¡Pendejo! is heerlijk op stoom in het Blue Collar Hotel

De heren van ¡Pendejo! hebben al een handvol clubshows en een gig op festival-seizoensopener Paaspop achter de rug. De Spaanstalige “brass-infused sound” van deze Eindhovense “stoner-rebellenclub” is dus al behoorlijk op stoom wanneer ze vanavond in het Blue Collar Hotel aantreden voor de albumpresentatie van Volcán. Maar eerst is het de beurt aan Baardvader, die de heren van ¡Pendejo! vorig jaar ongetwijfeld uit de rondreizende Popronde-karavaan opgepikt hebben. Optredens die door heavy platform Never Mind The Hype alom bejubeld werden. Hetzelfde Never Mind The Hype durfde zelfs zover te gaan om zanger Jelle Scholtes te vergelijken met een illuster grunge-icoon als Layne Staley.
Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Emily Parry
Baardvader dùs! Dat de vergelijking met Layne Staley niet helemaal onterecht is blijkt al gelijk bij opener ‘Pray’. Maar de heren hebben genoeg eigen smoel om niet te veel op die vergelijking te blijven hangen, dat wordt al snel duidelijk. Bijvoorbeeld tijdens het halverwege de set gespeelde ‘Illuminate’, een epische song die tot acht minuten opgerekt wordt. Maar na ‘Rewind’ een nieuwe nog titelloze song (voor hun aankomende album, die ergens dit najaar gaat verschijnen) en ‘Echoes’ is het tijd voor de hoofdact.
Maar voor dat ¡Pendejo! aantreedt moet er eerst nog het een en ander verbouwd worden op het podium. Een band met zo’n uitgebreiden blazerssectie verdient tenslotte méér microfoons en kabels. Het geeft ons de gelegenheid om aan het bier te gaan en ook het barpersoneel is in Spaanse sferen. Naast het geijkte Warsteiner is er vandaag ook Spaans bier op tap (en dat liet uw recensent zich lekker smaken, want het merk is hem ontschoten). Maar na een kwartiertje klussen op het podium is het dan toch de beurt aan ¡Pendejo!. En de heren trappen gelijk voortvarend af met ‘Tu Hemana’ in een, zoals gezegd, lekker volvette set. Met dank aan de uitgebreide blazerssectie die de sound niet alleen nog net dát tikkeltje steviger maakt, maar die de band tevens een lekkere mediterrane feel geeft. Natuurlijk als altijd afgetopt met de heerlijk rauwe strot van zanger én trompettist El Pastuso. In een een zevental songs wordt toegewerkt naar ‘Revolución’ het prijsnummer van Volcán. En hoewel de nadruk vanavond ligt op de nieuwste worp worden songs van eerdere albums als Cantos a la Vida, Atacames en Sin Vergüenza niet vergeten. en ook de van Toma afkomstige Iron Maiden-cover ‘Wrathchild’ passeert al vroeg in de set de revue. Na een uur spelen komt echter met ‘Camaron’ helaas al een einde aan de reguliere set.
Maar niet getreurd, want de heren keren terug in trio-bezetting, met enkel bass, gitaar en trompet, voor ‘La Vieja’. Een welhaast verstild liedje. En zeker in vergelijking met de rest van de set is het weemoedigheid troef. Je waant je ineens ook écht in de nachtclub die de theaterzaal van het Blue Collar Hotel qua uiterlijk ís. Maar dan wel een nachtclub vlak voor sluitingstijd waar de kastelein de tafels al aan het afruimen is, terwijl jijzelf als laatste bezoeker je verdriet wegdrinkt. De werkelijkheid is échter anders. Want ‘La Vieja’ is nog zeker niet de laatste song. En de zaal is allerminst leeggelopen. Met ‘Juanita’, ‘Don Gérnan’ en ‘La Chica del Super No Se Puede Callar’. Trekken de heren bovendien nog een heerlijke moddervette eindsprint. Maar dan is het écht gedaan met de pret. Want ook de Limburgse fans moeten hun trein kunnen halen.
Follow Us