Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 9 februari 2025

Scroll to top

Top

Powerwolf brengt complete show van top tot teen

Powerwolf brengt complete show van top tot teen
Yme van Galen

De roedel van Powerwolf, Amaranthe en Kissin’ Dynamite trekken door Europa en stopten gisteren bij de Effenaar om hun dynamishe programma te presenteren. Een divers spectrum aan verschillende stijlen en uitvoeringen verzamelden onder één en dezelfde paraplu: heavy metal. De stemming zat er goed in bij zowel band als publiek, zo kregen beiden waar ze voor kwamen en meer.

Foto’s: Bernard Bodt | Tekst: Yme van Galen

 

De avond opent met Kissin’ Dynamite, een band die een geest uit de jaren ’80 lijkt te zijn. Een betere verwoording is dan misschien dat ze de spirit uit de jaren ’80 te pakken hebben, ze brengen namelijk hairmetal zoals deze in eerste instantie bedoeld is met een mate van toewijding zoals je dat tegenwoordig nog weinig ziet. Frontman Johannes Braun heeft daar ook een visie bij: “To bring back stadium rock!” en dat komt over: Dual lead gitaren en harmonische solo’s waarin alle clichés zoals fingerpicking en divebombs vertegenwoordigd zijn, even zo opvallend is de bassdrum die als een moker door de mix slaat en een basgeluid dat zich tevens nestelt in de diepste de krochten der frequenties.

Dit alles stimuleert het publiek om op een nog zeer jonge avond de vuisten massaal de lucht in te gooien om met de heerlijke sound van de band mee te beuken, daarmee maakt Kissin’ Dynamite waar wat de naam wellicht impliceert: explosief en recht in je gezicht. Het staat in ieder geval als een huis, mocht je daar nog aan twijfelen dan klimt de zanger op de bovenbenen van de gitaristen om geformeerd vanuit deze verheven positie de show te beïndigen.

 

De toon van de avond is gezet, tijd voor Amaranthe om het stokje over te nemen. De groep heeft een opmerkelijke formatie, de vacature (front)zang is maar liefst driemaal gevuld en daarbij neemt iedere vocalist(e) een ander deel voor zijn rekening: Elize Ryd’s cleane vrouwenstem staat centraal, Nils Molin’s cleane mannenstem verzorgt veelal de harmonie onder Elize’s stem en Henrik Englund vult aan met screams, verder telt de band één gitaar, één basgitaar en een drummer. Dit geheel wordt vervolgens nog aangevuld door backingtracks veelal bestaande uit synthesizer, dat maakt de band tot een interessant geheel aan muzikale invloeden. Prima recept om menig zaal op zijn kop te zetten zou je zeggen, maar ondanks stevige opener ‘Maximize’ wringt de schakeling enigszins. De keuze om de positie aan het front driemaal te vullen brengt wat dominantie met zich mee, daarmee vervullen de frontmannen en frontvrouw hun functie om controle uit te stralen naar het publiek om deze zo als het ware te beteugelen. Maar logischerwijs hebben er dan dus altijd wel een of twee niks te doen op het podium, wat de dynamiek nekt. Het vloekt vooral in contrast met hun explosieve voorgangers. Het publiek is dan wel gemotiveerd en gaat los bij iedere kans die ze krijgen, dit blijft dan bij een aantal vlagen.

Maar misschien mag de band ook vanuit een ander daglicht bekeken worden, Amaranthe brengt een uniek mengsel aan invloeden en daarbij hoort wellicht een unieke presentatie. Zo sluit de wat meer statische dynamiek wel aan bij het idee dat zij zich ook in het pop en meer elektronische terrein nestelen. Het valt dan op dat de metalvuisten zijn opgeborgen en vervangen door klappende handjes. De band brengt dan ook veel diversiteit binnen hun set, een track als ‘Hunger’ verzorgt met zijn metalcore invloeden weer een zeer lompe sfeer. Ook is er sprake van een heus metalduet waarbij Elize en Henrik als tegenspelers over het podium windmillen. De show is dan ook van top tot teen uitgedacht, het ene moment voldoet de show met maar drie man en het andere moment staat de volledige band te headbangen bij een stevige pot metal. Desondanks de aanwezigheid van driemaal vocals valt het toch op dat er alsnog gebruik wordt gemaakt van vocals op een backingtrack, anderzijds had de aanvulling van één additionele gitaar wel geholpen. Ondanks dat het publiek gedurende show wel meer en meer los komt, komt de encore aan het eind wel erg stug op gang. Johan Andreassen besluit toch terug komen om het publiek te voorzien van een professionele klaptraining om nog twee songs te spelen met de volledige groep. De aansluiting van Amaranthe blijft gedurende show met vlagen wat onwennig voelen maar desalniettemin verzorgen ze een prima sfeer met genoeg meezingbaar materiaal.

Kelken worden ingeschonken en de doeken die de gehele achterste helft van het podium al die tijd bedekten onthullen twee keyboards en een drumstel dat ter plekke opgepoetst wordt. De band brengt een immens decor met zich mee en daarmee is het laatste nog niet gezegd.. Tijd voor Powerwolf om hun tanden te laten zien, als dat al nodig is want ze hebben het publiek al voordat ze überhaupt zijn begonnen. De ‘POWERWOLF, POWERWOLF’ kreten denderen door de Effenaar na het eerste nummer en om dan maar meteen los te branden vervolgt de band met een van hun grootste hits ‘Army of the Night’. Powerwolf wortelt zich in de heavy metal met middeleeuws-christelijke invloeden aangevuld met zang die het midden van opera en powermetal vindt (vraag me niet hoe). Het is meezingbaar en brengt tig gebalde vuisten in de lucht. De gitaren scheuren en ook de toetsen charmeren op eigenzinnige wijze. De hele show sluit aan bij deze eigen stijl, zo zijn er iedere keer figuren gekleed in pijen die de bandleden attributen komen overhandigen zoals een grote pot met wierook, of een orgel gehuld in vlammen en een andere keer verlichten ze delen van het podium met diezelfde vlammen. Attributen heeft de band in ieder geval genoeg. Ondanks dat het geluid wel snor zit maakt de band korte metten met de vraag of een basgitaar noodzakelijk is in iedere formatie, want deze ontbreekt bij de groep en is daarbij duidelijk ook onmisbaar om het geluid volledig te maken. De bassdrum is wel zodanig laag dat deze een gedeelte van deze frequenties in zijn eentje weet te overkoepelen op danige wijze dat het soms wel bijna doet vermoeden alsof er een is, maar het lage gedreun dat je in je borstkas mag voelen bij iedere degelijke show ontbreekt, waar bijvoorbeeld een band als Kissin’ Dynamite daar wel aan voldeed.

Wanneer je dacht dat de show van Amaranthe al volledig was uitgedacht overtreft Powerwolf dat. Ondanks zo’n druk programma komen de leden zeer relaxed over en genieten met volle teugen van wat ze doen en deze authenticiteit komt over. Ook wanneer het niet zoals gepland gaat is de band koel en vriendelijk. Het is namelijk inmiddels traditie voor ons Nederlanders om welwillende buitenlandse acts in complete verlegenheid te brengen bij de eerste de beste mogelijkheid en belonen dan vaak hun nobele initiatieven met een weergaloze “BIER EN TIETEN YALALALALA”. De bands verstaan er nooit iets van en ik heb daardoor genoeg grote acts in handelsverlegenheid zien raken terwijl wij lijken te genieten van die satire. Om maar even te bewijzen dat de kleinste ingang genoeg is was de trigger ditmaal de vraag van Atilla Dorn aan het publiek: “You know what kills a vampire?“. Hij liet de jubelzang van het publiek die daarop volgde even rustig vertalen door drummer Roel van Helden om daarna terug te komen naar het onderwerp: “Memmen? Memmen don’t kill vampires my friends”.

Enfin, er was eenheid die avond en het voelde als die ware ‘Metal Mass’ waar de frontman vaak over predikt. Het publiek zong uit volle borst de lastigste stukken mee zoals de bridge van ‘Armata strigoi’ en er werd gecrowdsurft. Powerwolf pakte uit met een flinke, doch zeer relaxte show show die dan ook nog eens authentiek aanvoelde, het publiek kreeg waar het voor kwam en de band werd op haar beurt weer beloofd door de enthousiasme van het publiek. De show was simpelweg compleet, van volledige presentatie inclusief uitgedachte show met attributen tot muzikale overgave van zowel band als publiek. Powerwolf bracht bovenal alles gewoon met overtuiging, relaxdheid en enthousiasme.