We zijn 1,5 jaar voorbij de trilogie van Radar Men From The Moon en er is weer geluid uit het kamp van de Eindhovense experimentele rockers met hun gloedjenieuwe EP ‘Bliss’. Visueel een iets ander stijltje, wat rauwer en minder uitgedokterd (of wel, je weet het nooit bij dit ensemble).

De omschrijving van de plaat luidt: ‘These three K-Hole anthems are an experimental exercise in ambient, drone and dark electronics.’ Toch gaan we hier niet de speeltuin in zoals op ‘Subversive III: De Spelende Mens’, maar pakt de plaat terug op het dreunende, ambient-achtige, krautgeluid wat ook een beetje op de split met 10,000 Russos te horen was. Maar dan anders, want RMFTM.

Langzaam komt ‘Moon’ opzetten, met een milde galm die zich langzaam ontvouwd in een solide geluidsmuur. Drummer Tony Lathouwers activeert zijn bekkens een aantal keren, zodat er een metalen klank botst met de solide dreun. Er komt geen climax, verklap ik je vast, het nummer gaat door en schept een soort donker sprookjeslandschap met een duister, repetitief melodietje verborgen in het geluid. Meeslepend, grijpend en een beetje hazy.

Toch is dit een andere smaak dan eerder werk, dat moet echt onderstreept worden. En dat doet ‘Naakt’, wat niet veel meer is dan een stompende beat, die lekker door beukt, met de nodige effecten als aankleding. Het nummer heeft iets filmisch, onheilspellend zelfs. Denk een beetje aan je donkere videogames, een ritme wat je op scherp zet, met een korte break om op adem te komen en dan vervolgens weer gewoon doorklappen.

We sluiten af met ‘Bliss’, wat zo’n suizende kraut track is, lekker trippy en lang. Je zinkt er gewoon even weg in en dan is het een teleurstelling als het afgelopen is. Het voelt een beetje als een proefballon, deze EP, maar daarmee niet minder tof dan je normaal mag verwachten van RMFTM.