Alweer ruim tien jaar vormen ze een band en vanavond in de Effenaar presenteren ze hun derde album met de toepasselijke titel ‘III’. Op de platenhoes doemen ze als spookverschijningen op aan de rand van een ven: de broers Tom en Gijs de Jong en hun neef Timo van Lierop. Het lijkt of de mannen van Mooon uit de jaren ’60 komen en als een soort Dorian Grays sinds die tijd geen dag ouder zijn geworden. Hun trouwe fanschare heeft vanavond storm en regen getrotseerd. Het concert is uitverkocht.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Paul Verhagen

Eerst is er het voorprogramma. In een week waarin de kranten bol staan van nieuws over repressieve regimes, uithongering van de burgerbevolking in Gaza, de moord op Navalny en dichter bij huis een schaamteloos liegende Minister van Justitie, komt hij als geroepen: de protestzanger. Het prototype van een protestzanger in mijn hoofd komt redelijk overeen met het voorkomen van Frankie: halflang haar, slappe vilthoed, gekleurde kiel met wijde mouwen en natuurlijk een akoestische gitaar. Hij opent met een lied over de spacerace van de miljardairs Musk en Bezos. Met geloken ogen zingt hij: ‘In Mammon geloven wij voortaan, we zijn de andere goden allang voorbij gegaan.’ Op de achtergrond van zijn gitaarspel klinkt het dreigende geluid van een opstijgende raket.

De liedjes klinken dromerig, maar de teksten zijn dat allerminst. Er schemert iets sinisters en apocalyptisch in door. Erg symbolisch is zijn nummer over de rattenkoning. Dit is het lugubere fenomeen waarbij een groep ratten met de staarten verknoopt is geraakt, niet meer zelf kan loskomen en zo verstrengeld moet blijven tot de dood erop volgt. Ik denk dan in de eerste plaats aan de polycrisis waarin we op deze aardbol verzeild zijn geraakt. En tóch word ik vrolijk van deze jonge man. Hij heeft iets heel ontwapenends en tegelijkertijd standvastigs over zich.

Zijn nummer ‘Change Gets Announced By A Storm’ is wat hoopvoller, al klinken de stormgeluiden onheilspellend door het getokkel. Daarna brengt hij een ode aan ’s Nederlands beroemdste hippie wijlen Armand. De mondharmonica komt tevoorschijn en we horen ‘Makker, Word Es Wakker’. De tekst heeft inderdaad helaas weinig aan actualiteit ingeboet: ‘Omdat niemand het zegt, zeg ik het vandaag. We zitten lelijk met al dat geweld in de maag.’ Meteen daarop volgt Frankies eigen nummer over een trein terug naar een verleden zoals dat nooit heeft bestaan. De trein wordt bestuurd door een malafide machinist die doet denken aan een zekere witgekuifde politicus.

Frankie is ondertussen een vaste gast bij de albumpresentaties van Mooon. Hij vertelt dat hij bij de laatste zelfs verkleed als gorilla op het podium heeft gestaan en nou ja, voor wat, hoort wat. Dus de mannen van Mooon komen een partijtje meespelen bij Frankies laatste nummer Als Sneeuw Voor De Zon. Frankie neemt zelf achter de toetsen plaats. Bracht hij zijn eerdere nummers wat ingetogen en in zichzelf gekeerd, nu komt hij helemaal los en wordt het een spektakel waar de pret vanaf spat.

Daarna is het de beurt aan Mooon zelf. Alsof de makers van Inspector George Gently persoonlijk alles vormgegeven hebben, klopt het tot in de details: je waant je in de jaren ’60. De kapsels van de mannen, de overhemden, de dasjes. Zelfs een deel van het publiek is in stijl: mannen in een corduroy pak en met beatlehaar en een jongedame die zo van de set van ‘Ja zuster, nee zuster’ lijkt te zijn weggelopen. En als dan de eerste tonen van ‘I Will Get To You’ klinken, is de ervaring compleet. Beat, psychedelische rock, samenzang. Een beetje late Beatles, een beetje Pink Floyd en vooral veel Mooon.

Bij ‘Buy Me Smile’ schuift Guus aan achter de toetsen. Orgeltonen geven het nummer een The Doors-achtige schwung, maar dan gaat het toch weer een andere kant op. En dat gebeurt steeds als je even iets denkt te herkennen. ‘Livin’ In The Night’ begint erg ‘Ticket To Ride’-achtig, maar dan neemt psychedelische gitaarmuziek het nummer over. Bassist en gitarist bieden tegen elkaar op in een een-tweetje. Een inmiddels klassieker als ‘Mary You Wanna’ mag natuurlijk ook niet ontbreken en zanger-bassist Tom hupst vrolijk over het podium.

Als een punkband jassen ze hun liedjes er achter elkaar doorheen, geen tijd voor praatjes. Maar dan neemt Timo toch even de tijd om wat te vertellen over ‘III’. De plaat heet niet alleen zo omdat het hun derde album is, maar ook omdat ze hem in alle opzichten met zijn drieën samen gemaakt hebben. Op het podium zie je die eenheid terug. Er is geen sprake van ego’s. Je ziet dat ook aan de opstelling. Als Guus weer aanschuift spelen ze met zijn vieren naast elkaar. Geen hiërarchie, maar chemie. Uit de blikken die de mannen uitwisselen spreekt plezier en respect voor elkaar.

Drummer Gijs zingt het lekkere rock ‘n’ roll-nummer Keep Myself From Begging, dat blijkbaar nog zo vers is dat het nog niet op III staat en het vrolijke ‘G.A.S.’ Door het tempo dat de mannen erin houden, zijn we snel bij het eind van de show aangekomen.

Bij de toegift worden we getrakteerd op ‘If I Only Knew’, een heel ander soort nummer dan hiervoor: veel rustiger en bijna richting easy listening. Tom vertelt dat het de eerste keer is dat ze een wat zachter liedje hebben uitgebracht, want per slot van rekening zijn ze wel rockers. Maar als ze straks als oude mannen nog steeds op het podium staan, is dit wat we kunnen verwachten. Hopelijk gebeurt dat niet en blijven ze net als Dorian Gray voor eeuwig jong. Het pakkende ‘How You Really Are’ is een perfecte afsluiter.