Het was weer zover, de Popronde streek neer in Eindhoven en dat betekent een drukke avond voor ons team op plekken door de hele stad.. De Popronde is het jaarlijkse festijn voor talentvolle artiesten om het land af te struinen en ook dit jaar beloofde de line-up veel smakelijks. Dat kan je niet allemaal vangen (wij ook niet), maar Team Eindhoven Rockcity is voor jullie de kroegen afgelopen om nieuw talent te bekijken en te beluisteren tijdens de Popronde 2023 in Eindhoven.

Teksten: Maartje Kunnen (MK), Max Schellekens (MS) | Foto’s: Bram van Dal, Nadia Hagen, Willem Wouterse

Als je jezelf Toverberg (naar het boek van Nobelprijswinnaar Thomas Mann) noemt, zijn mijn verwachtingen wat betreft de teksten natuurlijk hooggespannen. (Al is er ook een straat in Veldhoven die Toverberg heeft, maar gemakshalve ga ik er maar even vanuit dat deze artiest daar niet naar heet.) En inderdaad, Bløfiaanse rijmelarij blijft ons bespaard. Dat mag ook wel als je ‘een boekenkast vol Russen’ hebt, zoals hij zingt in ‘Het hek is van de dam’. Ook geen Manniaanse zinnen (lees: zinnen van een pagina lang) hier, maar wel bespiegelingen over het leven, het onder woorden brengen van melancholie. Geen grote thema’s, maar klein leed en geluk. Met zijn beatlehaar, smalle pantalon en overhemd past Toverberg perfect bij de jaren ’60-huiskamerstijl van café Rabauw. De teksten verdienen het om goed naar te luisteren. Door de ingetogen gitaarbegeleiding en stem van Toverberg kwamen ze echter niet helemaal uit de verf op deze locatie waar om halfacht veel mensen aan tafels zaten te eten, drinken en (luidruchtig) te kletsen. Voor dit soort optredens zou Eindhoven een klein, intiem theaterzaaltje moeten hebben. (MK)

Loveth Besamoh contrasteert nogal met de rest van zijn band. Hij heeft een leeftijdsloze oudezieluitstraling, terwijl de overige bandleden oneerbiedig gezegd meer broekies zijn. Maar wat een geluid produceren deze mensen! Een Pixies-achtige sound vult de enigszins macabere ruimte van Area 51. Duisternis, beton, badkamertegeltjes. Psychedelische rock met Afrikaanse invloeden. Het gezicht van de wat in zichzelf gekeerde Loveth Besamoh is het leeuwendeel van de tijd verborgen achter zijn roodgeverfde vlechtjes. Af en toe komt het tevoorschijn en lijkt de uitdrukking erop op die van een profeet die een visoen verkondigt. De set brengt je langzaam in een trance. Graag meer hiervan. (MK)

Pale Puma gaf een heerlijk warm optreden. Intiem en casual, niet ver van het publiek, heerlijk relaxed op een kleedje. Het optreden bracht een vrolijke en enthousiaste sfeer met zich mee al stond het geluid wel wat harder dan nodig was. Zeker voor een indie band. Er was niet gek veel dynamiek in het optreden veel nummers klonken hetzelfde maar dat gaf ergens ook wel een heerlijke flow aan hun show. (MS)

Wat een hoop energie hadden zij. De knalroze gitaar viel erg op tussen de ruwe klanken van het optreden. Daniel Brooke was een zeer strakke en snelle band. Naast een hoop zelfgeschreven nummers speelden ze ook een paar covers die de energie goed in het publiek bracht. Daarnaast waren de gitaarsolo’s ook erg vermakelijk. Nadat de poging tot het oproepen van een moshpit mislukt was, besloot de gitarist namelijk zijn solo te doen in de vrije ruimte voor het podium. De energie daarvan was zeer aanstekelijk. (MS)

Naar eigen zeggen gaat Jespfur voor het onvoorspelbare. Bij dit optreden hield dat blijkbaar duisternis in. Doordat we met uitzondering van af en toe een lichtflits door de stroboscoop weinig zagen, was het optreden wel duister en mysterieus, maar het miste het showelement. Hierdoor was het een wat matte ervaring. (BvD)

Haar parel van een stem is een aangename streling voor de oren. De frêle zangeres is compleet op haar gemak op het ‘podium’ in brouwerijcafé Van Moll, waar ze op gelijke hoogte met het publiek staat. Ze lijkt uit een andere wereld, een andere tijd te komen. Een Jane Austen-personage dat naar onze tijd is geteleporteerd. Tegelijkertijd staat de muziek met beide benen in het heden. Er is chemie met de fanatieke drummer en de dj die de liedjes meezingt. Met hen zet Janet Livv een charmante, behaaglijke performance neer, zij het zonder rafelranden. (MK)

Na een paar muzieklesjes van zangeres Chris de Meza aan de drie mannelijke bandleden van Femme Fugazi klinkt de formatie als een klok. Het optreden was vet, er was veel energie, leuke teksten en een ode aan Gerard Joling. ‘No more Boleros’, maar graag nog flink wat van deze postpunk! (BvD)

Roze, schattig, vulgair, beukend, manga, aandoenlijk, ordinair. Alle begrippen zijn van toepassing op de show van Yaro Mila. Direct in het oog springend waren twee danseressen met een strook ducttape als bh en visnettruitjes. Ze flankeerden de zangeres in een ultrakort roze jurkje en met enorme, witte, laklederen veterlaarzen. Band en dansers waren een geoliede machine. Retestrakke show. Zeer dansbaar, vette solo van gitarist. Publiek ging uit zijn dak. Passend einde op de bar van café Altstadt. (MK)

Primaat gaf een enorm energieke show. Hun unieke mix tussen hip-hop en ska brengt een feestelijke maar toch ook serieuze sfeer. Compleet met een aantal blazers en toetsenisten, Primaat is een band vol passie richting authentieke geluiden. De raps gaan verassend goed samen met de toeterende medespelers. Bovendien spatte het enthousiasme er compleet vanaf. Het publiek ging daardoor ook heerlijk mee. Tenslotte hangt er een apenknuffeltje aan het keyboard en staat de zanger op zijn blote voeten. Ze zijn dus hartstikke relaxed en weten echt het podium eigen te maken. (MS)

En er waren nog veel meer mooie acts zoals Super Soakers, The Mocks en Panda Noir. Hieronder een kort foto verslag van deze drie bands.