat de band een trap moet hebben om te beginnen, want het is tijd. De frontman van SFD komt net op dat moment om een rondje ‘zelfvertrouwen’ te bestellen en deelt ons mee dat ze een uurtje later beginnen. Prima, we wachten wel lekker buiten.
En inderdaad, een uurtje later staat de verse band met wortels in Breda, Tilburg en Den Bosch op het podium. Achteraf blijkt dat dit hun tweede optreden is, maar dat valt toch echt niet te merken aan de ongetemde, recht-door-zee hardcore van SFD. Met als voornaamste inspiraties bands uit de hoek van Black Flag, Bad Brains en GG Allin (wiens ‘I Wanna Fuck Myself’ gecovered wordt door de band) weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Rauwe, ongekunstelde hardcore, zonder filters of remmen, zoals het ooit lang geleden begon. Frontman Nick Caliari staat ook snel in het gezicht van bezoekers te schreeuwen en als er geen beweging in de zaal komt, start hij die zelf wel op. Na een dikke 20 minuten wil het publiek meer: “Hele set opnieuw!”, roept één fan. Nou, nog een liedje dan…
Bij Maagzuur zien we op vocalen een bekende, namelijk Lennard Goossens, die we vorige week in het Blue Collar Hotel in actie zagen met Hammered. Met slechts één gitarist weet de band toch een ferme back herrie te produceren.Tussendoor natuurlijk met de nodige grappen en grollen én koprolactie op het podium in reactie op een enthousiaste bezoeker. Sowieso weet de band het publiek lekker mee te krijgen. Er is ook één jongeman aanwezig die verdomd pissig is op zijn rugtas en deze met volle kracht tegen de vloer of het plafond blijft gooien. Angry-backpack-kid zet de maat voor de anderen, die er lekker op los beuken. Het geluid van Maagzuur is vooral gruwelijk vuig, energiek en rammelt aan alle kanten. Naast werk van de band zelf, komen er ook nog wat leuke covers langs, zoals ‘Hard Times’ van Cro-Mags. Dat weet deze frontman met passende waanzin te vertolken. Afsluiter is dan nog ‘Straight Edge’ van Minor Threat.
Waar de twee vorige bands de interactie opzoeken met het publiek, wil het bij System Killer nooit helemaal van de grond komen op dat vlak. De Belgische band. Een solide, rauw geluid met een strak ritme wordt geproduceerd door de band, met energieke frontdame Christina die op en neer marcheert voor het podium zonder ook maar ergens moe te worden. Het publiek is dan ook wat kalm de eerste paar nummers, maar dan verschijnt de vliegende rugtas weer en al snel is het weer voetjes van de vloer op de klassieke punk sound van System Killer. Dat lijkt de band ook te voeden, want de songs klinken intenser en de vocalen capriolen van de zangeres schieten ook verder uit. Toch is het heel plots over en smeekbedes om meer worden helaas niet gehonoreerd.
Afsluiter én headliner van de avond is het eigen Woenselse Dirty Protest. Met een internationale bezetting en tomeloze energie blijft dit een band om rekening mee te houden. Zangduo Lieke en Dennis positioneren zich voor het podium en lijken eigenhandig de pit aan te zwengelen met hun overtuigende zang en onvermoeibare gestuiter. Voormalig drummer Dennis zat voorheen achter de drums, maar na een polsbreuk belande hij noodgedwongen op zang vorig jaar op Bloodshedfest. Dat beviel, dus daar is hij blijven plakken. Het bevalt zichtbaar prima, want stilstaan doet hij geen moment.
Het publiek geniet er van en de lege flesjes Veltins lijken zich op te stapelen in de hoeken van de zaal. Wel gaat het een paar keer mis, wanneer gitarist Steve een verkeerd nummertje inzet, maar met een lach en een grap is dat zo weer vergeten als de pit weer losbarst. Zangeres Lieke praat de nummers aan elkaar. Opvallend geluid overigens van die drums, het klinkt alsof drummer Simon op een stel metalen bakken aan het rammen is. Tegen het slot gaat gitarist Steve zich nog even verontschuldigen voor een foutje wat vermoedelijk niemand heeft opgemerkt. Eigenlijk niet zo heel erg, want zo krijgt de bezoeker tenminste een momentje ademruimte, voor meeschreeuwkrakers als ‘EDL, Go to Hell’ de speakers uitklappen. Het ruwe, ongepolijste geluid van Dirty Protest en die bak energie maakt ze tot een heerlijke live band zonder flauwekul.
Follow Us