Prong, dat breekt zo lekker de week
Woensdag. De week is weer doormidden gezaagd. Het weekend lonkt. En hoe kun je dat weekendsentiment feilloos ervaren op een doordeweekse dag? Door bijvoorbeeld een avond Prong bij te wonen bij Dynamo.
De band (lees: zanger/gitarist Tommy Victor) is sinds eind jaren ‘80 bezig met het verspreiden van de haast groovy thrashmetal en weet als geen ander hoe je mensen in beweging moet krijgen. Aan Dew-Scented de taak om met hun death/thrashmetal de spieren van de bezoekers alvast warm te laten worden.
Tekst: Antoon van Horrik | Foto’s: Paul Verhagen
Behalve Prong gaat ook Dew-Scented al een tijd mee in de metalwereld. Een nadeel van tijd is echter dat het dingen laat vergaan. Enkele maanden geleden kondigde de band aan dat ze er na 26 jaar mee stoppen, omdat de totale toewijding begon te ontbreken. Ondanks dat feit wil de band het podium op een waardige en positieve manier verlaten door nog met een laatste tour te laten zien wat men in metalland misschien gaat missen. Want dat is toch altijd een beetje het probleem geweest: de tomeloze inzet van de band is nooit volwaardig opgepikt door het publiek. Het vele touren, het uitbrengen van 10 albums van herkenbare en oerdegelijke death/thrashmetal; het heeft niet mogen baten. Juist dat herkenbare is misschien ook wel de nekslag geweest. De muziek werd met veel compassie gespeeld, maar je wist wel altijd wat je kon verwachten, met als gevolg dat herkenbaarheid wellicht omsloeg in voorspelbaarheid.
Vanavond mogen ze in elk geval nog eens laten zien wat ze in huis hebben en dat het prima muzikanten zijn staat buiten kijf. Met name beide gitaristen en de drummer springen eruit en laten zien dat ze hun instrumenten beheersen. Vooral het strakke en snelle drumwerk laat de muziek op het publiek afkomen als een mitrailleursalvo waarbij de ene na de andere death/thrashkogel wordt afgevuurd. De directe riffs, de snijdende gitaarsolo’s en het agressieve, maar weinig afwisselende stemgeluid van Leif Jensen zorgen voor de rest. Toch krijgen ze het publiek, met name in het begin, niet compleet mee. Leif probeert het wel en vraagt dan ook of mensen juist wat meer naar voren willen komen, wat door een aantal schoorvoetend wordt gedaan.
Daarna is de sfeer iets beter, maar het dak gaat er niet volledig af. Misschien is het de woensdagavond, misschien is het een bepaald elan dat lijkt te ontbreken bij de zanger. Toch bedankt hij het Eindhovens publiek met regelmaat en uiteindelijk wordt er afscheid genomen met het hitje ‘Acts of rage’, waarbij er toch wat activiteit ontstaat vooraan. Wanneer de tonen van dat nummer wegsterven, verlaten de leden van Dew-Scented het podium. Het publiek is getrakteerd op enkele lekkere nummers en goed in het gehoor liggende death/thrashmetal, maar voor een afscheidstour had er wat meer venijn in mogen zitten, van zowel de kant van de band als van het publiek. Het klinkt bijna symptomatisch voor de geschiedenis van de band.
Over Prongs geschiedenis valt ook genoeg te vertellen, van bezettingswisselingen tot een tijdelijke stop. Toch is er wel een stabiele factor: zanger/gitarist en tevens oprichter van de band Tommy Victor, die ook het geluid van de band lijkt te bewaken. Want ondanks dat Prong flirt met verschillende genres, van hardcore tot industrial, het onmiskenbare geluid blijft. Zeker op de laatste albums vanaf 2012 lijkt de band een prima mix gevonden te hebben van al die genres, waarbij thrash toch wel het fundament blijft. Daarnaast heeft de band een cultstatus, worden de meeste albums goed ontvangen en staat de recentelijke line-up zo goed als vast. Wat kan er dus misgaan? Helemaal niks, want Prong schotelt de aanwezigen een groovend avondje voor.
Al vanaf het moment dat Tommy Victor, met in zijn kielzog bassist Jason Christopher en drummer Aaron Rossi, vol enthousiasme het podium op rent en zich bijna wil vereenzelvigen met het publiek weet je dat het een bijzondere avond gaat worden. Hier staat een band die plezier uitstraalt en dat vanaf de eerste seconde met volle overtuiging weet over te brengen, middels crossover/thrashkrakers ‘For dear life’ en ‘Beg to differ’. Ook daarna blijft men nog even hangen bij het oude werk en het is dan ook niet verrassend dat er binnen de kortste keren een pit ontstaat. Vervolgens blijkt live ook nog maar eens vrij snel dat het ondanks de uptempo nummers ook heel dansbare en soms zelfs funky muziek is. Dat is mede te danken aan het baswerk van de van energie bruisende Christopher, dat lekker klinkt tussen het gitaar- en drumgeweld, maar ook aan het industrialgeluid waar de band regelmatig tegenaan schuurt. Dit wordt nog maar eens benadrukt door het nummer ‘Whose fist is this anyway?’, waarbij het hypnotiserende drumwerk je bijna doet laten marcheren.
Naast de pit en de danspasjes vraagt Prong nog meer van het publiek: meezingen. Nummers als ‘Broken peace’ en ‘Divide and conquer’ doen uit zichzelf een uitgebreid beroep op de stembanden en bij het laatste en tevens bekendste nummer ‘Snap your fingers, snap your neck’ komt alles van wat er van de aanwezigen wordt verwacht samen. Toch blijkt dat niet het einde te zijn van de avond, want Prong besluit nog om nog twee keer terug te komen voor een toegift, waarbij de avond wordt afgerond met ‘Forced into tolerance’, waarna de band met een glimlach het podium en het publiek achter zich laat. Kijkend naar de plakkende vloer zie ik plastic bekertjes en danspassen uit een recent verleden. Het teken dat er opgeruimd moet worden en dat menig aanwezige last gaat hebben van de spieren in de ochtend. Pick up the broken pieces…
Follow Us