‘And the bells are ringing out for Christmas Day,’ klinkt het in mijn hoofd op weg naar Anker Studio voor het evenement Rebel Grrrls Unleashed. Vlak voor ik op de fiets stapte, zag ik de beelden van de uitvaart van Shane MacGowan, zanger van de legendarische folkpunkband The Pogues. Terwijl het lichaam van de wonderbaarlijke man in een glazen koets door Dublin werd gereden, zongen honderden fans langs de weg zijn liedjes. Magistraal. Járen geleden heb ik de band live mogen zien, een concert waarbij ik letterlijk alle hoeken van de zaal heb gezien en tot op mijn ondergoed doorweekt van het bier naar buiten kwam.

Tekst: Maartje Kunnen | foto’s: Charlotte Grips

Goed dus om vanavond naar een punkrock riot te gaan, zoals de flyer belooft. Anker Studio, gelegen op culturele broedplaats en voormalig fabrieksterrein Sectie-C, is een sublieme locatie. Onvervalste rafelranduitstraling: muren van constructieplaten, overal posters van voorbije optredens en stickers van bands. Kijkend naar zowel de plek als het publiek – van twintigers tot pensionado’s – zou je niet kunnen zeggen of we ons in 2023 of 1996 bevinden. Mensen zijn gezellig aan het kletsen; er heerst de sfeer van een ouderwets schoolfeest in de gymzaal.

De eerste band die speelt is We Go Commando!, een zes vrouw sterke band die gouwe ouwe brengt van onder andere The White Stripes, The Ramones, Blink182 en Pennywise. Met veel visnetkousen, zwart-wit, ultrakorte minirokken en doorschijnende topjes maken ze een rauwe, stoere en stijlvolle indruk. Ze hebben er duidelijk schik in. De nummers klinken af en toe nog wat rammelend (wat ook wel past bij dit genre), maar dat geldt niet voor de feeststemming. Die zit er meteen en niet aflatend in, zowel op als naast het podium. Na een liedje duurt het soms even voor alles weer gereed is voor het volgende. Zangeres Marjolein lacht en geeft aan dat ze niet echt iets heeft voorbereid voor deze lacunes. Het publiek heeft er geen moeite mee. ‘Hoe was je dag?’ schreeuwt iemand. ‘Nou, ik heb vandaag met de kat op schoot gezeten. Nog kattenplaatjes verstuurd.’ Dit is punkrock 2.0. Dat de avond uitverkocht is, heeft niet in de laatste plaats met het netwerk van deze band te maken. De vriendinnengroep die We Go Commando! een jaar geleden gestart is, had al banden met de Eindhovense formaties He said no en No matching socks. (Er lopen opvallend veel T-shirts met het logo van de laatste rond.) En verder kennen ze gewoon heel veel mensen, die ze ook duidelijk weten te porren voor een fuif.Na het optreden spreek ik de bezielende frontvrouw, die ondertussen aan alle kanten aangeklampt wordt. Backstage kunnen we even rustig zitten. Marjolein vertelt dat niemand van de bandleden een muziekachtergrond heeft, maar dat zijzelf, Veerle (nu drummer) en Aurelia (nu bassist) los van elkaar hadden bedacht dat ze hoe dan ook in een band wilden spelen. Als je zoiets wilt, zit er maar één ding op: je vriendinnen optrommelen en het gewoon doen. Elke zaterdag repeteren ze nu in Anker Studio. In het begin wisten ze nog niet goed hoe te repeteren. Ze zijn dus maar liedjes gaan luisteren, meespelen, weer luisteren, spelen, etc. Stap voor stap. Ondertussen hebben sommige leden muziekles genomen en talenten ontdekt. Ze zijn nog vol in ontwikkeling. Soms bleek een nummer nog te lastig (zoals Bad Reputation van Joan Jett) en dan stapten ze over naar een ander nummer. Marjolein is helemaal niet beledigd als ik hun optreden vergelijk met dat van een populaire schoolband. Het is de tweede keer dat ze performen en soms gaan er kleine dingen mis, zoals even de tekst kwijt. ‘Omdat we enthousiast en vrolijk zijn, komen we overal mee weg.’ Ze hebben de smaak helemaal te pakken en willen vooral doorgaan. Over vijf jaar bestaan ze nog steeds, spelen vooral in kleine achterafkroegjes en dan ook eigen muziek. Marjolein is al bezig met wat teksten en heeft een schets voor een anthem gemaakt. Die eigen teksten zijn overigens wat rauwer en donkerder dan de muziek die ze zojuist ten gehore gebracht hebben.

‘Het gaat ons vooral om enthousiasme, overgave en plezier. Samen muziek maken is zo gaaf!’ De geestdrift en de attitude van de zangeres werken aanstekelijk. Benieuwd hoe deze band zich de komende tijd gaat ontwikkelen. Ze zijn te volgen op Instagram. Bij een volgende gig spelen zij wellicht een eigen nummer én Bad Reputation.

 

De volgende naam op de lijst is Death Sells. Hier zijn behalve twee rebel grrrls ook twee rebel byyys unleashed. Hoe dan ook, unleashed zijn ze. Deze band, die zich vooral heeft laten inspireren door Sonic Youth, maakt direct indruk. Zangeres Michaela wordt geflankeerd door gitarist Jef en bassist Emma. De laatste twee stappen regelmatig naar voren om in hun eigen microfoons haar zang te accentueren. Het is strak georganiseerd. Er is een voelbare chemie op het podium. Dat merk je vooral tijdens instrumentale stukken: minieme blikken worden uitgewisseld en een bijna tastbare vibe verbindt de vier. Tijdens het zingen lijkt Michaela in een trance te komen: ze zit geknield, boze blik, overslaande stem. De bassiste speelt stoïcijns door, drummer Rowan gaat expressief los en de gitarist is geboren voor het podium. Geen moment de controle over gitaar of zang verliezend, maakt hij met zijn bewegingen en een enkele blik contact met het publiek. De frontvrouw doet dat op een geheel andere manier. Tijdens het nummer ‘Egocentric motherfucker’ springt zij het publiek in, slaat een arm om iemands nek en zingschreeuwt degene toe. Nadat een paar mensen de eer te beurt is gevallen, begint ze eigenhandig een moshpit. Na acht nummers is het helaas afgelopen. Een interview met de band is te lezen op Eindhoven Rockcity en je kunt ze volgen op Instagram.

Afsluiter van de avond is La Grunge, die we kortgeleden nog zagen bij Come As You Are. De naam zegt natuurlijk al genoeg. De vier onverschrokken vrouwen uit de band coveren vooral nineties-nummers van bekende zangeressen, al wordt het repertoire steeds breder. Anders dan bij We Go Commando! hebben we hier niet te maken met groentjes in de muziekwereld. Ondanks die grote verschillen in ervaring en kunde, gaat backstage alles er heel gemoedelijk aan toe. De sfeer is vriendschappelijk, niemand heeft spatjes. Voor het optreden spreek ik kort met zangeres Kelly en leadgitarist Tessa. Tessa is de enige van buiten Eindhoven. Ze speelt tevens in No Bananas en vindt vooral de afwisseling heel fijn. Dat geldt ook voor Kelly, die in verschillende bands heeft gezongen en eigen muziek heeft gemaakt. Deze formatie geeft veel energie. Het oorspronkelijke nineties-thema wordt steeds meer losgelaten en meer een algehele ode aan rockchicks, want ‘vrouwen zijn gewoon vet’. We kunnen PJ Harvey verwachten en de band wil heel graag nog eens hun ‘guilty pleasure’ Avril Lavigne coveren.

We kunnen niet te lang praten, want de muzikanten moeten zich klaarmaken voor de show. De expressieve frontvrouw, de meer ingetogen en onverstoorbare gitarist Tessa en drummer Sophie en dan de ruige bassist Cox, die regelmatig het publiek toespreekt, vormen ondanks of misschien dankzij de verschillen een goed evenwicht. Zangeres Kelly is ‘een beest op het podium’, in de woorden van Tessa en dat klopt. Het zijn niet zozeer haar bewegingen als wel haar zeer uitgesproken mimiek. De nummers lijken haar op het lijf geschreven. Twisted, Only Happy When It Rains. Op een heel subtiele manier wordt er een eigen draai aan gegeven. Vooraan bij het podium is het een vrolijke boel. De gitarist en drummer van Death Sells hebben elkaars handen vast en draaien steeds snellere rondjes om die handen. Het publiek gaat uit zijn dak. Was vorige keer de fotograaf gewond geraakt, nu komt mijn arm tussen de bar en een zich uit de moshpit katapulterende persoon terecht. Tijd om een stukje naar achteren te gaan. Drummer Sophie zingt ‘Losing my favorite game’. Tweede vocalist van We Go Commando! Sevenja komt voorbij gecrowdsurft. Het is inderdaad een goede punkrock riot. Een after-uitvaartfeestje Shane MacGowan waardig.