• Redactie
• On 23 april 2014

Review Overview

Score

8

8

Rating

Atacames, de tweede langspeler van het gezelschap, vraagt een aantal luisterbeurten voordat het zich echt prijs geeft. Er wordt gespeeld met ritmes, waardoor de muziek veel dynamiek krijgt en daardoor net iets meer van de luisteraar eist.

“Heavy brass, brute riffs, beukende drums, een stel dikke cojones” is in de biografie van de band te lezen. En dat dekt de lading behoorlijk goed. ¡Pendejo! staat voor een flinke pot dampende stoner. Nu zijn er wel meer bands die zich in dit genre begeven, maar met het slim gebruik van trompet en Spaanstalige zang creëren ze juist een bijzondere ‘mediterraanse’ sfeer om (positief) op te vallen in de stroom van releases. Wie ¡Pendejo! voor het eerst hoort zou bijna zweren met Zuid-Amerikanen of Spanjaarden te maken te hebben. Niets is minder waar aangezien de vier mannen ‘gewoon’ uit ons eigen landje komen.

Atacames, de tweede langspeler van het gezelschap, vraagt een aantal luisterbeurten voordat het zich echt prijs geeft. Er wordt gespeeld met ritmes, waardoor de muziek veel dynamiek krijgt en daardoor net iets meer van de luisteraar eist. Staccato hooks en gruizige gortdroge monsterriffs staan centraal. Het ongepolijste karakter met ruige Spaanse vocalen in combinatie met de (uptempo) groove belonen de geduldige luisteraar uiteindelijk rijkelijk.

Het rauwe randje, doordat het album in zijn geheel live is ingespeeld, maakt de plaat lekker pittig. Een mooi contrast met de passages waarin de trompet de riffs volgt. Dat zijn de momenten waarop Atacames plots een stuk warmer en sfeervoller klinkt, zoals op het eind van ‘Amor Y Pereza’ of het fraaie ‘Cuarenta Y Siete’. Op tracks als ‘Unero’, ‘Dos’ en ‘El Verano Del ’96’ gaat het vooral om hard en ruig rocken. Rustpuntjes zijn er sowieso maar weinig, of het moeten de intro’s van tracks als ‘Amiyano’ of ‘Hermelinda’ zijn die zich uiteindelijk ook weer ontpoppen tot stevige beukers.

Met het debuutalbum ‘Cantos a la Vida’ uit 2011 had ¡Pendejo! al een prima wapenfeit op haar naam staan, maar vreemd genoeg is deze plaat bijna geruisloos aan alles en iedereen voorbij gegaan. Het is te hopen dat ‘Atacames’ niet hetzelfde lot is beschoren, want wederom wordt er een kwalitatief hoogwaardig visitekaartje afgeleverd. Soms spartaans beukend, dan weer verrassend melodieus.