Ramkot verslaat de voetbalconcurrentie in de Effenaar

Ondanks het feit dat deze combinatie al eerder te zien was in onze stad en de concurrentie van de wedstrijd PSV-Liverpool is de Kleine Zaal van de Effenaar vandaag toch uitverkocht. Een mix van jong en oud verzamelt zich om twee Belgische bands te aanschouwen.
Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen
Iets in de aankleding en frontman van Oproer doet me denken aan de Nederlandse eighties popgroep Roberto Jacketti & The Scooters. Al even geleden dat ik zo’n ‘drollenvanger’ broek heb gezien. Nou wordt die gedachte ook wel versterkt door het geluid van de band. De aanwezigheid van synths, de poppie gitaarloopjes… Gezegd moet worden dat de indiepop composities aardig in elkaar zitten, zeker ook de twee nieuwe nummers die ze ten gehore brengen.
Toch jeukt het ergens bij de show. Iets in de maniertjes van frontman Dries, het naar mijn gevoel nogal ingestuurde, theatrale van zijn bewegingen en zijn dansjes maakt het optreden wat onecht voor me. Daarnaast, het mogen Belgen zijn, het klinkt allemaal wat te zeer als ouderwetse popmuziek om een goede opwarmer te zijn voor de meer rockende hoofdact. Er wordt wat met sfeer gespeeld door de lichten te dimmen en enkele nummers dramatisch op te bouwen. Het komt alleen bij mij niet echt binnen. Als op het laatst Dries ook nog een gitaar omgespt waarvan de aanslagen weinig lijken toe te voegen, en niet of nauwelijks hoorbaar zijn vergroot het dat gevoel dat we naar iets gemaakts zitten te kijken. Dat alles neemt niet weg dat de beste man sympathiek overkomt én vooral een dijk van een stem heeft. Het muzikale vakmanschap van de rest van de band is ook overduidelijk.
Ramkot komt vele malen echter en oprechter over. Duidelijk meer rock ‘n’ roll ook natuurlijk. Het spelplezier van de opgewekte drummer Tom Leyman maakt de avond al! De afgewisselde zang van gitarist Tim Leyman en bassist Hannes Cuyvers houdt de spanning er in. Vooral wanneer Hannes zijn beste naar black metal neigende schreeuw laten horen maakt hij indruk.
Onvervalste rampestampers als het groovy Red worden gemixt met ingetogenere nummers als Hollow. Die sound, wat van Queens of the Stone Age met een hele dikke Belgische saus in de sfeer van Soulwax en Triggerfinger staat als een huis. Er is voldoende publieksinteractie zonder het tempo uit de show te halen. Zo bedanken de mannen ons voor de grote opkomst, spreken ze hun liefde uit voor Nederland en is er een shoutout naar prijswinnende geluidsman Thomas. Wanneer we aangemoedigd worden mee te klappen op One More wordt daar meteen in grote getalen gehoor aan gegeven. Ik zie ook iedereen krachtig headbangen bij de stevigere nummers. Op het laatst stort Tim zich ter aarde/de podiumvloer. Liggend op de grond speelt hij zijn schurende, krassende gitaarpartijen voor extra dramatisch effect.
Ramkot weet vanavond te bekrachtigen waarom ze de zaal hebben uitverkocht.
Follow Us