Grijze koppies en rode shirtjes vullen de Effenaar vanavond voor een avondje jeugdsentiment. Voor veel mensen die hun jeugd in de nineties beleefden, vormde de Heideroosjes de soundtrack van die periode. Duidelijk zichtbaar  aan de gemiddelde leeftijd van de bezoekers, die klaar zijn om vanavond hun jeugd opnieuw te beleven. De Heideroosjes stopten er enige tijd geleden mee maar toen hun 30-jarige bestaan werd gevierd, begon het weer te kriebelen. Na een korte onderbreking door de pandemie werd er een nieuwe plaat opgenomen en een reeks nieuwe concerten gepland. 

Tekst Jochem van der Steen | Foto’s Charlotte Grips

Tim Vantol, de in Duitsland woonachtige Nederlandse folk punk-singer songwriter neemt zijn taak, het opwarmen van de zaal, erg serieus. Misschien wel iets te. Veelvuldig vraagt hij of het publiek mee wil zingen om zo de keeltjes op te warmen voor de hoofdact. Dat verzoek wordt helaas maar mondjesmaat ingewilligd. Aan het enthousiasme van Tim ligt het niet, maar een publiek als vanavond ziet een dergelijke support act toch vooral als een onwelkom obstakel op weg naar waar ze echt voor zijn gekomen. Het verhaal over hoe het bekende album Fifi samen met een album van NOFX zijn introductie in de punkrock was en zo zijn leven veranderde, komt er wat onbeholpen uit. Wat er wel prima uitkomt is de fijne muziek. Tim speelt met zijn band nummers in de stijl van acts als Frank Turner, Beans On Toast en Dave Hause. Het middelpunt is Tim met zijn prettige stem en akoestische gitaar, maar de band die hij bij zich heeft met o.a. Sauro Locchi op elektrische gitaar is ook sterk. Natuurlijk mogen nummers als ‘If We Go Down, We Will Go Together’ en het heerlijke positieve ‘Better Days’ niet ontbreken in de setlist.

De pauze die volgt terwijl het podium klaar wordt gemaakt voor de hoofdact, is geen straf dankzij de DJ die werkelijk alleen maar klassiekers voorbij laat komen zoals Bad Religion’s ‘21st Century Boy’ en Agnostic Front’s ‘Gotta Go’. Geweldig, een act op zich!

 

Het bekende intromuziekje ‘Oh Heideroosje’ kondigt de hoofdact aan die vlammend van start gaat met ‘Breaking The Public Peace’. Het is duidelijk dat de Heideroosjes er zin in hebben vanavond. De energie spat er van af. Misschien iets teveel, want frontman Marco Roelofs knalt met zijn microfoon een stuk van zijn tand af. Niet dat zoiets een beetje punk rocker van zijn stuk kan brengen, hij gaat gewoon vol gas door. 

De avond is extra bijzonder voor Marco vanwege een aantal redenen. Niet alleen is hij normaal werkzaam als programmeur in de Effenaar, maar dit is ook zijn eerste show als vader. Eigenlijk zou dit de derde show van hun tour zijn, maar de eerste twee optredens werden afgelast doordat hij  net vader was geworden. Hij geeft dan ook aan dat hij ontdekt heeft dat kinderen kei punk zijn aangezien ze overal kotsen en poepen. Over vuiligheid gesproken, enige hilariteit is er ook als er een wit T-shirt op het podium wordt gegooid, volgens Marco ”van een stinkende crusty met een sikkie”.

Naast wat nieuwe nummers van het ‘’lockdown album’’ ‘2020, de tering!’, ‘Huilie Huilie’ en ‘Infocalyps’, is er ruim aandacht voor het album dat nu 25 jaar bestaat ‘Kung-Fu’. Zo komen van dit album het nog actuelere dan ooit ‘Bereik-Bar-Baar’ en ‘Ideals Lost’ voorbij en als kers op de taart het nummer wat ze nooit eerder live speelden ‘Radicaal Kapitaal’. Daarnaast komen alle onvermijdelijke hits voorbij zoals ‘I’m Not Deaf & Just Ignoring You’, ‘Klapvee’, ‘Everybody Hates Me, Everybody Loves Me’, ‘Iedereen Is Gek’, ‘Damclub Hooligan’ en natuurlijk ‘Sjonnie & Anita’. Een fragmentje van Urbanus’ ‘Madammen Met Een Bontjas’ gaat naadloos over in een medley die ‘Tering Tyfus Takketrut’ en ‘Punica’ bevat. Gelukkig is er ook nog ruimte voor wat minder voor de hand liggende nummers, die ik tot mijn persoonlijke favorieten reken als ‘Time Is Ticking Away’, ‘Homesick for a place that doesn’t exist’ en de emotionele ode aan de doden, ‘Ik Zie Je Later’.

 

Dat hier de fans een stuk makkelijker meezingen dan bij Tim blijkt wel als bij ‘Lekker Belangrijk’ het licht uitgaat en Marco even stopt met zingen. Het publiek neemt het moeiteloos en luidkeels van hem over. Dat enthousiasme zien we ook terug in de enorme moshpit en een reeks van crowdsurfers. Wellicht aangestoken door de doorlopend voelbare, positieve energie die van de band zelf uit ging. Marco zei het live optreden erg te hebben gemist tijdens de pandemie en leek dat nu vol gas in te willen halen. Na dertig jaar zijn De Heideroosjes nog steeds een enorm sterke act en publiekslieveling.