Voor het vierde jaar op rij trekken hele drommen fans gehuld in zwarte metalshirts richting de Eindhovense kunstijsbaan. Gelukkig wel veelal met een korte broek eronder. Het is namelijk wederom prachtige warm zomerweer tijdens deze vierde Dynamo Metal Fest editie. Het lijkt bovendien alsof het festival een abonnement op zonovergoten festival-weer heeft. Wel anders is dat dit jaar voor het eerst geen bordje uitverkocht op de deur kan. En dat is met een headliner van het formaat Ghost toch op zijn minst verrassend. Nu vallen de vakanties in het zuiden wat vroeger en zijn ondermeer Zwarte Cross en Bospop in hetzelfde weekend. Maar toch…

Tekst: Guido Segers & Reno van der Looij | Foto’s: Paul Verhagen

Onze excuses naar de sympathiek Belgen van Elephant, aangezien onze complete crew net te laat is om de winnaar van de DMF bandbattle te aanschouwen. Dat potje (post)hardcore gaat dus aan onze neus voorbij, maar met Iron Reagan worden we toch direct flink wakker geschud. Ondanks het vroege tijdstip en de brandende zon breekt de eerste flinke pit uit tijdens de prima show van de de Amerikaanse crossover/thrashband. (RL)

Door de last-minute annulering van Sons of Apollo kreeg VUUR een telefoontje of ze het leuk vonden om de eerste band op Dynamo Metal Fest te worden die in het korte bestaan van het festival voor de 2e keer het podium mag betreden. Daar zeiden Anneke van Giersbergen en co. natuurlijk geen nee tegen. VUUR speelt vandaag letterlijk met vuur aangezien ze een heuse pyro-show mee hebben genomen om de muziek extra kracht bij te zetten.

Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig als je kunt putten uit het beste van The Gentle Storm, de sterke debuut plaat en het werk van The Gathering. Materiaal genoeg dus, maar Anneke weet terloops ook te vertellen dat er een nieuwe VUUR plaat aankomt. De Nederlandse prog-metal formatie is door het uitgebreide touren inmiddels een erg goed ingespeeld geheel en brengen een prima show. Bij afsluiter ‘Strange Machines’ gaan bijna vanzelfsprekend de meeste handen de lucht in. (RL)

David Vincent en Morbid Angel namen een dikke 2 jaar geleden afscheid van elkaar. Hoewel de break-up vriendelijk leek, is er inmiddels redelijk wat vuile was buiten gehangen. Vincent zelf lijkt daar niet zo mee bezig te zijn en zette een cowboy hoed op en begon country te spelen. Hij nam ook de plaats in van Lemmy in Headcat. Toch kruipt het bloed waar ’t niet gaan kan en met I Am Morbid speelt Vincent nummers van de eerste 4 Morbid Angel platen. Klassiekers dus en terecht ook aanwezig op Dynamo.

Waar het programma verder redelijk ‘light’ voelt is dit toch even een potje doorbijten voor veel luisteraars. De met occulte thema’s doorspekte death metal van Morbid Angel is en blijft een extreme sound en met een geweldige band (onder andere met ex-drummer Tim Yeung in de gelederen). Het solide, beukende drumwerk, de jankende gitaren en ronkende bas maken er toch een aardig groovende en smeulende rit van in de middaghitte. Toch voelt de setlist wat kort en onvolmaakt op het einde, maar bewijst alsnog de ongekende kracht van Morbid Angel met een David Vincent die misschien wel op zijn muzikale top is. (GS)

Vervolgens is het even aanpassen voor het publiek. De liefhebbers van het voorgaande death metal beukwerk zoeken een plekje aan de bar en de fans van complexe progmetal komen naar voren. Leprous is misschien wel de vreemdste band vandaag op het affiche. Zoveel verraadt enkel de keurige kledingkeuze met blousjes en pantalons al. Maar ook het bijzondere voorkomen inclusief falsetstem van zanger/toetsenist en bandleider Einar Solberg. Leprous heeft flink wat werk van het meest recente Malina op de setlist staan, aangevuld met het beste van de voorgaande platen. Vooral ‘The Price’ en ‘From the Flame’ maken veel indruk.

Ondanks dat er razendknap wordt gemusiceerd en er door het vijftal een prima show wordt neergezet, is Leprous geen gemakkelijke band. De Noren moeten het bijvoorbeeld ook hebben van een melancholische sfeer. Daarvoor is Dynamo Metal Fest een te rumoerig feestje. Beter bekijk je deze mannen in de setting van een intieme donkere zaal. En laat dat nu net binnenkort op 20 september in de Effenaar kunnen. (RL)

Bijna 30 jaar geleden bracht Annihilator hun meesterwerk uit. De plaat ‘Alice in Hell’ is een klassieker die zelfs nu nog fris klinkt uit de speakers. Jeff Waters, het enige vaste lid in de eeuwig veranderende line-up van de band, geeft echter nooit op en met enthousiasme en passie brengt de Canadees nog met regelmaat nieuwe platen uit. Voegen die nu echt nog wat toe aan het grimmige sprookje van Annihilator? De fans zeggen volmondig ja en zingen uit volle borst mee met de band, die toch lekker venijnig uit de hoek komt aan de start van de set. Jengelende gitaren en van die lekkere, hoekige riffjes, weten meteen iedereen uit de zonneroes te krijgen.

De inmiddels 52-jarige Waters weet de hoge noten niet meer te raken, maar daar heeft hij een oplossing voor: laat het publiek maar zingen! Dat is het enige wat de frontman niet meer kan, want te midden van een band line-up die misschien wel gemiddeld de helft van zijn leeftijd heeft, staat deze performer zijn mannetje. Het einde van de set gaat natuurlijk vooral in de richting van die klassieke plaat en eigenlijk had ook niemand naders gewild. (GS)

Overkill heeft de zeldzame eigenschap om hun naam continue waar te maken. Alles wat de band doet op het podium, is een overkill, over de top en onovertroffen. Crispy klanken, kraakheldere riffs en een tempo, waarbij ademhalen geen optie is. Gooi daar die bijna komische vocalen van Bobby ‘Blitz’ Ellsworth (stel je even voor dat deze man ergens koffie gaat bestellen) overheen en je hebt een band die klinkt als een broodrooster in een badkuip. Het begin van de set is tamelijk rommelig qua geluid, iets waar elke band wat mee lijkt te worstelen vandaag.

Al snel valt alles in het juiste spoor voor de band uit New Jersey en krijg je dat snerpende geluid, waar de heren bekend om staan. Het is zeker niet voor iedereen, maar wat een intensiteit knalt er van dat podium af! Natuulijk zoekt een deel van het publiek de rust op om even wat te eten en energie te besparen tijdens dit uurtje metal voor hyperactievelingen. (GS)

Je zou het misschien niet zeggen, maar met hun opblaas-Trump kippen en projecties is Ministry een beetje de vreemde eend in de bijt vandaag. De band heeft een aparet opzet en show, passend bij hun industriele sound. Lekker zompig, stuwend en vooral ritmisch beukt het gezelschap er lekker op los alvorens frontman en beroepsmafkees Al Jourgenson het podiumopkomt. Met de wilde bos dreads en insecten goggles een opvallende verschijning in elk gezelschap, begint deze te brullen, vol met frustratie en vanuit het onderste van zijn buik.

Het is dat de zon op het podium staat, wat een beetje afbreuk doet aan de beleving. Ministry slaagt daardoor misschien niet helemaal in het meezuigen van het publiek in hun grimmig realisme. De projecties op de backdrop zijn bijna onzichtbaar en het is nog veel te licht. Waar de set grotendeels solide en krachtig genoemd mag worden, lijkt er op het einde wat mis te gaan. Ome Al is boos dat zijn tijd erop zit, en na een tirade begint hij aan ‘Just One Fix’. Het lijkt erop dat de wisselingen in het tijschema niet helemaal helder zijn, want na een volgende partij vloeken eindigt de show plots, zonder climax of echt slotstuk. (GS)

Daarna is het passen en meten tijdens gigantische opbouw taferelen op het podium. De forse podiumaankleding die Ghost meezeult past namelijk maar nauwelijks op het Dynamo podium. Het zegt natuurlijk direct iets over de status van Ghost en in wat voor zalen de band heden ten dage neerstrijkt. Dynamo Metal Fest is dan ook veruit het kleinste festival waar de band deze zomer langs gaat. Alhoewel band? Ghost is toch vooral het geestenkind van frontman Tobias Forge die dit keer door het leven gaat als Cardinal Copia. De Papa mijters blijven sinds het uitkomen van de recente plaat ‘Prequelle’ dus in de kast. Het maakt voor de prestaties op het podium niets uit. Zodra de band opent met ‘Rats’ is duidelijk dat alles klopt aan Ghost. Het geluid is werkelijk uitstekend, de verlichting fraai en sfeervol en Forge is prima bij stem.

Het blijkt de aftrap voor een geweldige headline show, waarbij de band naast recent werk zoals het felle ‘Faith’, het poppy ‘Dance Macabre’ en het instrumentale ‘Miasma’ met Papa Nihil op de saxfoon, een best-off uit de hele discografie voorbij laat komen. Het is smullen bij uitvoeringen van ‘Ritual’, ‘He is’ en ‘Year Zero’. Uiteraard met de uitgebreide en humoristische praatjes van Cardinal Copia tussen de nummers door. Als de reguliere set wordt afgesloten met ‘Square Hammer’ komt de band nog een keer terug voor ‘Monstrance Clock’. Tijd voor meer is er dan ook echt niet aangezien de strikte curfew van 23.00uur inmiddels is overschreden. (RL)

En daarme is het slotstuk van deze Dynamo Metal Fest een feit. Een editie waarbij de line-up op voorhand onsamenhangend leek. Waar ook het nodige gedoe om de programmering was op de socials. Uiteindelijk werkt het gewoon op dit festival. Gelukkig dit jaar wat minder druk en daarmee een stuk gemoedelijker (en minder rijen) ten opzicht van vorig jaar. Een editie waar uiteindelijk het publiek de grote winnaar is en iedereen tevreden de nacht in wandelt… Volgens jaar op zaterdag 20 juli 2019. Je kunt je early-bird ticket hier alvast krijgen.