Het is zonnig en gezellig op de festivalweide aan de Karpendonkse Plas voor Reggae Sundance. De comeback editie, zo als we het wel mogen noemen, na flinke tegenslagen in het verleden. Dit jaar met een stel grote namen uit het genre en een prachtige opzet qua terrein, waarbij vooral nagedacht is over de bezoekers. Gratis water, genoeg schaduw, en is iemand lastig? Dan vraag je aan de bar naar Angela.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

We bewegen ons richting het hoofdpodium. Er is ook een dub stage, waar een DJ (later op de dag met een MC) zorgt voor een continue stroom dubmuziek. Als gehypnotizeerd staan hier al vroege bezoekers loom te bewegen op de beats. In de andere uithoek van het terrein is het lounge podium, waar DJs ook lekkere platen draaien. Je hoeft zo geen moment zonder muziek te doen, wat de meeste bezoekers leuk vinden. Instrumentenbouwer Luc uit België denkt er anders over, hij weet niet op welk ritme hij mee moet drummen. Ach, perfect bestaat niet, en gelukkig kan hij alsnog enthousiast en op de meest lyrische wijze uitleggen waarom zijn kalimba’s misschien wat prijzig zijn (dat valt mee).

Maar wij begeven ons naar het hoofdpodium voor The Abyssinians, een groep die al sinds 1969 actief is. Met het trio op zang, krijgen we veel trage reggae nummers met veel close harmony zang. De heren lijken in het begin van de set wat bedeesd, maar hoe meer respons er komt, hou enthousiaster de performance wordt. De nummers zijn odes aan het Rastafari gedachtegoed, een aantal nummers bevat zelfs Amhaarse teksten, de Ethiopische taal. Er is iets magisch in de lucht (en nee, ik bedoel niet dat) als de band het reggea anthem ‘Satta Massagana’ inzet. Een nummer zo traag en breekbaar, dat de tijd even stil staat. De hitte zoemt in de lucht, overal glimlachende mensen, sommigen die zachtjes meezingen. Heerlijk. Later gaat het trio ook nog drummen en komt er wat meer pit in de set, maar The Abyssinians zetten de spirituele toon vandaag.

The Skatalites volgen een tijdje later, een band die nog ouder is. We krijgen meteen wat meer energie, met lichtvoetige ska en veel variatie op het podium in de vocalen. Perussionist en zanger Larry McDonald zit met een enormge grijns op z’n gezicht vooraan op het podium het publiek een beetje op te jutten. Daar is niet veel voor nodig, want de band krijgt de voetjes wel van de vloer ondanks de hitte. Nu zit er eigenlijk geen origineel bloed meer in de band, alleen Lester Sterling wil nog wel eens meespelen en dat is het laatste levende ‘founding member’ Het is bijzonder dat de band daarmee steeds meer een instituut wordt. Er komt een versie langs van ‘Simmer Down’, die toch heel puik klinkt. IN 1964 nam de groep dat nummer op met Bob Marley (of ja, je moet dat andersom zeggen) als backing band. Hun eigen knaller ‘Guns of Navarone’ volgt ook. Genoeg klassiek materiaal, maar ook genoeg energie op het podium voor nog een halve eeuw.

Reggae is al lang geen exclusief Jamaicaans fenomeen meer en Stonebwoy is daar een schoolvoorbeeld van. De artiest uit Ghana speelt een stuk aggressiever dan z’n voorgangers op het podium, met een mix van afropop, dancehall en reggae. We krijgen dus pompende ritmes, ruwe vocalen, en gitaren, maar ook zoete nummers. Stonebwoy neemt de luisteraar mee en laat ‘m alle kanten van het podium zien. Want je publiek rocken zit ‘m uiteindelijk toch in de energie die je er tegenaan knalt. Het publiek pakt het ook op, maar de hitte is nog steeds intens dus bewaren bezoekers hun krachten voor later. Dat blijkt ook wel tijdens de set van Groundation, een reggae groep uit de Verenigde Staten. heel radiovriendelijk, maar daarmee ook net iets te tam vergeleken met de rauwe energie van Stonebwoy. Het voelt toch een beetje als een kopie van het origineel, ondanks alle passie die frontman Harrison Stafford in zijn speeches stopt. De band speelt vooral heel netjes en strak, maar is vooral ondersteunend voor de frontman die met zijn opvallende stemgeluid continue centraal staat. De reactie is soms ook wat lauw, maar Groundation weet met hun positieve boodschap en de levendige performance een goede vibe te verspreiden over de festivalweide.

Anthony B zou eigenlijk nu spelen, maar die is er niet in geslaagd naar Nederland te komen. Iets met een ‘green card’. We krijgen in plaats daarvan Queen Ifrica en eigenlijk is dat voor het festival alleen maar goed, want nu zien we ook een vrouw op het podium en wat voor één. Zelden zie je een artiest die het publiek zo uit haar hand laat eten als Ventrice Morgan (dochter van reggae legende Derrick Morgan). De zangeres en DJ heeft een backing band staan, die wel 50 meter achter haar neergezet is. Met haar stage presence krijg je gewoon dat gevoel. Energiek en rauw, met de nodige dancehall vibes, weet de Queen een uur+ lang het publiek in beweging te krijgen. De headliner moet dan nog komen, maar Queen Ifrica is de baas vandaag op Reggae Sundance. Het duurt vervolgens even voor de Ivoriaanse ster van de dag het podium opkomt, maar als hij dat doet is het met vuurwerk en een lichtshow. Alpha Blondy pakt absoluut de spotlight met zijn afropop-heavy reggae tunes, want laten we wel wezen, dit is feestmuziek op het einde van de dag. In zijn opvallende overal is de man zelf niet te missen op een podium vol muzikanten, en de energie is intens. Misschien ook wel leuk dat het gewoon gezellig blijft op het terrein, geen gedoe en gestresste security, overal vriendelijkheid. De sfeer is extratisch. Terwijl Alpha Blondy de laatste klanken van de dag inzet, zelfs nog samen met Stonebwoy voor extra spektakel, is het tijd om afscheid te nemen van Reggae Sundance. Hopelijk ook een festival wat ‘back for good’ is in Eindhoven.