Deze ochtend werd ik wakker en zat mijn nek op slot. Gelukkig staat vanavond in het teken van ambient, drone en noise. Met enig geluk zouden mijn nekspieren nog los trillen. Het was nog enigszins rustig op het moment dat A Million Squeaks Will Do You No Harm van onze eigen Mike Dobber zou gaan starten.

Tekst: William Kampen | Foto’s: Steffie van den Tillart

Op het schema stond dat hij drie kwartier zou spelen, echter was het voor mijn gevoel maximaal een half uur. Ik moet zeggen dat ik niet echt op de tijd heb gelet, gezien de beste man me wist te hypnotiseren met zijn set, die vrij timide en ambient gebaseerd begon, maar uiteindelijk ontpopte tot een pulserende, zware electro 4/4 beat track en vervolgens noisy tot zijn einde kwam. Naar mijn gevoel veel te snel, want ik genoot ontzettend van zijn werk. Zoals hij het zelf omschreef : “Het verhaal was klaar”. Jammer dat er nog niet meer mensen waren.

Ik had geen idee wat ik moest verwachten van Plurals, maar als ik ergens aan hekel heb, is het wel een hippie setting. Dit viertal ging zittend op de grond aan de slag en een tal van de aanschouwers gingen er bij zitten, verschrikkelijk. Achteraf gezien paste het wel bij de gelaagde drone van de heren, waarbij op een bijna ritualistische manier vocalen aan te pas kwamen.

Erg goed, en erg complementerende aan de wijze waarop deze heren hun geluiden lieten evolueren tot een atmosferische muur van geluid. Op het einde, ging een van de mannen met een radio aan de slag, waardoor, van alle artiesten die voorbij had kunnen komen, Anastacia voorbij kwam. Ik moest er hard om lachen en ik moet eerlijk zeggen dat hierdoor wel volledig te plank mis werd geslagen.

Tijd voor Svartvit. De illustere Kevin is wat rustiger geworden dan hij in het verleden was. Hij wilde wel eens zagen het publiek in gooien, of lanceerde zichzelf agressief het publiek in. Het is duidelijk dat best wat mensen voor zijn act zijn gekomen, gezien iedereen in een kring om hem heen ging staan en hem de volle aandacht gaf. Iets wat ik niet had verwacht, gebeurde. De kerel zette een mooie track neer.

Melancholisch, dramatisch, langzaam opbouwend en ontzettend sfeervol. Deze jongen wist precies neer te zetten in wat ik zoek in dit genre. Gelaagdheid. Buiten de meer standaard hardware, gebruikt deze kerel kettingen, duct tape en zijn eigen lichaam om een ontzettend sterke set neer te zetten. Mooi om te zien hoe hij volledig op gaat in zijn set en zich niets aan trekt van wat er om zich heen gebeurd.

Het Zweedse Sly & The Family Drone was aan de beurt. Waar de eerste drie artiesten goed wisten te emuleren wat ik zoek in dit soort muziek, deden de Zweden precies waar ik niets mee kan. Van het nutteloze, “lekker gekke” 2Unlimited begin, tot het willekeurige babypoppetje tussen de bekkens van de drums. Ik kan bar weinig met artiesten in deze sferen waarbij het allemaal een beetje random klinkt en vooral ondoordacht. Gezien het feit dat ik erg vroeg op moest en na 30 minuten ik me ontzettend begon te ergeren, hield ik het voor gezien.

Al met al een geslaagde avond, met als hoogtepunt A Million Squeaks Will Do You No Harm en Svartvit.