Afglelopen zomer maakte de Volkskrant-recensent Menno Pot graag een ommetje naar het allerkleinste podium op het grote Down The Rabbit Hole-festival . Het is veelzeggend voor de opmars die de POM maakt. Stipt om 20:30 uur treedt de band aan in een uitverkochte Altstadt, hoewel gitarist Joy nog even op zich laat wachten. Een (alcoholische) versnapering blijkt de oorzaak van ’t oponthoud, maar als hij zich bij de rest van de band gevoegd heeft kunnen de heren en dame van start.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Bram Van Dal

Die dame is zangeres Liza van As. Ze kijkt met een geamuseerde “wie doet mij wat-blik” het publiek in en gaat vanavond gekleed in een outfit die het resultaat zou kunnen zijn van Marlies Dekkers’ bemoeienis met de outfits van Femke Bol of Lieke Klaver. Maar haar ensemble wordt gecompleteerd door netkousen en stoere bikerboots. Qua snelheid zal Liza dus niet kunnen concurreren met de 400 meter horden-diva’s. Maar dat zegt niets over de tomeloze energie waarmee ze over het podium stuitert. Geflankeerd door de heerlijk hoekige basloopjes van Michael en de kristalheldere riffs van Joy & Luc.

Die vrolijke energie slaat pas écht over op het publiek na een drietal nummers tijdens ‘Together We Go’ waarbij de “whoe’s en “yeah’s” enthousiast mee gescandeerd worden en de vriendinnenclubjes in de moshpit net zo vrolijk lijken te stuiteren als Liza. ‘Just (Good) Enough’ dat volgt is opgedragen aan vrouwen.

Na een half uur is het tijd voor de nieuwe single ‘A Great Escape’ (en nee da’s geen Ilse DeLange-cover), gevolgd ‘Why Won’t You Smile’ in het prille universum van POM al een oudje. Later zal het nog oudere ‘Toni’ (over verliefdheid op een goede vriendin) de revue passeren. Maar eerst is het nog tijd voor ‘Red Dress’. Misschien wel het meest dansbare nummer van vanavond, Een song waarbij het podiumlicht vol op het publiek gezet wordt en Liza niet te beroerd is om ook zelf het publiek in te duiken. Maar na nog een paar nummers, waaronder ‘Eat Me I am Sad’, houden het heren en dame het voor gezien. Zonder toegiften helaas, want het songmateriaal is simpelweg op. Maar het was fijn. Teenage angst klonk wellicht nog nooit zo lekker.