Het is weer een tijd voor een avond rammelrock, psych en punk in het Stroomhuis op een Gruismeel avond. Vanavond treden de bands Iguana Death Cult en Audacity aan om de donderdagavond op te leuken. Dat kan eigenlijk alleen maar goed gaan.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Eerder stonden de twee bands gezamenlijk op het Psych Lab podium in 2016 in de Effenaar, waar beide acts opvielen door hun energieke acts. Vandaag dus even dunnetjes overdoen in de sfeervolle zaal van het Stroomhuis. Er lijkt wat mis te gaan met de aanvangstijd en iets over negenen is Iguana Death Cult nog aan het opbouwen. Na driftig overleg wordt besloten over 5 minuten te starten, waarna de band 10 minuten later het podium op komt. Ach… Het mag de pret niet drukken en het publiek komt ook tamelijk laat binnen. Geknield voor het podium zit een jongeman sigaretjes te draaien terwijl hij vol verwachting opkijkt naar het podium. Gelukkig gaan we beginnen.

Iguana Death Cult is het geluid van ongekunstelde frustratie en verwarring, die toch heel prettig aanvoelt. Een beetje dat gevoel van 26 minuten te laat op je werk aankomen, maar nog een beetje bezopen zijn van de avond ervoor, op die manier. Een mix van schuld, paniek en prettige bedwelming als het ware, mag je het zo omschrijven. Dwalende surf riffs, continue spanningsopbouw en dan complete ontlading op het einde van elk nummer. Geluidsdiffusie, alsof het hele nummer in een korte plop uit elkaar plopt. Frivool maar ook weer bloedserieus ratelt de band hun set af met de urgentie van een band die het tijdschema verkeerd gelezen heeft. Zolang er muziek is, komt alles toch goed.

Hoe omschrijf je nou een show van Iguana Death Cult? Gewoon proberen om te vatten hoe iets zo strak kan klinken en toch constant op losse schroeven lijkt te staan. Een ijzersterke drummer en bassist met een bijna neurotische liefde voor repetitie geven nogal wat ruimte voor de gitaar en zang om te floreren. Denk Rocket From The Crypt meets Dick Dale, maar er zijn tal van pakkende vergelijkingen te maken natuurlijk. Het publiek houdt het redelijk rustig, ook als de band een wild slot salvo geeft van een puike set. Het is ook nog geen carnaval natuurlijk.

De Amerikanen van Audacity komen uit het zonnige Californië en dat hoor je ook terug in hun geluid. Zonnige pretpunk met een surf en psych sausje en een losse presentatie op het podium. Het opvallendste aan deze gasten blijft toch het tomeloze spelplezier wat de heren laten zien. Een flinke bak distortion lijkt over alles uitgegoten te zijn. Met zijn haren voor de ogen zingt Matt Schmalfeld de longen uit zijn lijf. Zijn stem is een tikje nasaal, een beetje snotty en provocerend op zo’n kwallerige jongensmanier. Het past precies bij het geluid van de band dat nooit echt strak is, maar toch helemaal als de klassieke hardcore punk aanvoelt.

En ja, het publiek komt ook in beweging en maakt de heupen los voor hot podium. Het is een bescheiden dansje, maar eigenlijk is het ook een bescheiden optreden van Audacity. Tussendoor wordt er nog een babbeltje gemaakt, maar de band stoomt vooral op rap tempo door de set heen, die vooral werk van laatste plaat ‘Hyper Vessels’ bevat. Catchy en zorgeloos vliegt de tijd voorbij en zonder ooit echt een climax te hebben komt de avond tot zijn eind. Wel krijgen we nog een heftige aanbeveling om de plaat aan te schaffen, de laatste exemplaren van ‘Mellow Cruisers’ en de ‘Juva Jive’ EP (kwam uit in 2014, maar bevat het vroegste werk van de band uit 2007). Nou vooruit dan…