Wij schrijven over alles uit de riolen van de rockscene van Eindhoven en omstreken, en kenmerkend aan riolen is natuurlijk dat ze smerig zijn. Daar zijn we zeker niet vies van, maar soms kom je een band tegen die er gewoon echt een sport van maakt. Nu mocht ik een recensie schrijven over een groep die zo smerig is dat je spontaan de behoefte krijgt om even te gaan douchen nadat ze klaar met je zijn. Ik hebt het over Ragepyre. Je weet ook wel meteen wat voor muziek je gaat luisteren als onder het kopje ‘Artists We Also Like’ op de pagina van de band, Slayer maar liefst twee keer vernoemd wordt. En dat is precies waar het op staat, klassieke thrashmetal / hardcore. De plaat is in die zin doeltreffend en zo krijg je waarvoor je komt, niet meer en niet minder. De band debuteerde al eerder met de EP Don’t Touch Me en breidt nu officieel uit middels hun album.

Zweefvlucht, duikvlucht en een flinke knal. ‘Kamikaze’ komt binnengestormd na enige aankondiging. De opener en tevens titeltrack maakt meteen een ding duidelijk : dit is een groep die gewoon wil beuken. En dat komt over, het geheel is energiek en bovenal erg vuig. Met name instrumentaal wordt er echt werk gemaakt van de plaat, deze er op gebrand is om gewoon zo hard en smerig mogelijk te raggen. De formatie heeft een lekkere sound gemaakt en is daarbij ook niet bang om wat met ritme te spelen nu en dan. Hierdoor valt het bijna niet op dat de zang wat eentonig is. Don’t get me wrong, deze is goed van geluid en doet niks wat niet in het hardcore boekje staat. Maar daardoor is het juist jammer dat de stemmen niet vaak genoeg variëren in techniek of stijl, dat zou de basis op zijn tijd net een stuk extra power kunnen geven.

De vocalen, die doen denken aan een combinatie van Hatebreed en vroege Suicidal Tendencies wisselen bijvoorbeeld in ‘Fucking War’ wel af. Het refrein is in de basisstijl van de zanger en het couplet maakt dan de switch. Wat opvalt is dat de nummers tegen het einde vaak vervallen in ‘afbouw – ultieme rag climax’. Ondanks deze soms doorzichtige formule is te benoemen dat Ragepyre dit wel met verve doet, hiervan is ‘Cunt’ een goede representatie. Verder is de ‘Warfare – Interlude’ tussen deze nummers een beetje gek die een opbouw doet vermoeden, totdat deze overslaat in nog een intro.

Ragepyre is zeker niet de eerste en al helemaal niet de laatste om het te doen, maar toch is het altijd jammer wanneer de titel gelijk staat aan de tekst in het refrein. Het zou niet erg zijn om soms het onderwerp meer te beschrijven dan het letterlijk te roepen. Maar het draagt wel bij aan de recht-toe-recht-aan-feeling van de band en dat siert ze ook met vlagen, ondanks de voorspelbaarheid. Deze recht-toe-recht-aan-feeling vordert zich bijzonder sterk in een nummer als ‘Prayboy’ die na een afbouw tot enkel een baslijn terug komt om wederom een stevige pot te rocken.

Kamikaze valt netjes binnen de lijntjes van hun genre maar voorkomt toch 13 in een dozijn te zijn.
Het album is simpelweg als ragsensatie te omschrijven en maakt het je gewoon moeilijk om niet te headbangen. Daarbij is het duidelijk dat de gitaren en drums het fundament vormen van de band, hierdoor is de zang soms wat eentonig maar dat is dan ook geen uitzondering in de stijl. Dit fundament staat in ieder geval als een huis en doet niet vermoeden dat de formatie slechts drie leden telt, daarvoor kudos aan Ragepyre. Verder is het even kijken hoe je als band zijnde dan nog verder wil uitbreiden. Wordt dat meer van hetzelfde? Of wordt het in zijn geheel wat gevarieerder? De band laat in ieder geval merken serieus te zijn, daarmee heeft de groep met hun naam een plek verdiend in het synoniemenwoordenboek naast vies, vuil, vuig, goor en ranzig. Na deze woorden is het tijd voor een stevige douche.