Ik wil eigenlijk de cassette hebben van deze Raylin release, omdat je dan gewoon een plaat en een live-plaat op één tape krijgt. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat de hooischuurhardcore van Raylin zelden veel tijd nodig heeft om te zeggen wat ’t wil. ‘Kom We Gaan’ is dan ook een release waar je in je lunchpauze doorheen kan blazen. Ik heb nu geen lunchpauze, maar wel tijd om hier eens even lekker naar te luisteren (en trachten geen stoelen door het raam te smijten).

Ja, deze kwam al in augustus vorig jaar uit dus we hebben weer eens achter het net gevist, maar hey! Uit op het befaamde Bagdaddy Records label (en als dat niet befaamd is, dan zou het zo moeten zijn want letterlijk alle releases zijn interessant), volgend op de EP ‘Gal’ uit 2020.

We trappen af met ‘Karaoke in Hanoi’, een rager van 1 minuut+, waar geheel in stijl niks van te verstaan is behalve, wat ik denk dat “Karaoke in Hanoi” is. De muziek is hectisch, wild en doet een beetje denken aan hoe Black Flag zou klinken als ze meer naar Spazz geluisterd hadden en een goede voorraad 3-voor-de-prijs-van-1 kratten pils als inspiratie gebruikten. Is dat duidend genoeg voor Raylin? De bas klinkt alsof alles over de top zit, de drums als een stel emmers die niet eens omgespoeld zijn, en ik heb geen idee of er één of acht zangers zijn, en toch ben ik zojuist aan mijn derde luisterronde van ‘Kut’ gestart.

Meer Engelstalig, dit keer overigens, op dat nummer na, en het prachtig getitelde ‘Rutte op de Fiets’ (je mag hopen dat hij een lekke band krijgt, toch?). Dat is ook een beetje de vibe van dit nummer, wat klinkt alsof he op een ander moment is opgenomen. Net zo rommelig, maar kraakhelder en daardoor venijniger. De vocalen krijgen daarbij ook een Oi! tintje op ‘Labyrinth’. Noest gebrul, gedreven en agressieve gitaren, allemaal goed.

Goed, het geluid is echt volkomen ruk op deze release. Ook nog eens inconsistent, en toch vind ik dat helemaal prima bij Raylin. Ik wil moshen in een hooischuur. Keep ‘m coming.