Radar Men from the Moon (RMFTM) kwam eind 2017 nog even langs met het laatste deel van hun ‘Subversive’ serie. Drie volledige platen in drie jaar tijd getuigd van werklust. De werkpaardjes hebben het afsluitende deel van de trilogie de titel ‘Subversive III: De Spelende Mens’ (geïnspireerd door ‘Homo Ludens” van auteur Johan Huizinga) meegegeven. Nou kan je de plaat wel zo noemen maar speels klinkt deze dubbel LP die ongeveer vijf kwartier klokt allerminst. De Eindhovense band is als een kameleon die steeds donker en venijniger kleurt. Begon het drietal (nu viertal!) nog als Stonerrock band waarop het lekker heup wiegen is; inmiddels is dat genre behoorlijk naar de achtergrond verdwenen, in plaats zijn Krautrock, donkere Psychedelica en Industrial gekomen. Onlangs is daaraan nog Noise, Electro en Techno toegevoegd waardoor het voor de luisteraar eerder aanvoelt alsof men in een dwangbuis is gestopt waarbij het nog net knikken met je hoofd is.

Dat is niet erg als je muziek wilt maken die finaal op je ziel inbeukt. De Radar Men from the Moon doen dat met hun laatste nakomeling maar diegene die hun rock makkelijk toegediend willen hebben kunnen beter een blokje van vijf kwartier omlopen. Het is een plaat geworden waarvoor je moet gaan zitten en dan liefst als het al donker is want dan komen de acht werkstukken pas echt tot hun recht.

Zo moeilijk als deze plaat is, zo moeilijk kwam deze recensie tot stand. De “draft” versie stond al klaar, ware het niet dat de laptop van ondergetekende werd gestolen dus mag ik nogmaals het ritueel van “De Spelende Mens” doorstaan om deze recensie digitaal op papier te zetten. Niet dat dit een klus met tegenzin is maar de juiste dag (lees nacht) moet gevonden worden om dit donkere werkstuk aan te slingeren en de recensie wederom in gang te zetten.

Gestart wordt met “Secret Howl in Ambient Night” waarbij een monotone Industriële loop met een indringende mannenstem de toon zet. Daarna is het ademhalen met sonische gitaarexperimenten en donkere beats in “Drunk with God”. Godsamme wat zal God (als hij al bestaat!) blij zijn met dit hedonistisch stuk van ruim tien minuten. Blij zal hij nog steeds niet worden van “Beeldenwereld” maar de luisteraar die uit de dwangbuis is gekropen wel. Op de verwrongen Electro mag gedanst worden maar de sonische manipulaties die de beats vergezellen klinken dermate claustrofobisch dat menig dans huppelkutje (v/m) jankend belt om opgehaald te worden door de ouders. Dan zijn we nog niet eens halverwege en krijgen we de gitaar feedback treiterijen van “Abstractions and Society. Op de achtergrond een langzame beat die langzaam naar voren vecht en de feedback verslaat. Op Necro Deathmort leest wordt de eerste LP afgesloten.

RMFTM blijft fascineren en met goede moed halen we het tweede witte vinyl uit de sleeve. Het titelnummer klokt drie minuten maar dit wil niet zeggen dat een radiohit aangeleverd kan wordt. De echoënde beat is de opmaat voor het nare  ‘Transgression Cave’. Een donkere ronkende gitaar riff gonst bijna tien minuten rond terwijl drummer Tony zijn drumstokjes op het irritante af op de rand van zijn snare slaat. Vervormd uiteraard zoals er ook metaal vervormd wordt in een metaalfabriek. Dat is de eerste gedachte die opdoemt bij dit nummer. Deze nare compositie klinkt uiteindelijk alsof je een kind opsluit in een kelder die om de tijd te doden een stokje heeft gepakt waarbij het pus uit een open wond haalt om de geestelijke pijn te verzachten.

‘Verlichting’ is er in “Spectacle Prey” waarbij RMFTM nonchalant op Robert Hampson’s Loop wijze de Britse Psychedelica van de jaren negentig eert. De relaxte vijf minuten van de plaat zeg maar. Er rest nog twintig minuten ‘Black Canvas Dark Majesty’ waar alle experimenten samenkomen en de blauwdruk vormt waar het viertal anno 2017/2018 voor staat. Een neurotische gitaar deformatie penetreert de hersenpan vergezeld met een lome beat. De kaars dooft uit, althans zo lijkt het, maar het geluid muteert naar een tergende climax. In het ronkende einde galmt de beat als een hartslag na. De beproeving is volbracht en het bewijs dat de huidige RMFTM marathon te belopen is mits je als luisteraar maar genoeg uithoudingsvermogen hebt.

Wie de ‘voyage’ van de ruimte mannen al langer volgt kan 3 februari het Stroomhuisje bezoeken voor de album presentatie. Diegene die de band nu pas ontdekken en klaar zijn voor iets nieuws moeten ook komen want dat de mannen hun studio werk live kunnen verwezenlijken staat buiten kijf.