Deze vrijdag ben ik nog steeds beduusd van het daags tevoren gepresenteerde hoofdlijnenakkoord van ons toekomstige kabinet. Een stuitend gebrek aan moreel besef, lafheid en rancune zijn schaamteloos vertaald als hoop, lef en trots. Een portie punk is dus wel gewenst en wat dat betreft zit je dit pinksterweekend in Eindhoven goed. Zaterdag en zondag zijn de afscheidsconcerten van punkband NOFX, maar vanavond kunnen we alvast genieten van de NOFX-pre-party Punksteren in muziekcafé Popei.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Charlotte Grips en Bram van Dal

Zoals dat hoort bij een punkfestival staat er een zelfgeknutseld decor op het podium: grote borden met in roze en geel de letters P-U-N-K en een opblaascactus met een sombrero. De Eindhovense formatie No Matching Socks mag aftrappen. Omdat hun drummer op huwelijksreis is, hebben ze een vervanger gevonden die door de zanger geïntroduceerd wordt: ‘Deze drummer is stukken minder sexy dan de vorige.’ De bassist: ‘Maar wel veel naakter.’ Aan de T-shirts in het publiek te zien zijn er veel fans op de been. Voor het zachte prijsje van €10 kun je je zo’n shirt aanschaffen. Een onderbroek behoort ook tot de mogelijkheden. De zanger: ‘Er staat even niemand bij de merch, maar je kunt gewoon zelf een shirtje pakken en met een tikkie betalen. Vertrouwen in de mens.’ Waar vind je dat tegenwoordig nog? Tegen het einde van de set worden badeendjes het publiek in gegooid en klinkt de ode aan Alfred Jodocus Kwak ‘Vrolijk’, die ook vrolijk wordt meegeschreeuwd. Bij slotnummer ‘True Believers’ komt de gitarist van DrugsRgood het trio versterken. De zanger gooit nog even al zijn energie eruit en loopt als een dolle het publiek in, dat nu goed opgewarmd is.

Er zijn wat problemen met het geluid. Gedurende de avond blijken verschillende bandleden zichzelf niet te horen over de monitor. Bij het eerste optreden hoor ik weinig gitaar, maar dat kan ook aan mij liggen. Ik ben herstellende van een dubbele oorontsteking en elk geluid klinkt voor mij sowieso alsof het via een natte krant mijn oor in komt. Het mag de sfeer niet drukken en bij de laatste twee bands lijken de problemen opgelost.

Na een korte pauze is de beurt aan Green Corn. De zanger: ‘We zijn niet NOFX, maar we spelen wel liedjes van ze.’ Hij wordt geflankeerd door twee bebaarde gitaristen. Omdat de een steeds een halve kop groter is dan de ander, vormen ze een mooie opgaande lijn. Ze zitten er lekker in en de zanger heeft een geweldige mimiek. In hoog tempo jassen ze er 18 nummers door. Natuurlijk komt ook hun title track ‘Green Corn’ voorbij. Vanaf het podium bedanken ze organisatoren Marjolein Elings en Veerle d’Achard van Enschut (die zelf ook wel eens on stage te vinden zijn). Omdat de punkscene in Nederland niet zo groot is, is het belangrijk haar met dit soort initiatieven in leven te houden. Het laatste nummer is ‘Linoleum’ en het publiek schreeuwt uit alle macht mee: ‘That’s me inside your head!’

Na het optreden hebben we een gesprekje met Green Corn. Gitarist Ramon vertelt dat hij als tiener in 1998 op tv het optreden van NOFX op Pinkpop zag. Hij was op slag fan. Gelukkig had hij de uitzending opgenomen op video, zodat hij haar met kameraad Pieter (nu zanger van Green Corn, eerder stond hij met zijn band Sidewalk al eens op Punksteren) kon terugkijken. Ondanks dat Pieter gabber was, werd NOFX onderdeel van hun leven. Green Corn is een gelegenheidsformatie. Gitarist Roan (Oskoed Slotters): ‘We waren vorig jaar alle vier los van elkaar bij het afscheidsconcert van NOFX in Zwitserland.’ Gitarist Ramon: ‘Nee man, in Oostenrijk. In Linz.’  Roan: ‘O ja.’ Maar na dat afscheidsconcert komen nu in Eindhoven dus nóg twee afscheidsconcerten. En speciaal voor de pre-party hebben de mannen – die in Moordrecht, Utrecht en Alkmaar wonen – in iets meer dan een halfjaar tijd deze set liedjes ingestudeerd. Met je ogen dicht en een verstopt oor niet te onderscheiden van de echte NOFX.

Als derde komt het Eindhovense DrugsRgood ten tonele. Eveneens een gelegenheidsformatie genoemd naar een NOFX-nummer, bestaande uit Toon, Frank en Thijs van SmegmaticS en de jonge gitarist Jef van Death Sells. In de wandelgangen wordt gesproken over ‘drie opa’s en een jonkie’. Omdat ze hoorden dat er al een andere band met NOFX-covers zou staan, besloten ze – om overlap te voorkomen en het zichzelf moeilijk te maken – voor één heel lang nummer te gaan: het 18 minuten durende ‘The Decline’. (Was een betere titel voor het hoofdlijnenakkoord geweest dan ‘Hoop, lef en trots’, maar dat terzijde.) Om warm te worden, spelen ze eerst een punkversie van Hazes’ ‘Zij Gelooft In Mij’. Weer is er wat moeite met het geluid, maar bij ‘The Decline’ gaat het beter. De trompetpartijen neemt Jef voor zijn rekening en bassist Harry van No Matching Socks komt af en toe op een klein fluitje meeblazen. De sfeer is top. Dezelfde ploeg is binnenkort nog een keer te zien op Eurosjopper.

Met drummer Deef de Kanarie van Die Nakse Bananen uit Rotterdam betreedt de eerste (en enige) hanenkam van de avond het podium. Ook de andere drie bandleden ademen punk. Ze knallen in razend tempo wat stichtelijke teksten (‘Think for yourself! Be an individual!’), wat beknorrende woorden (‘A loser, that’s what you are!’) en wat typeringen van mensen met een leasebak (‘Jij bent de dader! Jij bent de lul!’) de zaal in. Zanger Spijker heeft energie voor 10. Het nummer ‘Angry Punx’ wordt aangekondigd met: ‘Deze is voor de boze punkers en die gaan er de komende tijd nog veel komen!’ Daar zouden ze best eens gelijk in kunnen krijgen. Intussen gaat een grote opblaasbanaan de zaal door. Van de cactus met sombrero is inmiddels alleen nog een zielig velletje over. Bij het volgende liedje schreeuwt Spijker: ‘You make me vomit! You make me sick!’ Ik ben blij dat Deef van tevoren heeft gezegd dat het nummer niet over ons gaat. Cryptisch voegde hij eraan toe: ‘Maar wel over iemand die jullie kennen.’ Ze sluiten af met het opbeurende ‘Doomsday’.

Back stage weten we zanger Spijker te verleiden tot de volgende poëtische regels:

“PINKSTEREN HEBBEN WE NIKS MEE
MAAR EINDHOVEN ROCKCITY MAAKTE ONS TEVREE
PUNXTEREN WE LOVE YOU”

Headliner van vanavond is het Belgische Captain Kaiser. En ja, deze groep heeft gewoon die onbenoembare uitstraling, een zekere je ne sais quoi. Ze hebben iets cools, freakys, pervers. De instrumentalisten staan zelfverzekerd, maar ingetogen op het podium. De gitaristen en bassist lijken af en toe te verdwijnen in hun gitaar en dan weer besmuikt te glimlachen alsof ze een binnenpretje hebben. Ze geven alle ruimte aan de zanger, die met markant bloempotkapsel en in zijn blote bast versneld ijsberend over het podium gaat. Af en toe zegt hij middenin een nummer: ‘Hallo!’ met op zijn gezicht een merkwaardige uitdrukking, die associaties oproept met een pop uit een horrorfilm. Het publiek is nu helemaal los. ‘Wat jullie doen, is jullie beslissing, maar ik ga alles geven!’ roept de frontman. Met een verwrongen glimlach steekt hij zijn duim op. Het publiek gaat nu goed los. Er is een moshpit en er wordt flink gestagedived. De frontman komt de zaal in en wordt tamelijk ruw (ik weet niet of hier sprake is van consent) door een overenthousiast publiek op de schouders geheven. Even later maakt hij een vrij harde smak tegen de grond. Desalniettemin gaat de band geestdriftig door met ‘Ended Up At The Bar’: ‘We had plans, we had ambitions!’

Achter het podium spreek ik kort met zanger Sascha. Op zijn borst zit midden tussen een tatoeage een flinke kwetsuur van zijn confrontatie met de vloer. Hij blijft er echter vrolijk onder. Dat verandert als ik aangeef niets op te hebben met dichteres Delphine Lecompte. Hij loopt weg, maar komt even later ook weer terug. Wie aan Delphine Lecompte komt, komt aan hem. Het is zijn heldin, hij houdt van haar. Wat hij zo geweldig aan haar vindt? Haar eigenheid. Wat dat betreft is ze zijn grote voorbeeld. Het enige moment dat hij volstrekt zichzelf kan zijn, is op het podium. In het dagelijks leven is hij barman in café De Kluis in Herentals. Ik schud de hand van een oudere man, die wordt voorgesteld als zijn baas, maar die nu mee is als roadie. Het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe.

Een fijne avond is ten einde gekomen. Het ziet ernaar uit dat we woelige tijden tegemoet gaan, maar zolang er punk is, is er hoop.

*Punksterenfestival op Facebook en Instagram
*No Matching Socks op Facebook en Instagram
*Green Corn op Instagram
*DrugsRgood op Facebook
*Die Nakse Bananen op Facebook en Instagram
*Captain Kaiser op Facebook en Instagram