Al enige jaren is Punksteren in The Jack een vaste waarde op de Pinksterzondag. Voor een lekker toegankelijk prijsje kun je dan fijn in de middag en avond wat punkbandjes bekijken onder het genot van een lekkere pint. Ook dit jaar was het gelukkig weer zo ver.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Sevenja van den Bogaard

De eerste band van de avond, We Go Commando! is gelijk de meest unieke. Ken je van die supergroepen waar allerlei bekende muzikanten in zitten? Dit is ook zoiets…Maar dan heel anders. Deze band bestaat namelijk uit een aantal vriendinnen die grotendeels muzikanten als partner hebben. Ze werden, terwijl ze nog nooit een instrument hadden vastgehouden klaargestoomd als openingsact voor Punksteren. Iedereen is natuurlijk superbenieuwd naar wat ze er van gaan bakken, wat een bomvolle zaal oplevert. Jarige vocaliste Marjolein, voormalig barvrouw van The Jack, wist achter de toog altijd al het publiek te bespelen. Dat kan ze dan ook prima op het podium. Haar stem is niet altijd even geschikt voor de nummers die gespeeld worden, Bouncing Souls’ ‘Lean On Sheena’ en Blink-182’s ‘All The Small Things’ komen er dan ook wat minder lekker uit dan Ramones kraker ‘Blitzkrieg Bop’. Af en toe wordt er even een nootje mis gespeeld door bas en gitaar maar het drumritme van Punksteren organistor Veerle is opvallend sterk, nog maar te zwijgen over de tamboerijn. Tip voor volgende keer: meer cowbell. Alle respect dat deze dames dit huzarenstukje voor elkaar hebben gekregen. De sfeer en spelplezier maakten de onervarenheid van deze sympathieke en prachtige dames meer dan goed. Vooral doorgaan!

Question Mark heeft er al heel wat meer optredens opzitten, dat is te horen. Een geroutineerde, krachtige set in de lijn van skatepunk bands met een hardcore randje als Good Riddance en Strung Out geeft de zaal een lekkere adrenaline injectie.

No Matching Socks is een vaste gast bij Punksteren. Bekend om hun feestelijke aanwezigheid op en voor het podium staan ze altijd garant voor een berg plezier. Misschien hebben ze niet de techniek van de band die voor ze speelde, met hun rauwe ongepolijste feestpunk krijgen ze de zaal wel flink in beweging. De opblaasbeesten gaan dan ook de zaal rond en de moshpit is hevig maar gemoedelijk rond. We Go Commando’s Marjolein zingt ook nog een nummertje mee, Bad Religion’s ‘Do What You Want,’ om vervolgens van het podium te crowdsurfen. Party!

Ook He Said No ontbreekt nooit bij Punksteren. Vocaliste/bassiste Cox is zo’n krachtige frontvrouw in de stijl van The Distillers’ Brody Dalle, Tilt’s (kent u ze nog?) Cinder Block die met zowel haar rauwe stem als podiumpresentatie moeiteloos het publiek weet te boeien. Gitarist Toon laat vanavond horen dat hij niet alleen één van de beste gitaristen is van de avond maar ook nog prima kan zingen. En ook hier kan Marjolein de verleiding niet weerstaan nog even een momentje op het podium te pakken. Party!

De sokken die niet bij elkaar pasten zijn nat teruggevonden blijkbaar. Wet Sox is een band die bestaat uit leden van Dirty Bastards, Coffin Kids en The Death Traps en speelt nog niet zolang in deze samenstelling. Dat is niet te merken. De singalong punkrock songs met een hardcore instelling houden de moshpit voortdurend in beweging met als hoogtepunt het erg venijnig uitgevoerde ‘Stick ‘Em Up’ van Masked Intruder.

Vorig jaar zou Drunk Tank de afsluiter van de avond zijn. Helaas moesten ze op het laatste moment afzeggen, gelukkig zijn ze er dit jaar wel. Een terechte headliner want deze band is alweer twintig jaar actief en touren vrij intensief. Er zijn door die jaren wel behoorlijk wat line up wijzigingen geweest, waardoor het enige founding member in de band nu drummer Ray is. Grootste wijziging is het vertrek van zanger Pim, die nu vervangen is door Sarah Ockhuysen. Het is toch wel even wennen de vocalen nu uit de mond van een vrouw te horen komen. Niets ten nadele van haar podium energie, maar die periode die nodig was om te wennen ging bij mij een kleine beetje ten koste van het plezier omdat de herkenning van mijn favoriete nummers er minder was. De achtergrondvocalen klonken ook niet zo strak. Dat gezegd hebbende, hebben ze gewoon een pak vette nummers in het repertoire en was het gitaarspel, die lekkere mix van skatepunk en heavy metal van hoge kwaliteit.

Na deze band wordt er nog duchtig bier gedronken, gedanst en geluld tot diep in de nacht. Het gezelligste en wellicht kleinste punkfestival van Nederland kan weer een geslaagde notitie in de geschiedenisboeken noteren.